به گزارش ایسنا، پیامبر اکرم(ص) قبل از غدیر، در دو موقعیت حساس برای مردم خطابه ایراد کردند که در واقع زمینه‌سازی برای خطبه غدیر بود.
اولین خطابه آن حضرت در منی بود. در این خطبه ابتدا اشاره به امنیت اجتماعی مسلمین از نظر جان و مال و آبروی مردم کردند و سپس خون‌های به ناحق ریخته و اموال به ناحق گرفته در جاهلیت را رسماً مورد عفو قرار دادند تا کینه توزی ها از میان برداشته شود و جو اجتماع برای تأمین امنیت کامل آماده شود. سپس مردم را بر حذر داشتند از اینکه بعد از او اختلاف کنند و روی یکدیگر شمشیر بکشند.
در اینجا تصریح فرمودند که «اگر من نباشم علی بن ابیطالب در مقابل متخلفین خواهد ایستاد.» (منبع : اسرار غدیر، نوشته محمد باقر انصاری، صفحه ۳۸)
تحویل میراث انبیا به صاحب ولایت
در مکّه دستور الهی بر پیامبر خدا(ص) چنین وحی شد: «نبوّت تو به پایان رسیده و روزگارت کامل شده است. اسم اعظم و آثار علم و میراث انبیاء را به علی بن ابی طالب بسپار که اولین مومن است. من زمین را بدون عالمی که اطاعت من و ولایتم با او شناخته شود و حجت بعد از پیامبر باشد رها نخواهم کرد».
یادگارهای انبیاء، صُحُف، آدم، نوح و ابراهیم و تورات، انجیل، عصای موسی، انگشتر سلیمان و سایر میراث‌های ارجمندی است که فقط در دست حجج الهی است. تا آن روز خاتم انبیاء، حافظ این میراث‌های الهی بود و اینک به دستور الهی به امیرالمؤمنین(ع) منتقل شد. این ودایع از امیرالمؤمنین به امامان بعد منتقل شده و تا کنون که در دست مبارک آخرین حجّت پروردگار حضرت بقیة‌الله الاعظم است. (منبع: اسرار غدیر، نوشته محمد باقر انصاری، صفحه ۴۰)
لقب امیرالمومنین علیه السلام
در مکّه جبرئیل، لقب «امیرالمؤمنین» را به عنوان اختصاص آن به علی بن ابی طالب(ع) از جانب الهی آورد، اگر چه این لقب قبلاً نیز برای آن حضرت تعیین شده بود.
پیامبر اکرم(ص) دستور دادند تا یک یک اصحاب نزد علی بروند و به عنوان «امیرالمؤمنین» بر او سلام کنند و «السلام علیک یا امیرالمؤمنین» بگویند و بدین وسیله در زمان حیات خود، از آنان اقرار بر امیر بودن علی(ع) گرفت.
در اینجا ابوبکر و عمر به عنوان اعتراض به پیامبر گفتند: «آیا این حقی از طرف خدا و رسولش است؟ حضرت غضبناک شد و فرمود: حقی از طرف خدا و رسولش است و خداوند این دستور را به من داده است».(منبع: اسرار غدیر، نوشته محمد باقر انصاری، صفحه ۴۰)
انتهای پیام