حجت‌الاسلام والمسلمین اسماعیل رئیسی در گفت‌وگو با ایسنا با تبریک دهه امامت و ولایت و میلاد امام هادی(ع) و عید سعید غدیر خم در پاسخ به پرسشی در خصوص چرایی شهرت امام دهم شیعیان به «هادی الائمه»، اظهارکرد: نام امام علی‌النقی(ع) همان‌طور که پیداست، علی است و القاب متعددی در کتب مختلف از ایشان مانند هادی، مرتضی، امین، معتمَد، نقی و فقیه عسکری ذکر کرده‌اند که دو لقب هادی و نقی، از شهرت بیش‌تری برخوردار است.
رئیسی ادامه داد: در جست‌وجو میان کتب مربوط به ائمه اطهار(ع)، اشاره‌ای به لقب هادی‌الائمه نشده اما اوضاع سیاسی و اجتماعی عصر امام(ع) گویای آن است که به هر حال نحله‌ها و افکاری در عصر امام جریان داشته است. قاعدتاً با توجه به رسالت روشنگری و هدایت خاص و عام گمراهان فکری و اعتقادی، لقب همه امامان هادی هست اما حضرت با توجه به اینکه در بیشترین فشار و خفقان از سوی دستگاه عباسی به نسبت ائمه گذشته قرار داشتند اما دست از هدایت و روشنگری مردم به لحاظ فکری، سیاسی و اجتماعی بر نداشتند، لذا جنبه هدایتگری ایشان در آن عصر نمایان بود و مثل خورشید می‌درخشید و بیانگر نقش حضرت در هدایت تشریعی، اجتماعی و سیاسی ایشان بود.
این مدرس حوزه و دانشگاه در استان با بیان اینکه مدت امامت امام هادی(ع) ۳۳ سال و چند ماه از ۲۲۰ تا ۲۵۴ هجری قمری بود و ایشان در سن هشت سالگی به امامت و در ۴۱ سالگی به شهادت رسیدند، گفت: حضرت در این مدت به نشر احکام ناب اسلامی و مکتب جعفری و تربیت شاگردان و اصحاب پرداختند و امام هادی(ع) در دنباله تلاش ائمه گذشته، گام‌های بلندی برداشتند. حضرت در مدینه از فرهنگ اسلامی حراست می‌کردند و لحظه‌ای از هدایت مردم نسبت به حقایق الهی و معارف اسلامی آسوده‌خاطر نبودند و نیز، از مبارزه پنهانی و علنی با خلفای وقت در راستای نشر احکام دین و فرهنگ اعتقادی اهل بیت(ع) دریغ نمی‌کردند.
وی با تأکید بر گام‌های بلند امام علی‌النقی(ع) در نشر معارف دینی با وجود دشمنی و کینه والی مدینه نسبت به اهل‌بیت(ع)، ادامه داد: والی مدینه در نامه‌ای به متوکل، تهمت‌های ناروایی را به امام هادی(ع) نسبت داد و امام را به مرکز فتنه‌انگیزی و ستمگری علیه حاکم وقت معرفی کرد؛ همچنین امام جماعت مکه و مدینه در نامه‌ای برای اظهار طرفداری و وفاداری به متوکل نوشت که اگر متوکل نیاز به مکه و مدینه دارد، باید علی بن محمد(ع) را از این سرزمین خارج کند زیرا غالب مردم در این ناحیه مطیع امر امام هستند. این نامه‌ها نشان می‌دهد که دستگاه حکومتی و اطرافیان از نفوذ معنوی امام هادی(ع) خوف داشتند حال آنکه ایشان حرکت نا به‌جا و خلافی انجام نداده بودند اما عظمت معنوی ایشان در مسیر مبارزه با دستگاه عباسی و روشنگری، عرصه را برای آن‌ها تا حدودی تنگ کرده بود.
رئیسی تاکید کرد: دانشگاه علمی، فرهنگی و فکری که توسط امام باقر(ع) و امام صادق (ع) رونق یافت و تا زمان امام هادی(ع) نگهبانی شد، توسط حضرت با تمام وجود در جهت هدایت و روشنگری تداوم یافت که این امر خوشایند حکومت ستمگر نبود، زیرا برای تداوم خود از جهل و غفلت مردم سوء استفاده می‌کرد، لذا حاکمان زمان نمی‌توانستند چنین درخششی را از ناحیه امام و مردم تحمل کنند. درواقع هر چقدر مردم از حیث فکری و فرهنگی آگاه‌تر می‌شدند، قاعدتاً دستگاه عرصه را بر خود تنگ‌تر می‌دید و نمی‌توانست با آزادی عمل جولان دهد.
وی ادامه داد: دوستداران اهل بیت(ع) برای رفع گرفتاری‌های دنیوی و اخروی و حل مسائل دینی و اعتقادی، هیچ‌گاه خود را از سرچشمه علم و حکمت و بصیرت محروم نمی‌کنند. قطعاً حضور ائمه و یاوران ایشان در هر جامعه‌ای که تحت ولایت حاکمان جور باشد، قابل پذیرش نیست. بنابراین دستگاه حاکم از موضع فرهنگی و سیاسی مردم و هدایتگری‌های ائمه معصومین(ع) به ویژه امام هادی(ع) در این عصر همواره هراس داشتند که نکند از اطاعت خلیفه سر باز زنند و مطیع امر امام شوند. چنین شد که حضرت را در محل زندگی خودش آرام نگذاشتند و با دستور متوکل عباسی امام(ع) را از سرزمین خود تبعید کردند.
این کارشناس مذهبی در استان با بیان اینکه متوکل با توسل به نیرنگ می‌خواست امام(ع) را در کنار خودش داشته باشد، توضیح داد: متوکل با طرح نقشه‌ای یک نامه برای حضرت نوشت و با تمجید از ایشان، حاکم مدینه را از بابت کوتاهی در حق ایشان عزل کرد و از امام(ع) خواست که در کنار خودش باشد اما حضرت از نیت او باخبر بود، به همین جهت حضرت را به سامراء انتقال داده و در منطقه نظامی زندانی کرد.
وی در ادامه تأکید کرد: درجه معنوی و نفوذ قلبی و الهی امام در نزد متوکل، درباریان و مردم باعث نگرانی دستگاه بود و از موقعیت امام در میان مردم و به‌ویژه شیعیان بسیار بیم داشتند. متوکل از دشمنان سرسخت آل علی(ع) بود و حتی به دستور او آب بر قبر شریف حضرت اباعبدالله الحسین(ع) بستند و مانع زیارت زوار شدند. او با همه وجود از موقعیت امام هادی(ع) بیمناک بود. حضرت با شش خلیفه زمانه خود هم‌عصر بودند ولی از میان آن‌ها، متوکل سرسخت‌ترین دشمن اهل بیت و خلیفه بود و امام را با آوردن به سامراء تحت نظارت داشت تا خطر بزرگی برای حکومت و حاکم وقت از سوی امام جریان پیدا نکند.
مسئول نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه پیام‌نور شهرکرد در خصوص چرایی حذف فیزیکی امام هادی(ع) با وجود کنترل شدید از سوی حکومت، توضیح داد: متوکل در کینه‌ورزی، خشونت و اجحاف به خاندان علوی گوی سبقت را از سایر خلفای عباسی ربوده بود، بر همین اساس، حضرت امام هادی(ع) فعالیت‌های خود را به صورت نهانی انجام می‌دادند و با وجود شرایط بحرانی در زمان خلفای عباسی، امام(ع) یک شبکه ارتباطی وکالت تشکیل دادند و نمایندگان و کارگزارانی را به نواحی مختلف اعزام کردند تا با شیعیان و دوستداران ارتباط برقرار کنند.
انتهای پیام