حجت‌الاسلام مهدی کشاورز، در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به اینکه سابقه قربانی کردن به ابتدای خلقت انسان بازمی‌گردد، اظهار کرد: اولین درگیری میان دو نفر یعنی هابیل و قابیل بر سر قربانی بود، خداوند در این داستان برای معلوم کردن ارزش آدم‌ها از آنها قربانی طلب می‌کند و این اهمیت این موضوع را نشان می‌دهد.

او ادامه داد: قربانی از قرب و تقرب می‌آید به این معنا که فرد چیزی را دارد و به آن علاقه‌مند است، اما از آن دل می‌کند، این دل کندن و دل بریدن از دوست‌داشتنی‌هایی مانند مال، جان، اولاد و آبرو، انسان را بزرگ و به خداوند نزدیک می‌کند.

کشاورز با بیان اینکه برخی افراد از دوست‌داشتنی‌های خود با هدف به دست آوردن چیزهای دیگر می‌گذرند، گفت: این مواقع قربانی، فرد را رشد نمی‌دهد، چرا که به طمع به دست آوردن چیز بزرگ‌تری مثل قدرت، شهرت و آبرو است؛ ضمن اینکه گاهی قربانی فقط مال نیست، بلکه راحتی و آسایشی است که برای هدف بزرگتر از دست می‌دهیم، لذا باید ببینیم در هر مقطع قربانی ما چیست. 

این کارشناس علوم دینی بااشاره به اینکه دنیا قربانگاه است، ادامه داد: در دنیا یا باید قربانی شویم یا قربانی بدهیم. گاهی کسی با درآمد اندک چندصد هزارتومانی، یک پنجم از درآمد خود را انفاق می‌کند و کسی از همان یک پنجم از درآمد میلیاردی خود نمی‌گذرد؛ بنابراین ارزش قربانی افراد مختلف یکسان نیست. در این بین گذشتن از دوست‌داشتنی‌ها مهم است و هرچه بیشتر از علاقه‌ها گذر کنیم، ارزش این قربانی بیشتر خواهد بود.

مدیر طرح روضه‌های خانگی ثاقب تاکید کرد: قربانی کردن و گذشتن از دوست‌داشتنی‌ها برای نیل به هدف بزرگ‌تر و متعالی، یعنی خشنودی محبوب لذتی دارد که تنها با چشیدن درک می‌شود، به همین دلیل حضرت ابراهیم(ع) بعد از دستور خدا مبنی بر قربانی نکردن حضرت اسماعیل، اندوهگین بودند، زیرا بزرگان لذت گذشتن از علایق در راه معشوق را درک کرده‌اند.

انتهای پیام