به گزارش ایسنا، دکتر مقصود فراستخواه در دومین هم‌اندیشی آینده‌پژوهان آموزش عالی با موضوع «آینده مسئولیت پذیری اجتماعی دانشگاه ایرانی» که در مؤسسه پژوهش و برنامه ریزی آموزش عالی برگزار شد، با بیان اینکه در آموزش عالی مسئولیت و اختیار دو مفهوم تزایدی دارند، گفت: اگر یکی از این دو کلمه باشد، دیگری حتما باید باشد. یعنی اگر مسئولیت اجتماعی دانشگاه را می‌خواهیم، باید دانشگاه یک موجود خودمختار، مستقل و خودتنظیم باشد. وقتی دانشگاه افق انتخاب ندارد و در یک کریدور قرار گرفته و در آن کریدور باید حرکت کند، باید اختیار انتخاب داشته باشد.
عضو هیئت علمی مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی رقابت‌پذیری دانشگاه‌ها را موضوع مهمی دانست و گفت: آیا دانشگاه‌ها در یک محیط رقابتی فعالیت می‌کنند یا بر اساس رانت‌ها و انحصارها و ...؟ و دانشگاه نمی‌تواند فعالیت خلاق داشته باشد؟
وی به جایگاه ایران در شاخص رقابت پذیری اشاره کرد و گفت: ما در این شاخص در بین ۱۴۰ کشور رتبه ۱۰۰ را داریم و این رتبه بر اساس داده‌هایی است که نهادهای دولتی خودمان ارائه کرده‌اند.
وی ادامه داد: قطر در این شاخص رتبه ۱۸ را دارد عربستان رتبه ۲۴، اسرائیل ۲۵، بحرین ۳۰، مالزی ۳۷ و ترکیه ۵۲ و مغولستان ۶۱ است و رتبه ما ۱۰۰ است.
دانشگاه ما در جامعه‌ای که روز به روز قدرت رقابت‌پذیری ما در دنیا پایین می‌آید، امکان انتخاب‌ها، استقلال نهادی و .. کم‌تر می‌شود، چه شرایطی دارد؟
عضو هیئت علمی مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی با بیان اینکه در چنین محیطی، مهم‌ترین مشکل این است که شرایط امکان آینده‌پژوهی را نداریم، گفت: اولین چیزی که آینده‌پژوهان با آن درگیر هستند، عدم قطعیت است. آینده پژوهی زمانی شروع می‌شود که عدم قطعیت وجود داشته باشد، ولی ما کم‌کم به سمتی می‌رویم که دیگر عدم قطعیتی نداریم. حقیقت روشن است که نهاد دانشگاه ما آزادی و استقلال نخواهد داشت.
وی خاطر نشان کرد: من جزو افراد امیدوار هستم و به امکان سازی فکر می‌کنم، ولی روزبه روز امکان سازی و شرایط ساخت امکان سخت می‌شود.
فراستخواه تاکید کرد: اگر سیاست سیاست‌ها را در آموزش عالی می‌خواهیم باید دانشگاهیان را در یک مکان جمع کرده تا با مسئولان صحبت کنند و بگویند اگر برای ما استقلال را فراهم کنید، می‌توانیم کشور را آباد کنیم.
وی با ذکر مثالی گفت: مثلاً هوش مصنوعی از دانشگاه آمده، ملاحظات را هم خودشان دارند و خودشان قادرند آینده هوش مصنوعی را مدیریت کنند، فقط به شرطی که اختیارات لازم و استقلال نهادی داشته باشند. بنابراین دانشگاهیان را با سیاستمداران ارتباط دهید؛ ولی نه به شکل نمایشی.
انتهای پیام