موضوع عرفان، خداشناسی است که از طریق تهذیب نفس و شهود قلبی صورت می گیرد و منجر به یک معرفت شهودی و علم حضوری می گردد. 

به گزارش ایسنا، عرفان به معنای گوشه گیری و انزوا نیست؛ بلکه عرفان، عین حضور در جمع است و عارف نیز راهنمای راه برای مردم می باشد.

امام راحل عرفان را جدای از حضور در صحنه های مختلف اجتماعی نمی داند، بلکه آن را وسیله ای برای تحوّل و اصلاح جامعه و مردم معرفی می کند و عارف واقعی را کسی می داند که انگیزۀ او الهی باشد.

طی کامل سفرهای چهار گانه معنوی، سلوک عرفانی امام(س) را از ویژگی خاصی برخوردار می نماید، به گونه ای که ایشان را از سایر عارفان ممتاز ساخته بود.

مفهوم اجمالی اسفار اربعه

1. سفر از خلق به سوی حق: در این مرحله، کوشش سالک این است که از طبیعت و حجاب های مختلف عبور کند تا به ذات حق واصل شود و جمال حق را نظاره کند.

2. سفر از حق به سوی حق به وسیلۀ حق: عارف در این مرحله، پس از آن که ذات حق را شناخت، به کمک خود او، در اسماء و صفات او سیر می کند.

3. سفر از حق به سوی خلق: سالک در این مرحله، در افعال حق سیر می کند.

4. سفر از خلق به سوی خلق به وسیلۀ حق: در این سیر، سالک به ارشاد، هدایت و دستگیری مردم و رساندن آن ها به حق می پردازد.

تجلی عرفان امام در انقلاب اسلامی

مبارزات دشمن شکن امام رحمه الله در دوران انقلاب اسلامی تا براندازی رژیم ستم شاهی، سازش ناپذیری و مبارزۀ فرهنگی و فکری با سنّت های پوسیده، با یک نگاه دقیق، جلوه ای از صفای عرفانی امام به شمار می آید، می توان گفت که شخصیت عرفانی او عامل بر پایی نهضت اسلامی ایران شد؛ انقلابی که کانون نور و پرتو افشانی در تمام جهان شد.

جلوه های عارفانۀ او باعث ایجاد امید در دل انسان های ستم زده و مأیوس شد و توده های عظیم مردمی را به صحنه آورد.

صوفیان عارف نما، اشخاصی گوشه گیر و دور از مسائل سیاسی ـ اجتماعی بودند، راه حل های آنان نیز اغلب برخودسازی فردی و انزوا تأکید داشت، اما امام بر این باور بود که در حرکت های انقلابی و سیاسی، عرفان تحول می آفریند و دربارۀ رشد مبارزات مردمی فرمودند: بیداری، اول قدم است؛ اول قدم یقظه است.

در سیر عرفانی هم یقظه اول قدم است، در این سیر؛ این هم سیر الهی و عرفانی است؛ بیداری، قدم اول است و کشورهای اسلامی، ملّت های مسلم، ملت های مستضعف در سرتاسر جهان، این ها بیدار شده اند... و ان شاء اللّه پیروز خواهند شد.

(س) آموخته های عرفانی را در صحنۀ اجتماعی پیاده کرد و مردم را به معنویتی که عارفان دنبالش بودند راغب نمود، عرفانی که امام خمینی(س) مطرح ساخت، در ضمن این که مشتاقان را با دقایق عرفانی آشنا می ساخت، افراد را از مسئولیت های اجتماعی و وظایفی که در ارتباط با جامعه و مسائل حکومتی و سیاسی داشتند غافل نمی نمود.

امام خمینی(س) که سر سلسلۀ عارفان حقیقی در عصر حاضر می باشد، این نکته را به اثبات رسانید که جایگاه واقعی عرفان، تنها تلاش های انفرادی آدمی نمی باشد و حاکمیت خداوند باید تمام جنبه های زندگی انسان را فرا گیرد و تمامی روابط اجتماعی، بر اساس قوانین و سنّت های الهی بنا شود.

او بر این باور بود که عارف وقتی رحمت حق را به قلب خویش رسانید، باید با چشم مهربانی و لطف به بندگان الهی نظر کند و خیر و صلاح همه را خواستار باشد و انبیا نیز به سعادت فردی و اجتماعی افراد نظر داشته اند.

انتهای پیام