در حکمت ۶۴ نهج‌البلاغه آمده است:« أَهْلُ الدُّنْیَا کَرَکْبٍ یُسَارُ بِهِمْ، وَ هُمْ نِیَامٌ؛ اهل دنیا همچون کاروانیانی هستند که آنان را به سوی مقصدی می برند و آن‌ها در خوابند».

حجت‌الاسلام شکیبایی در گفت‌وگو با ایسنا به تشریح حکمت ۶۴ نهج‌البلاغه امیرالمومنین (ع) پرداخته که شرح آن زیر آمده است:

می‌دانیم دنیا مسیر آخرت است و در این مسیر منزلگاه‌هایی است که در آنجا باید زاد و توشه برای آخرت برگرفت تا هنگامی که انسان به مقصد می‌رسد دستش خالی نباشد؛ ولی دنیاپرستانی که در تمام عمر به دنیا مشغول‌اند، همچون کسانی هستند که بر مرکب سوار و در خوابند و ساربان آن‌ها را به سوی مقصد می‌برد.

انتهای این مسیر همان مرگ است آن‌ها زمانی که سیلی اجل در گوششان نواخته شود از این خواب غفلت بیدار می‌شوند و تهی دست به سوی آخرت می‌روند. همان گونه که در روایت معروف آمده است: «النّاسُ نِیامٌ فَإذا ماتُوا انْتَبَهُوا». مردم در خوابند هنگامی که بمیرند از خواب بیدار می‌شوند.

به بیان دیگر انسان‌ها سرمایه دارانی هستند که وارد بازار دنیا می‌شوند مدت این بازار (مانند بسیاری از بازارهای جهانی محدود است) و سرمایه آن‌ها ساعات و شب‌ها و روزهای عمر آن‌هاست هرگاه در این مدت در خواب باشند سرمایه از دست می‌رود و تجارتی حاصل نمی‌شود.

انتهای پیام