سید ایوب موسوی در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص عملکردش در مسابقات آسیایی کره جنوبی اظهار کرد: مصدومیتی که قبلا برای من پیش آمده بود، کار را برایم سخت کرده بود، ضمن این که حدود یکی، دو سال از اردوی تیم ملی دور بودم و وقتی هم وارد اردوی تیم ملی شدیم، زمان اردو تا مسابقات آسیایی کره جنوبی کم بود، در حالی که برای رسیدن به موفقیت به زمان بیشتری نیاز داشتیم و به همین دلیل به آن نتیجه‌ای که مدنظر بود دست پیدا نکردم.
با تداوم اردوها شرایط رکوردی بهتری قرار بگیرم
وی ادامه داد: به نظرم همین که توانستم در امتیاز تیمی به قهرمانی تیم ملی ایران در کره جنوبی کمک کنم از عملکردم رضایت دارم و به نظرم با تداوم اردوها و تمرینات بیشترمی‌توان در شرایط رکوردی بهتری قرار بگیرم. هدف بازی‌های آسیایی و مسابقات جهانی عربستان است که امیدوارم در آن رقابت‌ها به مقام‌های خوبی دست پیدا کنم.
نصیرشلال هدف‌های بزرگی دارد
این ملی‌پوش خوزستانی درباره کارکردن با نواب نصیرشلال نیز گفت: آقای نصیرشلال هدف‌های بزرگی دارد و او ماشاءالله خودش قهرمان المپیک بوده و واقعاً کارکردن با او خیلی خوب است. نظم تمرینی او و نوع تمریناتش بسیار خوب است و به نظرم هر چه از اردوها بگذرد و هماهنگی بیشتری بین ورزشکار و سرمربی تیم ملی ایجاد شود، طبیعتاً موفقیت‌های بهتری هم رقم خواهد خورد. به هر حال نیازمند زمان هستیم و خدا را شکر با توجه به این که بعد از مسابقات کره جنوبی اردوی تیم ملی تعطیل نشد، همین موضوع در کسب نتایج بهتر در مسابقات پیش رو تأثیر بسیاری دارد.
مسئولان فدراسیون درک خوبی از وزنه‌بردار دارند
وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر در فدراسیون افرادی مشغول به فعالیت هستند که واقعاً هم و غم ورزشکار را دارند و به خوبی ما را درک می‌کنند. آن ها کاملاً بر شرایط واقف هستند و تلاش می‌کنند روز به روز شرایط اردویی بهتر شود. خدا را شکر تیم ملی ایران در مسابقات آسیایی کره جنوبی با یک ماه تمرین به مقام قهرمانی رسید و من فکر می‌کنم در مسابقات بعدی نیز با حمایتی خوب فدراسیون و درایت کادرفنی، هم مدال‌های بیشتری کسب خواهیم کرد و هم مقام تیمی‌مان را تکرار خواهیم کرد.
هیچ مسئولی در خوزستان به فکر حل مشکل استخدام من نیست
موسوی در پاسخ به این سؤال که در این مدت حمایت مسئولان ورزش استان خوزستان از شما چقدر بوده است و آیا مشکل اشتغال شما برطرف شد تا بدون دغدغه در تمرینات و اردوهای تیم ملی حاضر شوید؟ گفت: متأسفانه من هنوز شغلی ندارم و نداشتن شغل بزرگ‌ترین دغدغه من است. در ۴ مسابقه آسیایی و ۲ مسابقه جهانی حضور پیدا کرده‌ام و برای دو بار نیز سهمیه المپیک به دست آورده‌ام و صاحب چندین مدال آسیایی هستم اما با وجود تمام تلاش‌هایی که برای بالا نگه داشتن نام وزنه‌برداری خوزستان داشته‌ام هنوز مسئولی به فکر حل مشکل استخدام من نبوده است و این جای تأسف دارد که این همه تلاش کنی اما آخر کسی تو را نبیند و واقعاً در این شرایط برای ورزشکار انگیزه‌ای باقی نمی‌ماند.
باوجود پالایشگاه آبادان حق است که من شغل ندارم؟
وی با اشاره به مصدومیتی که سال گذشته برای او در کافه‌ای که به دلیل نداشتن شغل راه‌اندازی کرده بود، به وجود آمد تا منبع درآمد خود و خانواده‌اش باشد، عنوان کرد: در درگیری که در کافه ایجاد شد متأسفانه چند نفر به من و برادرم با چوب و چاقو حمله کردند که در اثر حمله آنها استخوان دست من شکست و با چاقو سرم شکافته شد. اگر من یک درآمد درست و حسابی داشتم یا در جایی شاغل بودم طبیعتاً چنین اتفاق بدی برای من رخ نمی‌داد که چندین ماه از تمرینات وزنه‌برداری دور شوم. به هر حال انتظارات من از مسئولان استان خوزستان و به ویژه مسئولان شهر آبادان بسیار زیاد است. مگر ما در آبادان چند ورزشکار حرفهای در رشته‌های المپیکی داریم که مسئولان از توجه به آنها عاجز هستند؟ آبادان این همه سرمایه دارد و دارای پالایشگاه است و آیا حق است که ورزشکار آن شغل نداشته باشد و با این همه دغدغه آن هم در این شرایط اقتصادی در تمرینات و اردوهای تیم ملی حاضر شود؟ آیا در این شرایط واقعاً انتظار دارند ورزشکار با شرایط و روحیه خوبی وارد مسابقات شود و باز هم مدال بیاورد؟
از مسئولان انتظار شاباش و ریختن پول به پایمان را نداریم
موسوی خاطرنشان کرد: من کم مدال برای آبادان و استان خوزستان کسب نکردم که بخواهند به این صورت من را مورد بی‌مهری قرار دهند. من در این سال‌ها هیچ وقت توقع زیادی از هیچ مسئولی نداشته‌ایم و نمی‌گویم وقتی به مسابقات می‌رویم و برمی‌گردیم به استقبال ما بیایند و شاباش بدهند و پول به پای ما بریزند. همین که شغلی برای ما در نظر بگیرند که دلمان خوش باشد ماهانه پول به حسابمان واریز می‌شود که بدانیم وقتی این رشته سخت وزنه‌برداری را کنار گذاشتیم شغلی برای تأمین هزینه‌های زندگی‌مان داریم، خدا را شکر می‌کنیم و به نظر من این خواسته بزرگی نیست و یک خواسته بسیار عادی از سوی یک ورزشکار حرفهای است. مگر یک ورزشکار چقدر می‌تواند در این شرایط انگیزه و توان داشته باشد و بجنگد؟
پول‌های میلیاردی نوش جان فوتبالیست‌ها اما وزنه‌بردار را هم ببینند
وی افزود: برخی می‌گوند انگار ورزش خوزستان فقط در فوتبال خلاصه شده است و مسئولان مان فقط فوتبال و فوتبالیست‌ها را با قراردادهای میلیاردی مورد حمایت قرار می‌دهند که من می‌گویم پولی که فوتبالیست‌ها می‌گیرند نوش‌جانشان و حتی بیشتر از این هم به آنها بدهند اما حداقل وزنه‌برداری و رشته‌های انفرادی را هم ببینید و نیم‌نگاهی هم به آنها داشته باشید. وزنه‌بردار را هم حمایت کنید تا دلسرد و دلگیر نشویم. من خودم به فوتبال علاقه‌مند هستم اما اینکه فقط فوتبال دیده شود واقعاً کم‌لطفی است.
با کارت هدیه ۲۰۰ هزار تومانی فقط می‌شد فلافل خورد
این وزنه‌بردار آبادانی با اشاره به تجلیل تعجب‌برانگیزی که از وی قبلاً صورت گرفته بود، گفت: یک بار در مراسم تجلیل به من کارت هدیه ۲۰۰ و ۵۰۰ هزار تومانی دادند که اگر با همان کارت هدیه ۲۰۰ هزار تومانی با دوستانم چند فلافل می‌خوردیم باید مبلغی هم روی آن می‌گذاشتیم. این‌ها واقعاً کم‌لطفی است و این کم‌لطفی مسئولان واقعاً زشت است. به نظر من با این کارها شأن و شخصیت ورزشکار را زیر سؤال می‌برند. ما در میدان‌های ورزشی بزرگی زحمت کشیده‌ایم و اصلاً همین که به این میدان‌ها راه پیدا می‌کنیم فارغ از اینکه نتیجه بگیریم یا نگیریم کار بزرگی است.
مسئولان خوزستانی فقط قشنگ حرف زدند و رفتند
وی خاطرنشان کرد: از این دلم می‌سوزد که مسئولانی با حرف‌ها و رفتارشان، شأن ورزشکار را زیر سؤال می‌برند که خودشان از دل ورزش هستند و واقعاً بی‌مهری و بی‌توجهی این افراد برایم قابل درک و هضم نیست. همچنین انتظار من از آقای قریشی رئیس هیات وزنه‌برداری خوزستان بیشتر از این است. متأسفانه در این سال‌ها وعده‌های او در حد حرف بوده است و انتظار داشتم در این سال‌ها کاری در راستای پیگیری مشکل حل اشتغال من انجام دهد؛ بعد از مسابقات آسیایی تایلند که موفق به کسب مدال شدم او به خانه ما آمد و قرار بود در زمینه بحث استخدام من کمک کند. مسئولانی که در خانه ما بودند حرفهای قشنگی زدند اما وقتی پایشان را از خانه‌مان بیرون گذاشتند خیلی دنبال آنها دویدیم ولی هرگز آنها را ندیدیم و می‌خواهم بدانم آن مسئولان الان کجا هستند؟
باید بعد از وزنه‌برداری تاکسی اینترنتی کار کنم
موسوی افزود: واقعاً این رفتارها درست نیست که ورزشکار را بین زمین و آسمان نگه می دارند. ورزشکار فقط می خواهد یک منبع درآمد داشته باشد تا از پس هزینه های شخصی خود برآید. آیا واقعا بعد هم می خواهند ورزشکار با این همه دغدغه فکری مدال بیاورد؟ می‌خواهم بدانم خود مسئولان برای تزریق روحیه و آرامش چکاری برای من انجام داده اند که با ۲۸ سال سن هنوز شغل ندارم و نگران آینده ام هستم. بی شک بعد از کنار گذاشتن این رشته باید تاکسی اینترنتی کار کنم تا از پس مخارج زندگی بر آیم. واقعا وقتی این همه شرکت و پالایشگاه در آبادان داریم، یعنی یک تکه جا برای من نیست که شاغل شوم؟ آیا اسم این ظلم نیست؟
در کشوری وزنه نزدم، رفتار هیات خوزستان تغییر کرد
وی بیان کرد: در مسابقات کشوری شرایط وزنه زدن برای تیم خوزستان را نداشتم در حالی که پیش از این بارها برای خوزستان موفق به کسب مدال شده بودم و عقیده داشتم وقت آن است که وزنه برداران جوانتر پا به چنین رقابت هایی بگذارند و تجربه کسب کنند اما وقتی به هیات پاسخ منفی دادم، متاسفانه ناراحت شدند و رفتارشان تغییر کرد. در حالی به من بی توجهی شده است که هیات های وزنه برداری مازندران و زنجان دمشان گرم که بسیار خوب حامی وزنه برداران خود هستند و شان ورزشکاران خود را حفظ کرده اند. متاسفانه خوزستان در حق ورزشکار خود خیلی کم لطفی می کند. دردل زیاد است و واقعا نمی دانم چه بگویم. انتظار دارم بیشتر از من حمایت کنند و چرا در این سال ها مسئولان ورزش خوزستان به این فکر نبوده اند که از ورزشکاران مدال آور خود را با تحت پوشش قراردادن آن ها در یکی از ارگان ها و شرکت های استان، حمایت کنند. آیا این که شرکت نفت یا شرکت فولاد بخواهد از یک ورزشکار مدال آور آسیایی، جهانی و المپیکی با واریز مثلا ماهی ۱۵ تا ۲۰ میلیون تومان حمایت کند، کار سختی است؟ باور کنید کار سختی نیست و کمک به ورزش جزو مسئولیت های اجتماعی آن ها است.
مسئولان با کارت هدیه ۲۰۰ هزار تومانی برایم آرزوی موفقیت می‌کنند!
این وزنه بردار آبادانی گفت: یکسری مسئولان هم که حقوق شان ماهی ۵۰ میلیون تومان است در تجلیل از ورزشکار به اهدای یک کارت هدیه ۲۰۰ یا ۵۰۰ هزار تومانی بسنده می کنند و بعد هم می گویند موفق باشید. آیا با چنین مبلغ هدیه ای هم می توان موفق بود؟ با این کار فقط شان ورزشکار را زیر سوال می برند و متاسفانه مسئولان ما بیشتر به فکر جایگاه خودشان هستند. من هیچ وقت از کسی گله مند و شاکی نبوده ام و در این سال ها فقط سکوت کرده ام و نمی خواستم از کسی انتظاری نداشته باشم زیرا از حاشیه خوشم نمی آید اما واقعا ۲۸ سالم است و تا کی قرار است با این روند و شرایط ادامه دهم. آینده من چه خواهد شد؟
انتهای پیام