علی اصغر حسن زاده، کوچکترین عضو خانواده فوتسالی حسن زاده.
نام علی اصغر حسن زاده، یک تالار پر افتخار است از عناوینی که هر فوتسالیستی در دنیا آرزوی آن را دارد.
به گزارش ایسنا، سالها کاپیتان تیم ملی سوم جهان، بارها بهترین بازیکن آسیا، نامزد بهترین بازیکن جام جهانی، آقای گل آسیا، نامزد زیباترین گل جام جهانی و صدها جایزه ریز و درشتی که در این موزه با ارزش زرین جای می گیرد.
در جام جهانی قبلی که گل استثنایی او با آرژانتین به تیتراژ فراموش نشدنی تمام برنامه های ورزشی دنیا مبدل شد، بسیاری از کارشناسان نام او را به عنوان یکی از نامزدهای اصلی بهترین بازیکن و زیباترین گل جام ذکر کردند ولی به قول خودش اگر نامش «اصغرینیو» یا «حسن زاده اینهو» بود قضیه برای انتخاب کنندگان متفاوت بود چون آنها عادت دارند همیشه اسامی برزیلی یا اسپانیایی را جلوی چشم خود بگذارند.
علی اصغر حسن زاده بچه محله بیست متری زاد در قم است. یکی از بخش های نیروگاه معروف قم. محله ای که به قول خودش و سرمربی تیم ملی می تواند تامین کننده تیم ملی ایران باشد.
او با افتخار یک قمی است. قمی که به گفته حسین شمس قطب اصلی فوتسال ایران است و تنها شهری است که می توانیم در این شهر برزیل راهم شکست دهیم.
او دیرتر از برادرانش محسن و مهدی که فوتسالیست های درجه یک کشور بودند در سطح اول فوتسال ایران درخشیدند و وارد گود شد ولی از زمانی که از اول دهه هشتاد از جام رمضان قم درخشش خود را در سن کم آغاز کرد و حسین آقا شمس او را برای تیم ارم کیش پسندید تا امروز که در بالاترین سطح فوتسال کشور فعالیت دارد، یک تنه کاری کرده است که اعتبار همه فوتسالیست ها و کل فوتسال قم و بهتر است بگوییم اعتبار فوتسال ایران در سطح جهان است.
اگر از تالار زرین و استثنایی افتخاراتش بگذریم و بیرون در بیاییم، اصغر حسن زاده را باید به عنوان یک ژنرال سراپا مدال تصور کنیم با عینکی دودی تکیه زده بر سریری سترگ و سیگار برگی بر دست به سان مجسمه ای از مدال و افتخارات که شاید برای دیدنش باید مدت ها وقت صرف کرد و به این و آن متوسل شد. ولی او در بیرون از این همه مدال و افتخار و قیل و قال هنوز هم همان بچه محله نیروگاه است با همان خاکی بودن و صفای بچه قمی.
از همان آدم هایی است که می توانید با او به شکل اتفاقی همسفر و همکلام شوید ولی در آخر این سفر دو ساعته که با او به عمق صمیمیت می رسید باور نکنید که او حتی یک فوتسالیست حرفه ای است چه برسد به این همه عنوان. چون نه اهل گفتن است نه اهل پز دادن.
در آخرین روزهای سال گذشته که افتخار همکلاسی شدن با او را در دوره مربیگری سطح یک آسیا داشتم. صفا، پاکی و صداقت و خنده رویی و مهربانی و تواضع و خشوع و بردباری و کمک رسانی و خیرخواهی و... که همیشه داشت مهمترین چیزایی بود که او را در نظرم متمایز می کرد.
او سالها می توانست در این دوره در بهترین کشورهای جهان که در آن بازی هم کرده بود بگذارند ولی اصرار داشت که این دوره را در قم طی کند زیرا عاشق شهرش است و دوست داشت چنانچه فوتسالش را از قم شروع کرده، فراینده مربی گری اش را نیز در قم آغاز کند. کاری که شاید کمتر کسی انجام دهد.
شاید هیچ ورزشکاری را در قم نشناسیم که به اندازه او در سطح جهان و آسیا مقام دارد. آن هم در یکی از جذاب ترین رشته های سالنی جهان صدها میلیون نفر همین الان به شکل حرفه و نیمه حرفه ای و آماتوری به آن مشغول هستند.
او بی شک پرافتخارترین قمی تاریخ ورزش قم است. در کنار همه افتخاراتش او را همه با اخلاق خوش، روی باز، تواضع و فروتنی و هوش بالا و.. می شناسند. او همه چیز برای تبدیل شدن به یک الگوی بی همانند برای مردم و جوانان قمی و حتی سراسر ایران وحتی آسیا.
فوتسالیستی در آسیا نیست که آرزوی یک عکس یادگاری با او را نداشته باشد.
اما ما با حسن زاده ها چه می کنیم؟
در تمامی شهرهای بزرگ جهان و حتی ایران برای پاسداشت و الگوسازی از شخصیت های بزرگ ملی، حماسی، ورزشی و فرهنگی شان تلاش می شود با نامگذاری اماکن و معابر مختلف یاد این بزرگان را زنده نگاه دارند و الگوسازی دقیقی در مسیر شکل دهی به یک جامعه پویا خلق کنند.
اما آنچه در سالهای اخیر در قم شاهده بوده ایم آن است که متاسفانه هیچگاه قدر این چهره ها را ندانسته و آنها را فراری داده است. از فتحعلی اویسی و جواد رضویان که بگذریم، محمد حسین لطیفی بچه محله مسجد جامع قم و جواد افشار بچه پایین شهر قم وحمیدرضا نوربخش و.... و بسیاری از مفاخر فرهنگ و هنر ایران هستند که کسی نمی داند که آنها قمی هستند.
چون نه مدیران قم علاقه ای به دعوت و تجلیل و استفاده از آنها داشتند و نه تلاشی در این زمینه انجام شد تا همه این برکات و نعمات خرج جایی شود که آنها را پذیرا تر هستند.
علی اصغر حسن زاده در هر شهری که بود امروز نام پرتردد ترین خیابان شهر بود. همانچنان که آذری و اردبیلی ها و مشهدی ها و... چنین کردند. نام علی دایی و حسین رضازاده و برادران خادم و... در هر معبر و سالن ورزشی و... این شهرها رخ نمایی می کند ولی متاسفانه در قم هنوز مدیران استانی به چنین جمع بندی نرسیده اند.
الگو سازی از بزرگانی چون علی اصغر حسن زاده ها قطعا با چنین تمهیداتی شکل خواهد گرفت و جوانان بسیار با کشش همین اسامی به سمت ورزش و شکل سالم و انسان ساز آن جذب می شوند و از الگوسازی های اشتباه به سمت قهرمانی می روند که آینده آنها و کشور را بسازند.
مدیران شهری و استانی می توانند با تجدید نظر جدی در این زمینه، زمینه سازی شکل دهی به چنین الگوسازی هایی را در استان فراهم کنند و ما نیز مثل بسیاری از استان های دیگر به مفاخرمان بیش از پیش احترام بگذاریم.
البته در این زمینه مدیران ورزشی و فوتبالی قم نیز وظیفه دارند که طرح های این چنینی را بیش از پیش در مجامع تصمیم گیری در استان مطرح کنند.
انتهای پیام