موسی سبزی هفدهم اردیبهشت ماه در دومین جلسه برنامه‌های علمی ذیل سومین جشنواره سراسری اقوام ایران زمین با عنوان بررسی شیوه‌های تدفین با تاکید بر یافته‌های خان‌امیر نورآباد که به همت جهاد دانشگاهی و همکاری دانشگاه لرستان برگزار می‌شود، اظهار کرد: اولین شواهد تدفین های انسانی مربوط به نئاندرتالها می باشد که شواهد آن از غار شانیدار کردستان عراق بدست آمده و این تدفین ها مربوط به حدود ۶۰ تا ۴۰هزار سال پیش از میلاد هستند.
وی ادامه داد: در گذشته نیز بازماندگان اشیاء متعددی را بنا به دلایل مختلف همراه مردگان خود دفن می‌کردند.
سبزی تصریح کرد: انواع شیوه‌های تدفین وجود داشته و به شرایط جغرافیایی و اعتقادات آنها این شیوه‌های متفاوت بوده است.
استادیار گروه باستان شناسی دانشگاه لرستان بیان کرد: دفن اشیاء مختلف از سکه در کنار قبور نیز از جمله از سنت‌های رایج در بین یونانیان بوده است که اعتقاد داشتند فرد فوت شده برای عبور از رودخانه ی سیاه به سکه نیاز دارند تا آن را به قایقران پیر بدهند.
وی ادامه داد: با توجه به اعتقادی که به خورشید وجود داشته در زمان دفن متوفا خورشید به سمتی که بوده مرده را نیز به همان سمت دفن می‌کردند.
سبزی با اشاره به اینکه آغاز تدفین‌ها در ایران به ۱۰ هزار سال پیش برمی‌گردد، افزود: در این بازه زمانی ابتدا قبرستان وجود نداشت و بازماندگان فرد فوت شده را کف خانه و داخل بافت استقراری دفن می‌کردند و بعداً در عصر مفرغ و همزمان با شروع شهرنشینی شیوه‌های تدفین عوض شده و اولین قبرستان‌ها در خارج از بافت مسکونی به وجود آمدند.
استادیار گروه باستان شناسی دانشگاه لرستان افزود: در بین‌النهرین در برخی موارد بعد از مرگ علاوه‌بر اینکه شخص متوفا را کف خانه دفن می‌کردند درب اتاق را نیز می‌بستند که روح او از خانه خارج نشود.
وی بیان کرد: در بین برخی از ملل مانند ژاپن نیز در قبر مردان شمشیر و در قبر زنان آینه می‌گذاشتند و بطور کلی در بسیاری از مناطق وسایل مورد نیاز متوفی را داخل قبر می‌گذاشتند که فرد متوفا بعد از رستاخیز از آن استفاده کند.
سبزی با اشاره به اینکه تدفین به دو دسته اولیه و ثانویه قابل دسته‌بندی است، اضافه کرد: تدفین اولیه مُرده سر جای خودش قرار دارد و جابجا نشده است اما تدفین ثانویه بقایای استخوانی در سر جای اصلی قرار ندارند و بعد از اینکه فرد دیگری فوت می‌کرد آن را جایگزین فرد قبلی می‌کردند.
استادیار گروه باستان شناسی دانشگاه لرستان با اشاره به اینکه ما در داخل کشورمان شاهد تدفین های انسانی از دوره نوسنگی را داریم، ادامه داد: نوع دیگر تدفین خمره‌ای بوده که ابتدا برای کودکان و نوزادان به کار می‌رفت ولی بعدها افراد بالغی را نیز داریم که در خمره دفن شده‌اند.
وی بیان کرد: اشیائی که همراه متوفا دفن می‌شدند در سه دسته تزئینات، هدایای قبور و اشیاء تدفین تقسیم‌بندی می‌کنند.
سبزی ادامه داد: زمان هخامنشی نیز دو نوع تدفین برای شاهان داشتیم، یا مقبره ساخته می‌شد یا در یک دخمه آنها را دفن می‌کردند.
استادیار گروه باستان شناسی دانشگاه لرستان افزود: رایج‌ترین تدفین در دوره ساسانی این بود که اجساد را در دخمه‌ای می‌گذاشتند و بعد از جدا شدن گوشت از بدن، استخوان‌ها را در استخوان‌دان می‌گذاشتند.
انتهای پیام