به گزارش ایسنا، در این روز، تفکر ارتجاعی وهابی‌گری به بهانه برداشت غلط از دین، مضجع شریف و حرم نورانی ائمه بقیع(ع) و صحابه بزرگوار را ویران کردند.
وهابیان دو بار، ابتدا در ۱۲۲۰ق و سرانجام در ۱۳۴۴ق با اتکا به فتوای ۱۵ تن از مفتیان مدینه، مبنی بر ممنوعیت اجماعیِ ساختن بنا بر روی قبور و لزوم تخریب آن، به ویران کردن اماکن و بقعه‌های بقیع پرداختند.
و شعری از سیدمحمدسادات اخوی برای بقیع و مقیمانش:
.
همیشه خاک، نشان سیاهی و عدم است
به احترام «شما»، خاک سرد، محترم است
گمان کنم که خدا امتحان‌مان کرده...
وگرنه بی‌حرمی، سهوِ رفته از قلم است
چهار حجت حق را مزار «تن»، آن‌جاست
کسی که فاطمه(س) پرورده، صاحب کَرَم است
بگو به درد، بیاید... که روز درمان شد!
اگر که کوه شود درد - پیش شوق - کم است
زبان که تاب سخن را به اشک بخشیده
کجا روم که دلم بند لُکنت قدم است!
اگرچه مقصد «آمین» ما، همان خاک است...
مسیر سخت دعاها، اسیر پیچ‌وخم است
گناه، آبروی دست التجا، برده!...
ذخیرهٔ دل تنگِ شکستگان، قسم است
چهار تکهٔ سنگ است و خاک و خاموشی
برای اهل محبت... «بقیع» هم حرم است
.
انتهای پیام