به گزارش ایسنا، نشست تخصصی جشنواره یکصدمین سالگشت تالیف مفاتیح الجنان شامگاه چهارشنبه (23 فروردین‌ماه) در سالن اجلاس سی امین نمایشگاه بین‌المللی قرآن برگزار شد.
حجت‌الاسلام احمد غلامعلی معاون آموزش و پژوهش دانشگاه علوم و حدیث در این نشست تخصصی گفت: سه سوال است که باید نسبت به آن پاسخ داد. آیا دعا کردن سبب تنبلی و بیکاری نمی‌شود؟ دعای امیر المومنین در میراث دعایی ائمه چه جایگاهی دارد؟ برای مسائل روز چگونه می‌شود دعا کرد؟ گاهی اوقات افراد دعاکردن را سبب بیکار شدن می‌دانند و همه کارها را به خدا واگذار می‌کنند و برخی شیعه را بابت چنین امری توبیخ می‌کنند اما در روایات ما دعا کردن در کنار کار کردن مانند نمک نسبت به غذا است. روایات تاکید می‌کند که مومنان کار می‌کنند اما این نمک آش اگر نباشد هیچ مزه‌ای ندارد.
وی ادامه داد: باید ببینیم که حضرت علی (ع) از جنبه کاری چگونه کار میکرد و چگونه دعا میکرد؟ بیشترین دعای رسیده از امام صادق (ع) است. از امام علی (ع) پانصد دعا روایت شده و بعد امام سجاد (ع) بیشترین دعا را دارد.
غلامعلی با بیانی از دکتر شریعتی گفت: دکتر شریعتی اول کتاب راسل را ترجمه کرد و بعد گفت: دیدم راسل برنده جایزه نوبل هست به نیایش پرداخته و با خودم گفتم در شیعه آیا دعا نداریم؟ و آن زمان بود که شریعتی به این مطلب رسید که در اسلام آگاهی و عشق و مبارزه نهفته است. شریعتی از دعای حمد، روح مبارزه و عشق و اگاهی را استخراج می‌کند.
وی با بیان اینکه لیله الحریر آخرین شب صفین است، افزود: در لیله الحریر نیز حضرت علی(ع) در نماز شبش از دعایش نگذشته است. در اوج جنگ دعا می‌کند: «اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْکُو إِلَیْکَ فَقْدَ نَبِیِّنَا صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ غَیْبَةَ وَلِیِّنَا » جایگاه دعا در نزد علی به گونه ای است که سبب نمی‌شود کم بگذارد بلکه همه کارش را با دعا مخلوط کرده است.
غلامعلی گفت: سختی‌ها و درد و رنج‌ها در زندگی‌ها وجود دارد و حضرت علی (ع) در زندگی این‌جور دعا میکرد: خدایا من از تو ثبات در کارها را می‌خواهم. انسان باید اراده داشته باشد تا بتوانی به سمت هدایت برود.
انتهای پیام