سیاه چادر نوعی مسکن عشایری است که از موی بز و توسط زنان عشایر بافته می‌شود. سیاه چادرها به دلیل خواص ویژه مو از جمله ضد نفوذ بودن در برابر آب در هنگام بارندگی، در دسترس و ارزان قیمت بودن، سبک بودن و جمع آوری و حمل راحت، جلوگیری از نفوذ حیوانات خزنده و گزنده به داخل چادر و جلوگیری از ورود سرما در زمستان و گرما در تابستان مورد استفاده عشایر قرار می‌گیرد.
به گزارش ایسنا، روستای عشایری سیدال نهبندان از قدیم بر اساس نظام خانی اداره می‌شد و خان یا رییس محله همه کاره روستا بوده و در طراحی، کیفیت، قیمت گذاری و فروش سیاه چادر تأثیرگذار بوده است و نقوش تزیینی سیاه چادر بر اساس نظر خوانین محلی بر روی سیاه چادرها ایجاد می‌شد که با توجه به تغییر فرهنگ خان نشینی، روند تولید بر اساس تقاضای مشتریان تاکنون ادامه دارد.
سیاه چادرهای سیدال غالباً به صورت منقوش دارای حاشیه با نقوش ساده و گاها تصاویری از بز کوهی و چوپان در متن سیاه چادر است که با رنگ سفید و یا کرمی روشن پشم اجرا می‌شود که وجه اصلی تمایز آن با سایر سیاه چادرهای منطقه است.
تولید مواد اولیه از قبیل موی بز و تماما کارهای مقدماتی تولید از جمله ریسیدن مو، حلاجی و تابانیدن نخ در روستا و با همکاری زنان و مردان انجام می‌گیرد. قدمت هزار ساله سیاه چادربافی در منطقه بالاخص تولید این دستبافته و ویژگی‌های کیفیتی و زیبایی و تولید بالای سیاه چادر در این روستا موجب معروفیت و تمایز سیاه چادر آن با سایر نقاط استان شده است.
این مهارت با شماره ۲۲۳۰ در فهرست میراث معنوی کشور(ناملموس) ثبت شده است.
انتهای پیام