به گزارش ایسنا، آرزوهای هنرمندانی که به مقام استادی رسیده اند اغلب یک ویژگی خارق‌العاده دارد؛ آن‌ها با بیان آرزوهایشان برای جوانانی که در ابتدای مسیرند، راه را هموار می‌کنند.
کامبیز درمبخش در روزهایی که هنوز زنده بود و ما هم فکر نمی کردیم روزی کرونای بی رحم او را از ما و هنر ایران زمین بگیرد، درباره اختصاص بودجه برای خرید آثار هنری چنین گفته بود، «امیدوارم این طرح بالاخره تصویب شود و دولت بتواند از این راه از هنرمندان حمایت کند و آثارشان را بخرد. این طرح مدت‌هاست مطرح شده، اما در سال ۹۴ هم به تصویب نرسید.»
حالا هفت سال از آرزوی کامبیز درمبخش هنرمند کاریکاتوریست و حدود دو سال از درگذشت او می‌گذرد و فضای هنرهای تجسمی ایران بیش از هر زمان دیگری جای او را خالی می بیند. با این همه قول وزیر ارشاد در انتهای سال ۱۴۰۱ درباره تصویب بحث خرید آثار تجسمی در کمیسیون فرهنگی دولت ما را بیش از گذشته در برداشتن گامی موثر در جهت رونق بیشتر فضای تجسمی کشور امیدوار کرده است. قولی که باید دید با گذشت زمان تا چه اندازه عملیاتی می شود.
درمبخش کاریکاتوریست، طراح و گرافیست ایرانی بود که بیش از ۶۰ سال سابقه همکاری پیوسته با مطبوعات ایران و جهان داشت. او از نوجوانی همکاری خود را با نشریات ایرانی آغاز کرد و در نهایت کارهایش به مطبوعات داخلی و خارجی از جمله نیویورک تایمز، اشپیگل و... راه پیدا کرد. اولین طراحی او در نشریه ارتش منتشر شد که گفته می‌شود پدرش سردبیر آن بود. زمانی که هنوز به هنرستان می‌رفت آثارش در نشریات مطرح زمان خود منتشر شد. طراحی های نوروزی درمبخش را هم می‌توان از جمله آثار شناخته شده او دانست.
این هنرمند کاریکاتوریست، اولین هنرمند حوزه هنرهای تجسمی از ایران بود که نشان شوالیه را از سفارت فرانسه دریافت کرد (۱۳۹۳). او علاوه بر برگزاری نمایشگاه‌های داخلی و خارجی متعدد، جوایز معتبری را هم در این حوزه دریافت کرده بود. در ۱۳۹۷ نیز در مراسم پایانی ششمین «جشنواره بین‌المللی هنر برای صلح» یکی از چهار هنرمندی بود که نشان عالی «هنر برای صلح» را به خود اختصاص داد.
آثار درمبخش در موزه‌های ایران و جهان از جمله موزه‌های هنرهای معاصر تهران، فرهنگستان هنر خانه صبا، کتابخانه ملی، مان هنر نو، موزه سندیکای گرافیست‌های ایران، موزه آوینیون پاریس، موزه کاریکاتور بازل سوئیس، موزه کاریکاتور گابروو در بلغارستان، موزه هیروشیما در ژاپن، موزه ضدجنگ یوگسلاوی، موزه کاریکاتور استامبول ترکیه، موزه کاریکاتور ورشو در لهستان و مجموعه شهرداری شهر فرانکفورت آلمان نگهداری می‌شود.
درمبخش با چند خط ساده هنرمندانه منظور خود را به مخاطبش ارائه می‌کرد. او "آدمک"های تشکیل شده از چند خطش را مانند یک هنرپیشه به بازی می‌گرفت و کار را می‌گرداند.
با وجود اینکه او مینیاتورهای سیاهی که کشیده بود را بسیار دوست می‌داشت اما هر یک از آثارش را می‌توان به نوعی منحصر به فرد دانست. او از طریق چشم‌ها صحبت می‌کرد و حرف‌هایش راز و رمزی داشت که با خطوطش به دست آورده بود. آثار نوروزی درمبخش هم از جمله آثار دوست داشتنی اوست.
این کاریکاتوریست، نوروز سال ۹۵ در مقام استادی آرزوهایی برای حوزه هنر های تجسمی داشت. آرزوهایی که با نگاهی عمیق بر نیازهای هنرهای تجسمی ایجاد شده بود؛ آرزوهایی در باب حمایت‌های اقتصادی از هنرمندان و فراهم کردن مأمنی برای هنرمندان جوان.
در مبحثی دیگر در این باب درمبخش گفته بود: «دلم می‌خواهد همه‌ی هنرمندان جوانی که کار هنری می‌کنند صاحب آتلیه و مکانی باشند که بتوانند فعالیت‌شان را ادامه دهند. چه هنرمندانی که در حوزه کاریکاتور و نقاشی کار می‌کنند، چه هنرمندان رشته‌های دیگر مثل طراحی و گرافیک. بیشتر این جوانان به جز محیط خانواده، محلی برای فعالیت‌های هنری‌شان ندارند. در کشورهای دیگر، بخصوص فرانسه و آلمان، شهرداری و دولت با در اختیار قرار دادن مکان‌هایی با اجاره‌های بسیار پایین، از هنرمندان حمایت می‌کنند. این کار در رشد هنر در جامعه بسیار تأثیرگذار است.»
انتهای پیام