به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، ماموریت «آرتمیس۲»(Artemis 2) نخستین ماموریتی است که در آن، ناسا پس از ۵۰ سال انسان را به ماه می‌فرستد و از آن زمان تاکنون چیزهای زیادی تغییر کرده‌اند.
آرتمیس۲ که ناسا قصد دارد آن را در نوامبر ۲۰۲۴ پرتاب کند، یک خدمه چهار نفره را به یک پرواز آزمایشی می‌فرستد که آنها را یک بار به اطراف ماه می‌برد و برمی‌گرداند. این آژانس فضایی پیشتر نیز فضانوردان بسیاری را در طول برنامه «آپولو»(Apollo) روی ماه قرار داده است. پس چرا آرتمیس۲ به دور ماه نمی‌چرخد یا روی سطح ماه فرود نمی‌آید؟
پاسخ این است که ناسا در حال آزمایش طیف گسترده‌ای از فناوری‌ها، سیستم‌ها و روش‌های جدید در جریان ماموریت آرتمیس۲ است. این کار در مورد ماموریت «آرتمیس۱» نیز انجام گرفت که در نوامبر گذشته بدون سرنشین به مدار ماه پرتاب شد. بسیاری از این فناوری‌ها و سیستم‌ها هرگز در یک محیط واقعی پرواز فضایی آزمایش نشده‌اند و ناسا باید داده‌هایی را جمع‌آوری کند تا از برنامه‌های آینده ماه به مریخ خود که تحت برنامه آرتمیس پیش‌بینی شده‌اند، آگاه شود. بنابراین این آژانس فضایی، پرواز بر فراز ماه را بهترین و ایمن‌ترین گزینه برای نخستین پرواز سرنشین‌دار آرتمیس می‌داند.
به طور کلی، آرتمیس۲ شبیه به آرتمیس۱ خواهد بود زیرا این یک سفر دیگر برای موشک «سامانه پرتاب فضایی»(SLS) و کپسول «اوریون»(Orion) است. با این تفاوت که پرواز آرتمیس۲ همراه با سرنشینان خود، به آزمایش سیستم‌های انسان‌محور اوریون مانند پشتیبانی حیات، ارتباطات و کنترل پرواز کمک می‌کند.
«مایک سارافین»(Mike Sarafin)، مدیر ماموریت آرتمیس گفت: مشخصات منحصربه‌فرد ماموریت آرتمیس۲ براساس آزمایش پرواز بدون سرنشین آرتمیس۱ ساخته می‌شوند و طیف گسترده‌ای از قابلیت‌های سامانه پرتاب فضایی و اوریون را نشان می‌دهند که در مأموریت‌های فضایی مورد نیاز هستند. این ماموریت ثابت می‌کند که سیستم‌های مهم پشتیبانی حیات اوریون، آماده پشتیبانی از فضانوردان ما در ماموریت‌های طولانی‌تر هستند و به سرنشینان امکان می‌دهند تا عملیات ضروری برای موفقیت «آرتمیس۳» را تمرین کنند.
سطوح تشعشعات در فضای اطراف ماه، بسیار شدیدتر از تشعشعاتی است که در مدار پایین زمین و محل قرار گرفتن «ایستگاه فضایی بین‌المللی»(ISS) یافت می‌شوند. بنابراین، ناسا باید داده‌هایی را در مورد توانایی اوریون برای ایمن و سالم نگه داشتن فضانوردان در طول ماموریت جمع‌آوری کند.
آرتمیس۲ علاوه بر بررسی سیستم‌های پشتیبانی از حیات، برای آزمایش این موضوع استفاده خواهد شد که اوریون چقدر می‌تواند در فضای تحت کنترل انسان مانور دهد. هنگامی که اوریون تقریبا ۲۴ ساعت پس از پرتاب به مدار مرتفع زمین برسد، از «مرحله پیشرانه برودتی موقت»(ICPS) که مرحله دوم سامانه پرتاب فضایی است، جدا خواهد شد.
هنگامی که اوریون از ICPS جدا شود، خدمه از کنترل‌ها و دوربین‌های داخلی استفاده خواهند کرد تا خود را با تقویت‌کننده مرحله دوم سازگار کنند و کیفیت کپسول و سیستم‌های مربوطه را مورد بررسی قرار دهند.
پس از این فرآیند، اوریون از ماژول «ESM» ساخته شده توسط شرکت «ایرباس»(Airbus) برای اجرای آنچه که «ورود به مدار انتقال ماه»(Trans-lunar injection) نامیده می‌شود، استفاده خواهد کرد که آن را در مسیری به سمت ماه قرار می‌دهد. سپس، اوریون و خدمه آن حدود ۱۰۳۰۰ کیلومتر در اطراف ماه خواهند چرخید و سفری چهار روزه به زمین را آغاز خواهند کرد.
این ماموریت حتی بدون برخورد به سطح ماه یا چرخش به دور ماه نیز داده‌های مورد نیاز ناسا و شرکای بین‌المللی آن را تولید خواهد کرد تا اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، فقط یک سال بعد انسان را روی ماه فرود بیاورد.
ناسا قصد دارد ماموریت آرتمیس۳ که قرار است فضانوردان را در نزدیکی قطب جنوبی ماه فرود بیاورد، در سال ۲۰۲۵ پرتاب کند اما باید توجه داشت که این تاریخ تعیین‌شده اولیه است.
انتهای پیام