تعداد جزایر ایران در خلیج‌فارس، تا عدد ۴۰ هم می‌رسد، جزیره‌های کوچکی که اغلب مردم کشور به دلیل سفرهای زمستانی‌شان به آن‌ها با کمتر از پنج عددشان آشنا هستند. برخی از این ۴۰ جزیره که در سه استان، خوزستان، بوشهر و هرمزگان قرار گرفته‌اند، با وجود جذابیت‌های طبیعی و گردشگری‌شان، به دلایل تجاری یا امنیتی، قابل سکونت نیستند. برخی دیگر هم آنقدر وسعت کمی دارند که عملاً زندگی در آن‌ها ممکن نیست.
جزیره «هرمز»، جزیره‌ای در ۴۲ کیلومتری خلیج‌فارس است. شکل این جزیره از روی نقشه، شبیه یک مخروط ناتمام است، اما فقط یکی از روستاهای آن قابل سکونت است، با این وجود از نظر موقعیت استراتژیک، آن را «کلید خلیج‌فارس» می‌دانند.
در جزیره «هنگام» خبری از هیاهوی شهری نیست، هیچ خیابانی وجود ندارد و ماشینی دیده نمی‌شود. این جزیره به واسطۀ نزدیکی به تنگه هرمز و جزیره قشم، موقعیتی خاص و استراتژیک دارد و به همین دلیل نیز از گذشته مورد توجه بیگانگان بود و دوره حکومت صفویان به اشغال پرتغالی‌ها در آمد. «سر جان ملکم» در سال ۱۷۹۹ (۱۱۷۷ شمسی) به ایران آمد و ضمن ارائه تحلیلی از اوضاع ایران و رفتار ایرانیان، مقدمات حضور استعماری انگلیس را فراهم آورد. در آن زمان، کریم خان زند حاکم ایران بود و انگلیسی‌ها موفق به تصاحب هنگام نشدند؛ اما آن‌ها دست نکشیدند و در نهایت در دوره قاجار این جزیره را تصرف کردند، اما سال ۱۳۱۱ شمسی این جزیره بار دیگر به ایران پس داده شد.