به گزارش ایسنا، فدراسیون قایقرانی ایران یک سال پیش تصمیم گرفت برای آب های آرام از یک مربی خارجی استفاده کند. "پدرو سنا" انتخاب نهایی فدراسیون شد و او نیز چمدان بست و از سرزمین قهوه و فوتبال به ایران آمد.
عمر حضور این مربی برزیلی در ایران به یک سال می رسد اما در همین مدت، فدراسیون و ملی پوشان از عملکردش راضی هستند و حتی آب های آرام ایران توانست اولین مدال طلای خود را در قهرمانی جهان زیر ۲۳ سال بگیرد، هر چند که چالش اصلی او در بازی های آسیایی و کسب سهمیه المپیک پاریس است و عیار کارش در این دو رویداد مهم مشخص می شود.
سنا در این یک سال توانسته به خوبی با قایقرانی ایران اخت شود. برای دیدن این مربی برزیلی باید به دریاچه آزادی رفت و می توان او را به همراه اسکوترش در اطراف دریاچه پیدا کرد. سنا مربی اهل مصاحبه است اما به شرطی که راجع به فوتبال از او سوال نشود. در ابتدای مصاحبه نیز صراحتا اعلام کرد که فقط در مورد قایقرانی صحبت می کند نه فوتبال برزیل.
در مدت زمان کوتاهی که با این مربی به گفتگو پرداختیم، سعی کردیم تنها در مورد قایقرانی ایران و چالش های پیش رو صحبت کنیم. هر چند که اهل پیش بینی نیست اما آنچه از میان حرف‌هایش مشخص است باید در انتظار اتفاقات خوبی برای آب های آرام ایران باشیم.
در ادامه گفت و گو ایسنا با این مربی برزیلی را می خوانید:
*کمی در مورد خودتان صحبت می کنید؟
اسم من پدرو سنا است. سال ۱۹۷۴ در بزریل متولد شدم. مانند هر برزیلی دیگری که فوتبال را دوست دارد، پدر و مادر من هم یک توپ در اختیارم گذاشتند که فوتبال بازی کنم. زمانی که ۱۵ ساله شدم قایقرانی را دیدم و از آن زمان تاکنون در قایقرانی هستم و هرگز به فوتبال برنگشتم.
*زمانی که از ایران پیشنهاد مربیگری داشتید، پیش زمینه ای ازقایقرانی ایران داشتید؟
در مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۱۵ میلان، مربی تیم ایران الیاس اقلیمی را دیدم و با او راجع به قایقرانی ایران و شرایط تمرین در ایران صحبت کردم. دوباره در مسابقات کسب سهمیه المپیک در تایلند با تیم ایران در یک هتل بودیم. آنجا با ایرج اقلیمی و ورزشکاران دیگر مانند علی آقا میرزایی را دیدم و به نظرم رسید که چقدر جا دارد که این تیم بهتر شود تا اینکه آقای سهرابیان با من تماس گرفت و پیشنهاد مربیگری داد. با پیش زمینه ای که از ایران داشتم، رغبت داشتم بیایم. پیش از این در ژاپن سرمربی بودم و با پیشنهاد ایران، ژاپن را ترک کردم و به ایران آمدم.
*چه عاملی باعث شد که بعد از حضور در ایران و بازدید شرایط، تصمیم نهایی خود را بگیرید و در ایران ماندگار شوید؟
من در کشورهای زیادی از دنیا زندگی کرده‌ام اما چیزی که باعث شد من در ایران بمانم، ایمان ورزشکاران بود. وقتی ورزشکار خوبی مانند علی به من ایمان دارد که می‌توانم کمکش کنم، باعث شد که این فکر را داشته باشم بمانم. به ایران آمدم، برنامه هایم را برای فدراسیون تشریح کردم و گفتم نیاز است تکامل و تغییر روزانه اتفاق بیفتد. می دانستم که با توجه به ایمان ورزشکاران، توسعه و پیشرفت اتفاق می افتد.
البته دوستان و خانواده من در بزریل از من می پرسند چرا به ایران رفته ام اما من کلا چالش را دوست دارم. به خیلی جاها سفر کرده‌ام اما در ایران مردم با من مهربان هستند و خیلی کشور امنی است. در بوشهر که اردو داشتیم، دیروقت برای خرید به سوپر مارکت رفتم و بدون مشکل خرید کردم و برگشتم. همه چیز مانند روزهایی که در ژاپن داشتم، امن بود. خیلی از کشورها امن نیستند.
* فکر می‌کنید مهمترین نقطه ضعف و قوت قایقرانان ایران چه چیزی است؟
اگر بخواهم در مورد این مسئله صحبت کنم باید بگویم چیزی که برای من مهم است قدرت روحی و روانی ورزشکار است. هر چقدر که ورزشکار در باشگاه تمرین کند اما داشتن روحیه فاکتور مهمی است و این نکته در ورزشکاران ایران وجود دارد. علی (آقا میرزایی) که ورزشکار خوبی است، وقتی مشکلی برایش پیش آمد، قدرتمند به تمرینات برگشت. دختران هم از لحاظ روحی و روانی خیلی قوی هستند مانند الناز شفیعیان، هدیه کاظمی و هیوا افضلی. این نقطه مثبت ورزشکاران ایران است. در پاراکانو هم همین است و اسلام جاهدی و مسعودقیصری شرایط خوبی دارند.
از طرفی فکر می کنم سیستم تمرینی ایران نقطه ضعف دارد. بچه ها وقتی در اردو هستند حیلی خوب کار می کنند. به هر حال بعد از مدتی باید برای استراحت کنار خانواده‌یشان باشند اما وقتی به خانه می روند آن طور که باید تمرین نمی‌کنند.
*کانو و کایاک برای پیشرفت و نزدیک شدن به قدرت‌های جهان به چه ابزاری نیاز دارد؟
وقتی به ایران آمدم، پروژه من برای پیشرفت به صورت پله پله بود بچه ها هم متوجه این سیستم تمرینی من شدند و نتایج خوبی هم گرفتند. در قهرمانی آسیا ۲۰۲۲ نتایج خوبی گرفتیم. الان کار ما سخت‌تر شده است چون همه حواس‌ها و چشم ها روی بچه‌های ایران آمده است. کشورهای دیگر متوجه شده اند که تیم ایران قدرتمند است و این باعث می‌شود که آنها هم تلاش بیشتری کنند. نفراتی چون الناز شفیعیان و نبی رضایی نیز در قهرمانی جهان زیر ۲۳ سال قبل، نتایج خوبی گرفتند. به هر حال از همه مهم‌تر این است این پروژه پله به پله جلو برود. چیزی که ما نیاز داریم، حمایت و همبستگی فدراسیون با ورزشکاران و مربیان است و این ما را به موفقیت می‌رساند.
*بازی های آسیایی هانگژو و المپیک پاریس را در پیش داریم و همه منتظر هستند که نتیجه کار شما را در این رویداد ببینند. به نتیجه خوش‌بین هستید؟
ما داریم آماده می‌شویم و تا اینجا تمرین خوبی داشتیم. به هر حال وقتی ورزشکاران رکورد خوب ثبت می‌کنند، باید ادامه دهند و متوقف نشوند. متاسفانه نتوانستیم به قهرمانی جهان کانادا برویم اما رکوردهایی که بچه‌ها داشتند در مقایسه با نتایج ثبت شده در قهرمان جهان، نشان می‌داد که جایگاه خوبی داریم. تمرین ویژه‌ای نیز برای قهرمانی آسیا ازبکستان داریم.
*به عنوان سرمربی پیش بینی دارید که چند سهمیه برای المپیک پاریس خواهیم گرفت؟
اصولا برای رسیدن به المپیک باید چهار سال برنامه ریزی و تمرین مداوم باشد. زمان زیادی نیست که من کارم را با تیم ایران شروع کرده ام تا با اطمینان بگویم که چه اتفاقی می‌افتد. تمرکز ما الان روی مسابقات قهرمانی جهان آلمان است. اگر آنجا قایق کایاک چهار نفره ما نتیجه خوبی بگیرد می‌تواند سهمیه المپیک را بگیرد. بچه‌ها در کایاک چهار نفره رکورد خوبی را ثبت کردند که این نه تنها در سطح آسیا بلکه در سطح جهان می‌تواند نتیجه خوبی باشد. به هر حال باید دید در مسابقات آلمان چه اتفاقی می افتد.
*در این یک سالی که در ایران حضور دارید، چه فرهنگی از کشور ما برایتان جالب بوده است؟
اتفاقا امروز در این مورد با همسرم صحبت می‌کردم و می‌گفتم ایران با همه جای دنیا متفاوت است و من را به خانه‌هایشان دعوت می‌کنند. همه با هم شعر و آواز می‌خوانند و شاد هستند. این چیزهایی بوده که من دیده‌ام و برایم جالب بود. ورزشکاران ایران درست مثل بزریل برای پرچمشان خیلی احترام قائل هستند.
*دوری از خانواده برایتان سخت نیست؟
دوری از خانواده آسان نیست. این صحبت شده که شرایطی فراهم شود، همسر و فرزندانم هم به ایران بیایند، چون واقعا دلتنگ هستم.
*اگر یک برزیلی به ایران بیاید به او پیشنهاد می‌کند که کدام شهر از ایران را برود؟
تهران شهر خوبی است. بوشهر و جزیره کیش هم خیلی خوب هستند. غذای ایران و بزریل خیلی تفاوتی ندارند. یکی از غذاهایی که من دوست دارم برنج با سوپ سبز رنگی است که داخلش گوشت و لوبیا دارد (قرمه سبزی).
*مهمترین خواسته‌ای که از فدراسیون برای موفقیت دارید چه چیزی است؟
قبل از انتخابات آقای سهرابیان را دیدم و گفتم، همه ورزشکاران دوستش دارند چون همه را حمایت می کند. در جاهای دیگر رییس فدراسیون فقط در اتاقش است اما در ایران رییس فدراسیون به همه سر می‌زند و به همه امور رسیدگی می‌کند. هر چیزی را که لازم دارم مستقیم به خود او می گویم و برایم فراهم می‌کند. مثلا در بوشهر که بودم، اردوی پاراکانو در تهران بود و زمانی که برگشتم، دیدم ورزشکاران اردوی خوبی داشتند و حمایت شده بودند. این حمایت فدراسیون، پروژه موفقیت را جلو می‌برد.
*برای سال جدید ایرانی‌ها چه آرزویی برای مردم ایران دارید؟
هر شب دعا می‌کنم که همه چیز در صلح باشد و همه سلامت باشند.
ویدئوی این گفت‌وگو را در زیر مشاهده می کنید:
انتهای پیام