به گزارش ایسنا،  برگزاری رویترز در گزارشی نوشت: «۳۰ خانه از ۴۰ خانه سنگی این روستا که یک طبقه یا دو طبقه و در میان باغ‌های پرتقال و لیمو هستند آسیب زیادی دیده‌اند. و از زمان وقوع سومین زلزله بزرگ در آن منطقه، ۱۳۰ نفر از اهالی روستا برق ندارند و برای پیدا کردن سرپناه و گرما در یک قهوه‌خانه جمع می‌شوند.

ماسیس، یک مرد جواهرفروش ۶۷ ساله بازنشسته که پس از ۱۷ سال زندگی در شهر استانبول به زادگاهش بازگشته، می‌گوید: "واکیفلی همه چیزی است که ما داریم و تنها روستای ارمنی ترکیه است. این روستا خانه ماست. دیدن آن در این وضعیت قلب من را می‌شکند."

او افزود: "این روستا کوچک است و بچه‌های ما بیشتر ترجیح می‌دهند در استانبول زندگی کنند. اما اینجا تنها خانه‌ای است که تا به حال شناخته‌ایم. بعد از این فاجعه، نمی‌دانم چقدر طول می‌کشد روستا دوباره ساخته شود. من واقعاً می‌ترسم بیشتر مردم اینجا را ترک کنند و روستا متروکه شود."

ماسیس، که فقط نام کوچک خود را ذکر کرد، قول داد تا برای بازسازی روستا تا هر زمان که لازم باشد، بماند.

واکیفلی در "کوه موسی" در استان هاتای ترکیه و مشرف به سمنداق، شهری در غرب مرز طولانی ترکیه با سوریه قرار دارد. روستاییان آنجا به یک گویش محلی ارمنی که به گویش کوه موسی معروف است با یکدیگر صحبت می‌کنند؛ گویشی که با کلمات عربی و ترکی مخلوط است.

ترکیه با وجود آنکه عمدتا مسلمان است اما میزبان برخی از جوامع مسیحی باستانی هم هست؛ آنها بقایایی از یک جمعیت قابل توجه مربوط به دوران امپراتوری عثمانی هستند؛ امپراتوری که  تحت رهبری مسلمانان بود اما به شکلی چند قومیتی و چند مذهبی قبل از ترکیه مدرن امروزی وجود داشت.

امروزه، ترکیه و ارمنستان عمدتاً بر سر تعداد ارمنی‌های که در سال ۱۹۱۵ توسط امپراتوری عثمانی کشته شدند اختلاف نظر دارند. ارمنستان می‌گوید ۱.۵ میلیون نفر از ارمنی‌ها در آن سال توسط امپراتوری عثمانی کشته شده و یک "نسل کشی" اتفاق افتاده است.

ترکیه می‌پذیرد که بسیاری از ارامنه ساکن امپراتوری عثمانی در درگیری با نیروهای عثمانی در طول جنگ جهانی اول کشته شدند، اما این آمار را به چالش می‌کشد و سیستماتیک بودن این کشتار را رد می‌کند.

چند روز قبل، مولود چاووش‌اوغلو، وزیر امور خارجه ترکیه گفت که کمک‌های بشردوستانه ارسالی از سوی ارمنستان برای قربانیان زلزله در ترکیه می‌تواند تلاش‌ها برای عادی سازی روابط آنها را تقویت کند.

برک کارتون، دهیار روستای واکیفلی، گفت که خانه دوطبقه‌اش از پهلو شکاف برداشته و منتظر بازرسان ساختمان است. او در حالی که جرعه جرعه قهوه ترک خود را از یک لیوان کاغذی در بیرون قهوه‌خانه می‌نوشد تاکید دارد، جایی برای نگهداری اشیاء با ارزش خانه خود ندارد.

آرمن هرگل، یک زن ۶۴ ساله می‌گوید که به زندگی در  قهوه‌خانه عادت کرده است؛ قهوه‌خانه‌ای که یک ژنراتور کوچک داشته و او از آن با لفظ  "هیلتون" یاد می‌کند، اما از طرف دیگر قطعی برق در روستا یک مشکل واقعی است.

او خاطرنشان کرد: ما به گرمایش نیاز داریم. ما سعی می‌کنیم با نوشیدن چای گرم بمانیم، اما شب‌ها، تاریکی شدید با پس لرزه‌های مداوم، سرد و واقعا ترسناک هستند.

او به دیدن دخترش در استانبول رفته بود که دو زلزله اول رخ داد و بعدا به واکیفلی بازگشت.

او گفت: "فکر می‌کردیم زلزله‌ها متوقف شدند... بعد سومین زلزله عصر دوشنبه رخ داد و خسارت بسیار بدتر بود. اکنون خانه ما غیرقابل سکونت است و ما نیمی از زمان را در قهوه‌خانه و نیمی را در چادر زندگی می‌کنیم."

در نزدیکی روستا کلیسای مریم مقدس قرار دارد.

آویدیس تاباسیان، کشیش این کلیسا می‌گوید: زلزله سوم بیشترین خسارت را به بار آورد. دیوارهای سنگی کلیسا فرو ریخت و سنگاب غسل تعمید شکست. از زمان زمین لرزه ششم فوریه دیگر هیچ مراسم عشای ربانی در آنجا برگزار نشده است.

او گفت: ما در حال برنامه ریزی برای نوسازی بودیم... خداوند راه دیگری را برای تعمیر و نوسازی مکان عزیزمان به ما نشان داده است.»

انتهای پیام