به گزارش ایسنا و به نقل از نیو اطلس، مانند بسیاری از بیماری‌های خودایمنی، التهاب مزمن با ایجاد مولتیپل اسکلروزیس(MS) مرتبط است، وضعیتی که به غلاف‌های اطراف اعصاب حمله می‌کند و می‌تواند منجر به ضعف و اسپاسم عضلانی، مشکل در راه رفتن یا حرکت، سفت‌شدگی، درد و موارد دیگر شود.
در حالی که روش‌های کنونی مقابله با این بیماری بر مدیریت علائم تمرکز دارد، پژوهشگران دانشگاه ویرجینیا(UVA) علاقه‌مند بودند که ببینند آیا می‌توان مکانیسم ایجادکننده التهاب را در منبع آن خاموش کرد یا خیر.
بنابراین، آنها میکروب‌های داخل روده موش‌ها را بررسی کردند و یک تنظیم کننده شیمیایی پیدا کردند که منجر به یک آبشار التهابی می‌شود. آنها همچنین متوجه شدند که چگونه می‌توانند آن را خاموش کنند.
دانشمندان به طور فزاینده‌ای راه‌هایی را کشف می‌کنند که میکروبیوم روده می‌تواند بر سلامت دستگاه گوارش تأثیر بگذارد. تنها در سال گذشته ما شاهد مطالعاتی بودیم که کلونی باکتری‌های ساکن در روده ما را با افسردگی، انگیزه ورزش، افزایش وزن، آرتریت روماتوئید و مصرف بیش از حد الکل مرتبط می‌کرد و در اوایل امسال، گزارش‌هایی درباره راه‌هایی منتشر شد که میکروبیوتای روده می‌تواند بر بیماری‌هایی از جمله آلزایمر و به طور بالقوه بر ابتلا به دیابت تأثیر بگذارد.
بنابراین منطقی بود که پژوهشگران دانشگاه ویرجینیا نیز برای قطع واکنش التهابی که منجر به بیماری ام‌اس می‌شود، به سراغ میکروبیوم روده بروند.
آنها با استفاده از موش‌ها دریافتند که یک تنظیم کننده شیمیایی موجود در دیواره روده می‌تواند باکتری‌های روده را به سمت تولید ترکیبات التهابی هدایت کند. این تنظیم کننده، گیرنده هیدروکربن آریل(AHR) نامیده می‌شود و توسط سلول‌های T تولید می‌شود که نوعی گلبول سفید هستند که با مهاجمان بدن از جمله آلرژن‌ها، بیماری‌ها و سرطان مبارزه می‌کنند.
جالب توجه است که محققان در سال ۲۰۲۱ تأثیری را که تنظیم سلول‌های T به نام Tregs می‌تواند بر ام‌اس داشته باشد، بررسی کردند و دریافتند که مهار پروتئینی به نام Piezo۱ می‌تواند به سلول‌ها اجازه دهد تا التهاب را در مدل‌های موش کاهش دهند.
با این حال، این بار، مطالعه AHR ایجاد کننده التهاب را هدف قرار داد. هنگامی که محققان آن را در روده موش‌ها مسدود کردند، دریافتند که میکروبیوم قادر به تولید ترکیباتی مانند نمک‌های صفراوی و اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه است که رشد سلول‌های T را دشوار می‌کند. در نتیجه، التهاب به طور چشمگیری کاهش یافت، تا جایی که موش‌ها واقعاً از بیماری بهبودی قابل توجهی یافتند.
دانشمندان خاطرنشان می‌کنند که تحقیقات بیشتری مورد نیاز است تا ببینیم آیا این یافته‌ها در انسان قابل ترجمه است یا خیر. اما مطالعه فعلی حداقل مسیری را پیش به سوی تحقیقات آینده باز می‌کند که می‌تواند بیماری ام‌اس را به روشی متفاوت درمان کند.
آندریا مرچاک، دانشجوی دکترای علوم اعصاب در دانشگاه ویرجینیا و نویسنده اصلی این مطالعه می‌گوید: ما در حال نزدیک شدن به درمان‌های مولتیپل اسکلروزیس از جهتی جدید، یعنی با تعدیل میکروبیوم هستیم. ما در حال پیشرفت در درک این موضوع هستیم که چگونه پاسخ ایمنی می‌تواند در خودایمنی از کنترل خارج شود. ما می‌توانیم از این اطلاعات برای یافتن مداخلات اولیه استفاده کنیم.
مرچاک همچنین گفت که هدف قرار دادن مستقیم AHR با دارو می‌تواند به جای استفاده از مداخلاتی مانند پروبیوتیک‌ها یا داروهایی که سیستم ایمنی را در بیماران ام‌اس مختل می‌کنند، راه موثرتری برای تقویت فعالیت مبارزه با التهاب در روده باشد.
وی افزود: به دلیل پیچیدگی محیط روده، استفاده از پروبیوتیک‌ها از نظر بالینی دشوار است. این گیرنده را می‌توان به راحتی با داروها هدف قرار داد، بنابراین ممکن است راه مطمئن‌تری برای ترویج میکروبیوم روده سالم پیدا کرده باشیم. در نهایت، تنظیم دقیق پاسخ ایمنی با استفاده از میکروبیوم می‌تواند بیماران را از مواجهه با عوارض جانبی شدید داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی نجات دهد.
همانطور که تحقیقات در این زمینه ادامه دارد، امید این است که این کشف بتواند به درمان‌های جدیدی برای سایر بیماری‌های خودایمنی منجر شود.
این پژوهش در مجله PLOS Biology منتشر شده است.
انتهای پیام