به گزارش ایسنا، سیاوش آریا با انتشار عکس‌هایی درباره وضعیت وخیم این گوردخمه ساسانی که در شهر میمند در فیروزآباد استان فارس واقع شده است، گفت: جویندگان گنج زیر گوردخمه را خالی کرده‌اند و گودال‌هایی را کنده‌اند. همچنین روی سنگی که گوردخمه روی آن تراشیده شده، با مته برقی و پیکور و ادوات حفاری غیرمجاز، سوراخ‌هایی را پدید آورده و آسیب بزرگی را به این بنای تاریخی وارد کرده‌اند. دست‌اندازی و تعرض‌ها در همین جا پایان نیافته و با رنگ سرخ در چندین جای بنای ساسانیان، یادگاری‌نویسی شده و آسیب‌های فراوانی به این گوردخمه وارد شده است.
او افزود: گوردخمه به پناهگاه معتادان و بی‌خانمان‌ها تبدیل شده است که شوربختانه با آتش زدن بخشی از پایین آن، به بنای ساسانیان آسیب رسیده و سیاهی‌سنگ همچنان برجای مانده و صحنه‌ای زشت به نمایش گذاشته است.
این فعال میراث فرهنگی گفت: بر پایه وظیفه و مسؤولیت اجتماعی، این تخریب و تعرض را به آگاهی مسؤولان یگان حفاظت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی مرکز استان فارس رسانده و خواستار پیگیری و رسیدگی به یادگار ساسانیان شده‌ام.
او ادامه داد: گوردخمه شهر میمند، تنها گوردخمه شناخته‌شده‌ای است که تاکنون در شهر میمند در فیروزآباد فارس شناسایی شده است که به انگیزه فرم و شکل این گوردخمه در جنوب استان فارس آن را بی‌مانند کرده و حفاظت و پاسداری از آن بسیار اهمیت دارد و به جا است مسؤولان میراث فرهنگی شهر فیروزآباد که میمند بخشی از زیرمجموعه میراثی آن به شمار می‌آید، به گونه‌ای ویژه به این یادمان ساسانیان پرداخته و از آن به درستی نگهبانی و محافظت کنند.
به گمان این پژوهشگر و فعال میراث فرهنگی، گوردخمه شهر میمند که در دامنه یکی از کوه‌های این شهر جای دارد، برپایه ریخت و هم‌سنجی با دیگر گوردخمه‌های استان بویژه در شهر مرودشت می‌تواند به اوایل دوره ساسانی نسبت داده شود.
سیاوش آریا گفت: این گوردخمه روی یک سنگ منفرد بزرگ، به شکل یک اتاقک کوچک بیرون آمده، نمایان است. پهنای ورودی گوردخمه ۶۵ سانتی‌متر و بلندای آن ۹۰ سانتی‌متر است. عمق آن یک‌متر و ۸۷ سانتی‌متر و پهنای آن یک‌متر و ۶۰ سانتی‌متر است. فضای درونی آن به وسیله یک تیغه نازک به دو بخش تقسیم شده است. سنگی که گوردخمه در آن ایجاد شده، حدود پنج متر و ۹۸ سانتی‌متر پهنا و ارتفاع کلی آن نزدیک به ۵ متر است. دهانه این گوردخمه رو به سوی شرق قرار دارد.
گوردخمه‌ها، آرامگاهی هستند که در دل کوه و صخره کنده می‌شدند و شبیه به اتاقی هستند که درون آن، یک یا چند قبر تعبیه شده است. این فضاهای اتاقی‌شکل گاه جای کافی برای نشستن، قرار دادن اشیاء و برگزاری مراسم داشتند.
انتهای پیام