سید علی موسوی در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به اینکه این دژ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است، گفت: مصالح به کار رفته در این دژ پرهیبت سنگ و گچ است و می‌توان با مرمت و ساماندهی آن را به یکی از جاذبه‌های گردشگری مهم شهرستان اندیکا تبدیل کرد.
وی تصریح کرد: تاکنون هیچ اعتباری برای انجام کارهای مرمتی و استحکام‌بخشی این دژ تخصیص داده نشده‌است.
«دژ اسدخان» یا «دژ ملکان» که سابقه آن به پیش از اسلام می‌رسد به وسعت ۲۰۰ هکتار بر فراز کوهی بلند در مرز اندیکا و لالی استان خوزستان بنا شده است.
این دژ دارای ۲ آب‌انبار بوده و همچنین در درون محوطه دژ بناهای دیگری به نام‌های «برج» و خانه «بی‌بی ستاره» وجود دارد که به لحاظ معماری ویژگی‌های جالب توجهی دارند.
پیشینه این دژ مستحکم و وسیع که مشرف به دشت ۲ هزار و ۵۰۰ کیلومتر مربعی اندیکای خوزستان است به دوره ساسانی بازمی‌گردد که آن را «دژ ملکان» نیز می‌نامیدند و به دلیل صعب‌العبور بودن مسیر آن تنها ۲۰ درصد از بنا دستخوش تخریب و ویرانی شده است.
«دژ اسدخان» به خاطر داشتن چشم‌انداز منحصربفردی که دارد می‌تواند به عنوان اقامتگاهی برای گردشگران خارجی و ایرانی مورد توجه قرار گیرد و باعث رونق اقتصادی منطقه شود.
در این دژ اتابکان نیز حکومت کرده‌اند. پس از انقراض حکومت اتابکان خانواده‌ای از قوم آسترکی بختیاری مستقر و حکومت خود را به «نبه‌وار» منتقل کرد که از این دژ شش کیلومتر فاصله داشت. در دوران قاجار نیز سردار اسدخان بهداروند نیز صاحب این دژ می‌شود. تصاحب این دژ از سوی اسدخان به دوره‌ای برمی‌گردد که ژنرال گاردان فرانسوی در دوران حکومت آقامحمدخان قاجار به ایران آمد تا کارخانه‌های توپ جنگی را فعال کند. او به آقامحمدخان قاجار می‌گوید که برای فعالیت این کارخانه‌ها نیاز به زغال است. به همین دلیل آقامحمدخان به اسدخان دستور می‌دهد زغال مورد نیاز را از مناطق سرسبز بختیاری در خوزستان تهیه کنند. اما اسدخان که خود را فرد مستقلی قلمداد می‌کرد از فرمان شاه قاجار سرپیچی می‌کند و در نهایت مورد تعقیب قرار می‌گیرد و به اجبار، خود، خانواده و سربازانش به این دژ پناه می‌برند.
انتهای پیام