به گزارش ایسنا و به نقل از تی ای، رصدخانه پویایی‌شناسی خورشید ناسا چشم محققان برای نظارت و بررسی خورشید است. این رصدخانه به طور مداوم چگونگی ایجاد فعالیت خورشیدی و آب و هوای فضا را مطالعه می‌کند.
شراره‌های خورشیدی انفجارهای قدرتمند انرژی هستند. آنها معمولا در مناطق فعال رخ می‌دهند. مناطق فعال نیز نواحی‌ای در خورشید هستند که با حضور قوی میدان‌های مغناطیسی مشخص می‌شوند. همانطور که این میدان‌های مغناطیسی تکامل می‌یابند، می‌توانند به نقطه‌ای از ناپایداری برسند و انرژی را به اشکال مختلف از جمله تابش الکترومغناطیسی، آزاد کنند. شراره‌ها و فوران‌های خورشیدی می‌توانند بر ارتباطات رادیویی، شبکه‌های برق، سیگنال‌های ناوبری تاثیر بگذارند و خطراتی را برای فضاپیماها و فضانوردان ایجاد کنند.
اخیرا این رصدخانه تصویری از خورشید که در حال ساطع کردن یک شراره خورشیدی قوی در ساعت ۷:۵۷ شب به وقت منطقه زمانی شرقی(۰۴:۲۷ به وقت تهران) در پنج ژانویه ۲۰۲۳ بوده، ثبت کرده است. این شراره خورشیدی با نام شراره X۱.۲ طبقه بندی می‌شود. وجود حرف X نشان دهنده قوی بودن این شراره است و این عدد نیز جزئیات بیشتری در مورد قدرت آن ارائه می‌دهد.
طبق گزارش سایت Spaceweather، این شراره از لکه خورشیدی به نام AR۳۱۸۲ فوران کرد و طی آن انبوهی از پلاسمای داغ و درخشان که در اثر انفجار متورم شده بود، بیش از یک ساعت بر روی محل رویداد باقی ماند. تاکنون هیچ گونه خروج جرم از تاج خورشیدی(CME) از منطقه مذکور مشاهده نشده است. پالس اشعه ایکس و تشعشعات فرابنفش شدید ناشی از این شراره، بخش بالایی جو زمین را یونیزه کرد و باعث خاموشی و قطع امواج کوتاه رادیویی در سراسر اقیانوس آرام جنوبی شد.
شراره خورشیدی چیست؟
شراره‌های خورشیدی انفجار انرژی هستند که در اثر درهم تنیده شدن، عبور و یا سازماندهی مجدد خطوط میدان مغناطیسی در نزدیکی لکه‌های خورشیدی ایجاد می‌شوند. در موارد شدید، شراره‌های خورشیدی می‌توانند اتصالات رادیویی و نیروگاه‌های روی زمین را غیرفعال کنند؛ اما علاوه بر این، آنها عامل پدیده‌های خیره کننده آب و هوای فضایی نیز هستند. به عنوان مثال شفق‌های قطبی با شراره‌های خورشید مرتبط هستند که در آن میدان مغناطیسی خورشید را تا حدی ضعیف می‌کنند که یک حباب پلاسمای خورشیدی می‌تواند از جو خورشید فرار کند. شراره خورشیدی از انفجار بزرگ در اتمسفر خورشید به وجود می‌آید و باعث آزاد شدن انرژی در حد ۶*۱۰ به توان ۲۵ ژول می‌شود که در حدود یک ششم انرژی خروجی از سطح خورشید در هر دقیقه است. این پدیده در سایر ستارگان هم دیده می‌شود که به آنها نیز شراره ستاره‌ای گفته می‌شود. دانشمندان با استفاده از ماهواره‌ها و تلسکوپ‌های خورشیدی اطلاعات زیادی در مورد فرآیندهای فیزیکی که در طول شراره‌های خورشیدی رخ می‌دهد، به دست آورده‌اند.
انتهای پیام