به گزارش ایسنا، استادیوم‌هایی در سرتاسر جهان وجود دارند که تیم‌های مهمان با ترس و لرز به آن‌جا می‌روند. این استادیوم‌ها نوعی ناجی برای تیم‌هایشان به حساب می‌آیند و در بزنگاه‌ها به دادشان می‌رسند. همه فوتبالی‌ها به یاد دارند که لیورپول چطور در آنفیلد مقابل بارسلونا کامبک زد یا همان بارسلونا یکی از تاریخی‌ترین بازگشت‌های تاریخ فوتبال را در نیوکمپ مقابل پاری‌سن‌ژرمن داشت.

در فوتبال ایران هم تا پیش از همه‌گیری کرونا و برگزاری بدون تماشاگر بازی‌ها، اوضاع به همین شکل بود. نساجی، نفت مسجد سلیمان و تراکتور تیم‌هایی شکست‌ناپذیر در ورزشگاه‌های خانگی‌شان به حساب می‌آمدند و حتی استقلال و پرسپولیس و سپاهان هم به کسب یک امتیاز در خانه‌های این تیم‌ها راضی بودند اما با گرفتن تماشاگر از فوتبال ایران، شرایط در حال تغییر کردن است.

شاید عجیب باشد اما تیم‌های مدعی لیگ برتر نه در بازی‌های خانگی بلکه برخلاف گذشته، در بازی‌های خارج از خانه‌شان است که به دنبال امتیاز جمع کردن هستند. پرسپولیس، استقلال، سپاهان و گل گهر روی هم رفته در بازی‌های خارج از خانه متحمل دو شکست شده‌اند و نرخ امتیازگیری‌ پرسپولیس، استقلال و گل گهر در این بازی‌ها بالای ۲ است اما در طرف مقابل، در بازی‌های خانگی متحمل ۶ شکست شده‌اند و نرخ پایین‌تری در امتیازگیری دارند. البته این موضوع فقط محدود به مدعیان لیگ برتر نمی‌شود بلکه به طور کلی نرخ امتیازگیری تیم‌ها در بازی‌های خارج از خانه بیشتر از بازی‌های خانگی است. (هنوز بازی معوقه خارج از خانه گل‌گهر مقابل آلومینیوم انجام نشده است.)

همه این‌ها خبر از یک رنسانس بد در فوتبال ایران می‌دهد و آن، حذف خودخواسته هواداران از چرخه فوتبال است. مدیران باشگاه‌ها شاید هر از گاهی از بدون تماشاگر بودن بازی‌ها گلایه کنند اما زمانی که مراجع ذی‌صلاح رضایت می‌دهند، باشگاه‌ها مانند بنزین روی آتش عمل می کنند و مانع برگزاری بازی‌ها در حضور تماشاگران می‌شوند.

باشگاه‌ها، چه میزبان باشند و چه مهمان، از دو منطق در جهت ضربه زدن به برگزاری با تماشاگر بازی‌ها استفاده می‌کنند. اول این که می‌گویند چون بازی دور رفت بدون تماشاگر بوده، پس بازی دور برگشت هم باید بدون تماشاگر باشد و دوم این که از کجا معلوم اگر بازی رفت با تماشاگر باشد، بازی دور برگشت هم با تماشاگر برگزار شود. باشگاه‌ها به این شکل در معدود زمان‌هایی که اعلام می‌شود یک بازی با حضور تماشاگر است، مانع این کار شده‌اند یا حداقل سنگی جلوی آن انداخته‌اند.

از طرفی این دو دلیل برای هواداران تیم‌ها منطقی به نظر می‌رسد اما باید اشاره کرد که چنین دلایل به ظاهر عاقلانه‌ای نه تنها به اتمام چرخه بدون تماشاگر برگزار شدن بازی‌ها کمک نمی کند، بلکه در معدود زمان‌هایی که مسئولان ذی‌ربط اجازه برگزاری بازی‌ها در حضور تماشاگران را می‌دهند، مانع آن می‌شود. پس شاید بهتر است که در شرایط فعلی، حداقل باشگاه‌ها به برگزاری بدون تماشاگر بازی‌ها کمک نکنند.

انتهای پیام