مهدی احمدی در گفتگو با ایسنا، درباره آخرین وضعیت تیم ملی کاراته ایران در آستانه حضور در رقابتهای قهرمانی آسیا، اظهار کرد: خدا را شکر بچهها نسبت به پارسال هم از نظر بدنی و هم روحی و روانی رشد قابل توجهی دارند و از سوی دیگر نفراتی که توانستیم جابجا کنیم نیز شرایط بهتری دارند و به این تیم خیلی امید داریم. بچهها در مجموع شرایط خوبی دارند و آماده حضور در این مسابقات هستند.
مربی تیم ملی کاراته، در پاسخ به این سوال که آیا هدف کادر فنی تیم ملی کسب عنوان قهرمانی آسیاست، گفت: کاراته رشته رکوردی نیست که قول قهرمانی بدهیم اما تیم ما شخصیت قهرمانی دارد و برای کسب بهترین نتیجه به ازبکستان میرویم. ما از تمام پتانسیل کاراته ایران به معنای واقعی استفاده کردیم. در انتخابی تیم ملی برخی داوریها در انتخاب بچهها دخیل بود و دست ما را برای انتخاب نفرات میبندد. ما هم اگر بخواهیم معترض شویم حاشیهها زیاد میشود. کسانی که شرایط خوبی نداشتند و فیکس شدند در اردو نیستند و ما افراد دیگر را جایگزین کردیم. این تیم منتخب کادر فنی است و امیدوارم بهترین نتیجه حاصل شود.
وی با اشاره به انتقادها از اختصاص پاداشهای میلیاردی به ملیپوشان فوتبال علی رغم نمایش ضعیف در جام جهانی، گفت: من همیشه گفتهام ورزش فوتبال رشتهای است که شرایطش با رشتههای دیگر به لحاظ تبلیغات و نگاه کردن مردم دنیا تفاوت دارد اما آیا ورزشکاران رشتههای دیگر هم بچه این آب و خاک هستند و زندگی میخواهند یا نه؟ یک وقت به یکی مثل من که از نظر شرایط مالی هیچ نیازی به کمک ندارم مثلا یک ماشین میدهند که در زندگی من هیچ تاثیری ندارد اما برای این بچه ها خیلی اثرگذار است. من سالها مربی ردههای پایه بودم، در آنجا که اصلا هیچ خبری از تقدیر و پاداش نیست اما وقتی هم به بزرگسالان آمدم دیدم برای اینها هم واقعا اتفاقی نمیافتد. بچهها شبانه روز با آسیب و درد و بدبختی تمرین می کنند اما دیده نمیشوند.
احمدی ادامه داد: به فوتبالیستی که مجوز واردات خودروی ۴ یا ۵ میلیاردی میدهند بخدا در زندگیشان تاثیری ندارد چرا که درآمد میلیاردی از همین لیگ خودمان دارند اما شرایط رشتههای انفرادی و مخصوصا کاراته نابسمان است. باز وضعیت تکواندو و کشتی از بچههای ما خیلی بهتر است اما بچههای ملیپوش ما حتی پول برای مکمل خریدن هم ندارند. حتی قهرمانان جهان و المپیک کاراته واقعا مشکل جدی دارند.
وی در پایان، خاطرنشان کرد: اینها خیلی بد است وقتی یک ورزشکار ما از این مملکت میرود هزار حرف به او می گوییم اما وقتی به آنها توجه نمیکنیم بچههایی که عمر خود را در این رشته گذاشتهاند ومیبینند هیچ اتفاقی نمیافتد اما در کشورهای دیگر خیلی بها می دهند، سرخورده میشوند. همه ایرانیها به کشور خود عرق دارند اما همه دوست دارند وقتی زحمت می کشند پیشرفت کنند. همه دنبال این هستند زندگی خوب داشته باشند، چرا یک قهرمان جهان و المپیک ما نباید در کشور خودش زندگی خوبی داشته باشد؟ ما مگر چند قهرمان جهان و المپیک داریم؟ همه این بچه ها مشکل دارند و باید نگاه مسئولان به همه رشتهها یکسان باشد.
انتهای پیام