شریفه موسوی‌زاده در گفت‌وگو با ایسنا تاکید کرد: خلق هر اثری در چارچوب محکم گاه می‌تواند مانع از تخریب فرهنگی شود زیرا نویسنده خوب با خلق اثری بی‌نظیر می‌تواند مغزی تو خالی را پر کند.
نویسنده رمان «چشمان آهویی دلارام» تصریح کرد: گفتن حق و دفاع از آن در قالب داستان زبان دوم و نیز وظیفه هر نویسنده‌ای است.
به باور وی: زنان ایرانی در داستان‌نویسی تنها چیزی که همیشه سعی می‌کنند در نوشته‌هایشان به آن اشاره کنند برابری حقوق زنان و مردان در هر زمینه‌ای است.
نویسنده رمان «بوکر» در عین حال تأکید کرد: تا جایی که به داستان و شأن و شخصیت نویسنده لطمه‌ای وارد نکند باید به مسایل برابری اشاره کرد و تا حدودی آثار ادبی زنان در ایران کمک مؤثری در تغییر تفکر جوامع داشته است.
وی با بیان اینکه در دوره‌ای در بعضی خانواده‌ها زن حتی حق نوشتن هم نداشت خاطرنشان کرد: بیشترین دغدغه بین دوستان داستان‌نویسی که شخصا دیدم ترس از تعصبات خانوادگی و تفکرات غلط است و خیلی‌ها داستان را بعد از نوشتن کنار می‌گذارند. به این دلیل که ممکن است کسی به آنها برچسب نامناسب بزنند نه نویسنده‌ای پر از احساسات و عواطف.
نویسنده رمان «فصل گریه‌ها» معتقد است: بیشترین موضوعاتی که برخی خانم‌های نویسنده در حال حاضر به آن اشاره می‌کنند روشن کردن بعضی حقایق با مضمونی چون مبارزه با تعصبات و افکار غلط و زورگویی علیه زنان و دختران است.
وی با بیان اینکه تأثیرگذاری آثار ادبی بستگی به سبک و خلاقیت نویسنده دارد متذکر شد: اینکه نویسنده تا چه حد و تا چه مرحله‌ای از خلاقیت در آثارش پیش رفته باشد تا مخاطب و جامعه‌ای که پر از تنش و ناآرامی است را تحت تأثیر آفرینش ادبی خودش قرار دهد اهمیت دارد.
موسوی‌زاده اظهار کرد: نویسنده‌هایی هستند که فقط به خاطر اینکه برچسب نویسنده به آنها زده شود هیچ ملاحت و زیبایی در آثارشان دیده نمی‌شود و این امر حتی ممکن است روی آثار نویسنده‌های جوانی که سرشار از خلاقیت هستند تأثیر منفی بگذارد.
انتهای پیام