به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، ثبت رکورد پروازهای فضایی انسان نیازمند یک ذهنیت انتقادی است. سیستم‌های کلیدی آزمایش شده‌اند و فضانوردان، دوره‌های آموزشی اضطراری را پشت سر می‌گذارند. همه این کارها به منظور آماده شدن برای مواقعی صورت می‌گیرند که هنگام پرتاب شدن به فضا یا حضور یافتن در فضا، همه چیز اشتباه می‌شود.

این ۲۵ موقعیت اضطراری در فضا، از فضای مداری گرفته تا زمین، زمان‌های سختی را در شاتل فضایی، ایستگاه فضایی بین‌المللی و برنامه‌های فضایی بین‌المللی نشان می‌دهند. در هر موردی که در این گزارش نشان داده شده است، آموزش، خلاقیت و کمی شانس برای غلبه بدون تلفات بر یک مشکل جدی، کاملا با هم ترکیب شده‌اند.

اگرچه هیچ کس در هیچ یک از این حوادث آسیب ندید اما این لحظات ترسناک، ارزش آموزش خوب فضانوردان را نشان می‌دهند.

برای اطمینان، ما فقط می‌توانیم بخشی از سناریوهای پرواز فضایی را در این فهرست ببینیم. برخی از آنها جزئیاتی را در مورد مشکلات بیشتری طی سال‌ها در بر دارند اما آژانس‌های فضایی از حوادثی مانند این موارد و حوادث مرگبار فضایی، درس‌هایی آموخته‌اند و آنها را برای مأموریت‌های آینده اجرا کرده‌اند تا پرواز فضایی را کمی ایمن‌تر کنند.

غرق شدن فضاپیمای ناسا

دومین پرواز فضایی انسانی ناسا به طور غیرمنتظره‌ای، به سقوط فضاپیمای "لیبرتی بل۷"(Liberty Bell ۷) برنامه "مرکوری"(Mercury) به اعماق اقیانوس اطلس، کمی پس از پرتاب منتهی شد. یک مشکل در فضاپیما، کمی پس از سقوط در ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۱ باعث شد که آب به درون فضاپیما سرازیر شود. "گاس گریسوم"(Gus Grissom)، فضانورد این ماموریت در حالی که با لباس فضایی خود شنا می‌کرد، از فضاپیمای در حال غرق شدن فرار کرد.

گریسوم نجات یافت اما بالگردی که قرار بود لیبرتی بل ۷ را بازیابی کند، نتوانست فضاپیما را بیرون بیاورد. لیبرتی بل ۷ سرانجام در ۲۰ جولای ۱۹۹۹، از عمق ۴۵۰۰ متری زیر آب بازیابی شد.

حسگر کاذب در فرود نخستین ماموریت مداری ناسا

سومین پرواز فضایی انسانی ناسا در ۲۰ فوریه ۱۹۶۲ نیز با مشکلات فرود مواجه شد اما این مشکلات از نوع متفاوتی بودند. به گفته ناسا، کنترل‌گرهای ماموریت طی پرواز فضایی، نشانه‌ای مبنی بر این دریافت کردند که سپر حرارتی و کیسه فرود فشرده ممکن است در فضاپیمای موسوم به "فرندشیپ۷"(Friendship ۷) شل شده باشند.

راه حل این مشکل، هوشمندانه بود. این راه حل، به کار بردن مجموعه‌ای از موشک‌های "پَس‌ران"(Retrorocket) بود که معمولا برای کند کردن فضاپیما هنگام ورود مجدد طراحی شده بودند. قرار بود این مجموعه پرتاب شود اما مرکز کنترل مأموریت از "جان گلن"(John Glenn)، فضانورد آمریکایی خواست که مجموعه را در فرندشیپ۷ حفظ کند؛ به این امید که تسمه‌ها سپر حرارتی فضاپیما را نگه دارند.

گلن بعدا به یاد آورد که هنگام ورود مجدد، تکه‌های شعله‌وری از موشک‌های پَس‌ران در حال سوختن وجود داشت اما او به سلامت از این شرایط عبور کرد و بعدا نشان داد که نشانگر نادرست عمل کرده است.

به دام افتادن فضانورد شوروی هنگام پیاده‌روی فضایی

در پیاده‌روی فضایی ۱۲ دقیقه‌ای که نخستین فعالیت بیرون از فضاپیمای بشر در نوع خود بود، به سرعت مشکلاتی به وجود آمد. در ۱۸ مارس ۱۹۶۵، "الکسی لئونوف"(Alexei Leonov)، فضانورد اتحاد جماهیر شوروی متوجه شد که لباس فضایی او آن قدر سفت است که به او اجازه نمی‌دهد تا به داخل فضاپیمای "وسخود۲"(Voshkod ۲) بازگردد که همکارش "پاول بلیایف"(Pavel Belyayev) منتظر او بود.

لئونوف بعدها توضیح داد: پس از هشت دقیقه شناور بودن، به وضوح احساس کردم که حجم لباس فضایی من تغییر کرده است. نوک انگشتانم دیگر نوک دستکش را احساس نمی‌کردند و پاهایم در چکمه‌هایم شناور بودند اما نکته اصلی این بود که نمی‌توانستم دوربینم را روشن کنم.

لئونوف بدون اینکه به مرکز کنترل زمینی چیزی بگوید، بی سر و صدا هوا را از لباس فضایی خود خارج کرد تا سالم به داخل برگردد. تاخیرهای مرتبط با پیاده‌روی فضایی، مشکلاتی را در فرود آمدن پیش آورد که در توضیح حادثه بعد ذکر شده‌اند.

فرود وسخود۲ در جنگل سیبری در سال ۱۹۶۵ 

حتی پس از پیاده‌روی فضایی، ماجراجویی تمام نشده بود. وسخود۲ به دلیل مشکلاتی که در فعالیت پرحادثه بیرون از فضاپیما وجود داشت، با ۴۶ ثانیه تاخیر در فرود مواجه شد.

بروز این تأخیر کوچک در زمان‌بندی، نتیجه بزرگی برای منطقه فرود آنها داشت زیرا فضاپیما در فاصله ۳۸۶ کیلومتری از جایی فرود آمد که باید در آن قرار می‌گرفت.

یک روز زمستانی اواسط ماه مارس بود که آنها فرود آمدند. در نتیجه، دو فضانورد یک شب در شرایط سرد و با حداقل تجهیزات بقا منتظر ماندند تا نیروهای نجات روز بعد بتوانند به آنها برسند.

توقف پرتاب "جمینای۶" روی سکو

ماموریت "جمینای۶"(Gemini ۶) ناسا معروف به "جمینای آ۶"(Gemini ۶A) درست پس از اینکه تصور می‌شد، قرار است پرتاب شود، یک شکست سخت را روی سکوی پرتاب تجربه کرد. کمی بیش از یک ثانیه پس از روشن شدن موتورها، یک کابل الکتریکی خیلی زود جدا شد و پرتاب به طور خودکار در ۱۲ دسامبر ۱۹۶۵ متوقف شد.

"والی شیرا"(Wally Schirra) و "توماس استافورد"(Thomas Stafford)، خلبانان باتجربه تصمیم گرفتند فضاپیمای خود را از موشک دور نکنند. آنها در حالی که روی صندلی‌های خود نشسته بودند، می‌توانستند احساس کنند که موشک هنوز روی زمین است و پرتاب می‌تواند یک خطر بزرگ باشد. شیرا بعدا گفت که گرفتن این تصمیم در چند ثانیه سخت بوده زیرا خطر انفجار یک موشک با سوخت کامل روی سکو نیز وجود داشته است.

وضعیت اضطراری پس از نخستین بارگیری فضاپیما

فضانوردان ماموریت "جمینای۸"(Gemini ۸) ناسا در ۱۶ مارس ۱۹۶۶ با یک نقطه عطف پرواز فضایی روبه‌رو شدند. این نقطه عطف، نخستین باری بود که آنها به یک وسیله موسوم به "آگنا" (Agena) در فضا متصل شدند. این لحظه بزرگی در میان تلاش‌های ناسا برای قرار دادن انسان‌ها در ماه بود زیرا به استفاده از فضاپیماهای بسیاری نیاز داشت اما کمی بعد همه چیز جدی شد.

یک رانشگر در فضاپیمای جمینای باز مانده بود و سوخت را به فضا پخش می‌کرد و چرخش فضاپیما را سرعت می‌داد. "نیل آرمسترانگ"(Neil Armstrong) و "دیو اسکات"(Dave Scott)، با تصور این که آگنا مقصر است، از اتصال خارج شدند و به زودی دریافتند که با سرعت یک بار در ثانیه در حال چرخش هستند. خطر بیهوشی و فروپاشی فضاپیما وجود داشت.

همان گونه که سال ۲۰۱۸  در فیلم "نخستین انسان"(First Man) نشان داده شد، آرمسترانگ در نهایت موتورهای سیستم فرود را فعال کرد تا چرخش را متوقف کند. او ماموریت را متوقف کرد اما جان خدمه را نجات داد. آرمسترانگ در سال ۱۹۶۹، نخستین فرود "آپولو۱۱"(Apollo ۱۱) روی ماه را فرمان‌دهی کرد.

کمبود سوخت "آپولو۱۱" هنگام فرود آمدن روی ماه

رویکرد نهایی آپولو۱۱ در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ قرار بود این باشد که در مکانی از پیش تعیین‌شده در ماه فرود بیاید اما "فرودگر قمری ایگل"(Eagle lunar lander)، در راه با موانعی روبه‌رو شد. این فرودگر تقریبا پنج هشدار را به صدا درآورد که نشان می‌دادند رایانه‌ آن بیش از اندازه بارگذاری شده است. مرکز کنترل ماموریت دریافت که ادامه آن بی‌خطر است. سپس، فضانوردان متوجه شدند که در حال فرود آمدن در منطقه‌ای هستند که کاملا صخره‌ای است.

نیل آرمسترانگ همراه با باز آلدرین، کنترل دستی فضاپیما را به دست گرفت و مجبور شد با آن در اطراف صخره‌ها و در صاف‌ترین منطقه‌ای که می‌توانست پیدا کند، مانور دهد. همان گونه که آلدرین در مصاحبه با گاردین گفت، آرمسترانگ به خاطر کمبود سوخت، فرودگر ایگل را به آرامی روی سطح قرار داد در حالی که فرودگر احتمالا برای ۱۵ ثانیه دیگر سوخت داشت.

اصابت صاعقه به موشک "آپولو۱۲"

در نخستین دقیقه پس از پرتاب در ۱۴ نوامبر ۱۹۶۹، ماموریت "آپولو۱۲"(Apollo ۱۲) ناسا دو بار مورد اصابت صاعقه قرار گرفت که به شدت بر موشک "سترن۵"(Saturn V) و فضاپیما تأثیر گذاشت. برخی از اثرات دائمی در فضاپیما مشاهده شد و شامل از دست دادن ۹ حسگر غیر ضروری بود. 

"جان ارون"(John Aaron)، کنترل‌گر پرواز، الگوی خطاهای شبیه‌سازی پرواز را طی آموزش برای ماموریت تشخیص داد و می‌دانست که چگونه به این مشکل رسیدگی کند. او می‌دانست که مشکل، سیستم تجهیزات تهویه سیگنال است و دستوری را برای بازنشانی سیستم به خدمه ارسال کرد. این موشک به سلامت به مدار زمین رسید و پس از چند بازرسی، آپولو۱۲ برای فرود آمدن روی ماه در ۱۹ نوامبر به کار خود ادامه داد.

انفجار فضاپیما در ماموریت "آپولو۱۳"

مشکلات مربوط به ماموریت "آپولو۱۳"(Apollo ۱۳) در آوریل ۱۹۷۰ گسترده هستند و ساخت فیلم آپولو۱۳ در سال ۱۹۹۵ و انتشار کتاب‌های بسیاری را در مورد این حادثه به همراه داشتند.

پیش از پرتاب در ۱۱ آوریل ۱۹۷۰، یک نقص در مخزن اکسیژن وجود داشت. طی یک روش معمول برای مخلوط کردن گاز در مخزن که برای جلوگیری از ته‌نشین شدن اکسیژن در لایه‌ها لازم بود، مخزن پاره شد. این انفجار، بخشی از ماژول خدمات فضاپیما را منفجر کرد که برق و سوخت ماژول موسوم به "اودیسه"(Odyssey) را تامین می‌کرد.

ماموریت هنوز در راه خود به سوی ماه بود. فضاپیما که به وضوح مجبور به لغو فرود شد، با استفاده از یک موتور پشتیبان روی ماژول سالم ماه به نام "Aquarius"، مجبور شد ماه را دور بزند و به زمین بازگردد. خدمه "جیم لاول" (Jim Lovell)، "فرد هیز" (Fred Haise) و "جک سویگرت" (Jack Swigert)، با یک سفر چند روزه روبه‌رو و پیش از فرود ایمن در ۱۷ آوریل، با خستگی، بیماری و مشکلات فنی دست و پنجه نرم کردند.

پیاده‌روی‌های فضایی دشوار فضانوردان برای تعمیر ایستگاه فضایی آسیب‌دیده

نخستین ایستگاه فضایی ناسا به نام "اسکای‌لب"(Skylab)، در ۱۴ مه ۱۹۷۳ به مدار زمین پرتاب شد. هنگام پرتاب، یک سپر ریزشهاب‌سنگ به طور تصادفی باز شد و در این فرآیند، یک آرایه خورشیدی را پاره کرد و به دیگری آسیب رساند. حالا ناسا یک ایستگاه فضایی کم‌قدرت و در حال گرم شدن بیش از اندازه در مدار داشت که برای تعمیر آن به خدمه حرفه‌ای نیاز بود.

"پیت کنراد"(Pete Conrad)، کهنه‌سرباز آپولو ۱۲ همراه با "پائول ویتز"(Paul Weitz) و "جوزف کروین"(Joseph Kerwin)، ۱۰ روز پس از اسکای‌لب، طی یک ماموریت اساسی برای بازگرداندن ایستگاه به حالت سکونت پرتاب شدند. برای رفع این مشکل، یک مجموعه‌ از پیاده‌روی‌های فضایی دشوار انجام شد اما خدمه در نهایت یک سایه‌بان خورشیدی را نصب، آرایه آسیب‌دیده را مستقر و سپس مأموریت علمی خود را آغاز کردند. بدین ترتیب، اسکای‌لب میزبان سه خدمه بود.

پایان مأموریت اسکای‌لب نیز طبق برنامه پیش نرفت زیرا پس از یک مجموعه تأخیرها برای بالا بردن مدار، ایستگاه با سرعتی بیشتر از آنچه انتظار می‌رفت، دوباره وارد شد. قطعات اسکای‌لب در ۱۱ ژوئیه ۱۹۷۹ به طور تصادفی در استرالیا و مناطق اطراف آن باریدند اما به کسی آسیبی نرسید.

بخارات سمی فضاپیمای آپولو-سایوز

"پروژه آزمایشی آپولو-سایوز"(Apollo-Soyuz Test Project) برای نخستین بار اهالی آمریکا و شوروی را در مدار گرد هم آورد تا شاهد پیوستن موفقیت‌آمیز فضاپیمای آپولو و "سایوز"(Soyuz) در ۱۷ ژوئیه ۱۹۷۵ باشند. طی این ماموریت، پنج نفر به مدت دو روز با هم روی فعالیت‌های تشریفاتی و علمی کار کردند.

طبق گفته "انجمن فضایی ملی آمریکا"(NSS)، سه فضانورد ناسا طی ورود مجدد فراموش کردند که سیستم کنترل واکنش خود را خاموش کنند و در نتیجه، به طور تصادفی در معرض دو گاز سمی هیدرازین و تتروکسید نیتروژن قرار گرفتند. "تام استافورد"(Tom Stafford)، کهنه‌سرباز آپولو ۱۰، ماسک‌های اضطراری اکسیژن را برای کمک به خدمه خود پیدا کرد. "دکه اسلایتون"(Deke Slayton) توانست خود را بپوشاند اما "ونس برند"(Vance Brand) برای مدت کوتاهی از هوش رفت. هیچ یک از فضانوردان به طور جدی آسیب ندیدند.

اسلایتون در بیوگرافی خود نوشت که هنگام فرود آمدن، به گروه‌های بازیابی که در بیرون از پنجره در انتظار بودند، علامت تایید نشان داده است. وی افزود: من علامت دادم که همه چیز خوب است که البته این طور نبود اما همه در بیرون فکر می‌کردند که چنین است. بنابراین، تلاش خاصی برای خارج کردن ما از ماژول وجود نداشت.

ایستگاه فضایی که خاموش شد و در فضا حرکت کرد

ایستگاه فضایی شوروی موسوم به "سالیوت۷"(Salyut ۷) در ۱۹ آوریل ۱۹۸۲، در ادامه مجموعه‌ای چشمگیر از ایستگاه‌های فضایی شوروی به فضا پرتاب شد. اگرچه یافتن اطلاعات در مورد بسیاری از این امکانات دشوار است اما در حال حاضر می‌دانیم که سالیوت۷ در سال ۱۹۸۵ با قطعی برق مواجه شد که از دست رفتن آن را به همراه داشت.

تعمیرات فضایی سالیوت۷ با خدمه "سایوز تی-۱۳"(Soyuz T-۱۳) متشکل از "ولادیمیر جانیبکوف"(Vladimir Dzhanibekov) و "ویکتور ساوینیخ"(Viktor Savinykh)، فضانوردان شوروی در ژوئن ۱۹۸۵ انجام شد. روس‌ها نجات ایستگاه فضایی را در فیلم سالیوت۷ سال ۲۰۱۷ به نمایش گذاشتند.

نخستین توقف شاتل فضایی ناسا روی سکوی پرتاب

نخستین توقف شاتل فضایی ناسا تنها چهار ثانیه پیش از این که شاتل "STS-۴۱D" به فضا پرتاب شود، اتفاق افتاد. نقص در یکی از سه موتور شاتل فضایی باعث خاموش شدن رایانه آن در ۲۶ ژوئن ۱۹۸۴ شد. ناسا نوشت: این نخستین باری بود که یک پرتاب فضایی انسانی پس از آغاز کار موتورها دچار توقف شد.

مهندسان، شاتل را به ساختمان مونتاژ وسایل نقلیه در نزدیکی "مرکز فضایی کندی"(KSC) ناسا آوردند تا شاتل را از مخزن خارجی و تقویت‌کننده‌های موشک جامد آن جدا کنند و به این مشکل بپردازند. شاتل برای اقدامات پرتاب بیشتر، به سکوی پرتاب بازگشت. تلاش دوباره برای پرتاب در ۲۹ اوت به دلیل مشکل نرم‌افزاری، بی‌اثر ماند اما تلاش بعدی در ۳۰ اوت، فضاپیمای "دیسکاوری" (Discovery) را بدون هیچ مشکلی به فضا پرتاب کرد.

براساس گزارش "Space Safety Magazine"، حداقل شش توقف برای شاتل وجود داشت؛ از جمله توقف در ۲۹ ژوئیه ۱۹۸۵ که دلیل آن، خاموش شدن پیش از موعد موتور بود.

دردسر شاتل فضایی هنگام اتصال به ایستگاه فضایی "میر" روسیه

دو حسگر شاتل فضایی "STS-۷۴" در ۱۵ نوامبر ۱۹۹۵، درست زمانی که شاتل در حال نزدیک شدن نهایی خود به "ایستگاه فضایی میر"(Mir space station) بود، دچار مشکل شد.

"کریس هادفیلد"(Chris Hadfield)، فضانورد کانادایی به شرکت رسانه‌ای "بازفید"(Buzzfeed) گفت: یکی از حسگرها نشان داد که در فاصله ۱۰ متری هستیم و دیگری به ما گفت که در فاصله شش متری قرار داریم. یا هر دوی آنها اشتباه می‌کنند یا یکی از آنها کاملا در اشتباه است.

هادفیلد از کرنومتر برای محاسبه سرعت شاتل استفاده کرد. این کار به او امکان داد تا به همراهانش بگوید که چه زمانی رانشگرها را شلیک کنند.

آتش‌سوزی در ایستگاه فضایی روسیه

به گفته ناسا، شش خدمه ساکن در میر، در ۲۴ فوریه ۱۹۹۷ چند دقیقه پس از وقوع آتش‌سوزی به دلیل نقص در سیستم تولید اکسیژن، در معرض خطر قابل توجهی قرار گرفتند. شعله‌های آتش در سراسر ایستگاه فضایی میر دود ایجاد کرد و رسیدن به یکی از دو کپسول سایوز موجود برای فرار غیرممکن شد.

ناسا نوشت: اگرچه محدودیت‌های محل وقوع آتش‌سوزی، مبارزه را دشوار می‌کرد اما خدمه با کار تیمی و حفظ خونسردی، بر آن غلبه کردند و شعله‌ها را خاموش کردند؛ بدون اینکه به ساختار ایستگاه آسیبی وارد شود. سیستم‌های پشتیبانی حیات ایستگاه، فضای آن را از دود سمی طی چند ساعت پاکسازی کردند؛ بدون اینکه آسیب ماندگاری به اعضای خدمه وارد شود. درس‌های آموخته‌شده از این حادثه، در طراحی و عملیات ایستگاه فضایی بین‌المللی نیز استفاده شد.

برخورد فضاپیما با ایستگاه فضایی روسیه

دو مورد برخورد فضاپیمای "پروگرس" با ایستگاه فضایی میر رخ داد که یک برخورد جزئی در سال ۱۹۹۴ و سپس، یک برخورد جدی‌تر در ۲۵ ژوئن ۱۹۹۷ اتفاق افتاد. روسیه می‌خواست طی ماموریت دوم به نام "پروگرس ام-۳۴"(Progress M-۳۴)، توانایی فضانوردان را برای اتصال به تنهایی، به جای استفاده از سیستم خودکار آزمایش کند.

"واسیلی تسیبلیف"(Vasily Tsibliyev)، فضانورد این ماموریت که قادر به تشخیص دقیق فضاپیما در یک ویدیو نبود، به طور تصادفی پروگرس را به سوی یک صفحه خورشیدی و ماژول "اسپکتر" (Spektr) ایستگاه فضایی فرستاد و پروگرس با آنها برخورد کرد. این سقوط باعث ایجاد مجموعه‌ای از مشکلات مانند نشت و چرخش شد که مورد دوم، توانایی آرایه‌های خورشیدی را برای جمع‌آوری نیرو کاهش داد. خدمه‌ای که با کنترل زمینی روسیه کار می‌کردند، ایستگاه را ظرف ۴۸ ساعت به طور کامل تثبیت کردند.

حوادث متعدد دیگری نیز در رابطه با ایستگاه فضایی میر در پروازهای فضایی انسانی وجود دارد؛ مانند فرود ناموفق خدمه "Soyuz TM-۵" در ششم سپتامبر ۱۹۸۸ که بعدا حل شد، مشکلات عایق‌کاری و قفل هوا در "Soyuz TM-۹" در سال ۱۹۹۰ و یک فضاپیمای دیگر پروگرس در ۲۱ مارس ۱۹۹۱. همچنین ایستگاه فضایی میر، مشکلات دوره‌ای پیرامون زباله و نیرو داشت اما همچنان به عنوان یک بستر آزمایشی ارزشمند برای اقامت بلندمدت در فضا عمل می‌کرد.

پاشیده شدن آمونیاک روی لباس فضانورد ناسا

"باب کربیم"(Bob Curbeam)، فضانورد ناسا، طی پیاده‌روی فضایی در ۱۰ فوریه ۲۰۰۱ مانع نشت دریچه آمونیاک شد که باعث شد آمونیاک روی لباس فضایی او بریزد. لباس فضایی، او را از مشکلات فوری مرتبط با گاز محافظت کرد و به او امکان داد تا روی تعمیر نشتی تمرکز کند. ناسا از او خواست که حدود سه ساعت در بیرون از ایستگاه فضایی بین‌المللی بماند.

کربیم که پس از این پیاده‌روی فضایی دیگری را نیز انجام داد، گفت که در آن سفر پرحادثه، افکار منفی نداشت. وی افزود: این طور نبود که فکر کنم من می‌میرم، بلکه فکر می‌کردم کاری برای انجام دادن دارم.

از دست دادن فوم در مخزن شاتل فضایی ناسا

پس از وقایع از دست دادن شاتل فضایی "کلمبیا"(Columbia) و مرگ هفت خدمه آن در سال ۲۰۰۳، ناسا تغییرات بسیاری را در طراحی شاتل فضایی و روش‌های پرواز با آن انجام داد. تجهیزات ایمنی شامل دوربین‌های اضافی هنگام پرتاب بودند تا به بررسی از دست دادن فوم بپردازند زیرا یک تکه فوم، سوراخ مرگباری را در بال کلمبیا ایجاد کرده بود.

هنگام پرتاب ماموریت "STS-۱۱۴" در ۲۶ ژوئیه ۲۰۰۵، دوربین‌های خودکار، ریختن فوم از مخزن خارجی را ثبت کردند. فضانوردان ناسا در تصاویر ثبت‌شده، فقدان فوم را تایید کردند.

ناسا پیش از تلاش برای پرتاب آزمایشی یک شاتل دیگر در چهارم ژوئیه ۲۰۰۶، تغییرات بیشتری را در طراحی مخزن اعمال کرد که با موفقیت به پایان رسید و به ناوگان شاتل فضایی امکان داد تا کار را از سر بگیرند. این ماموریت در ژوئیه ۲۰۱۱ بازنشسته شد و در حدود ۲۰ پرواز باقیمانده، هیچ حادثه مهم دیگری رخ نداد.

تعمیر یک آرایه خورشیدی در ایستگاه فضایی بین‌المللی

هنگامی که یک آرایه خورشیدی ایستگاه فضایی بین‌المللی هنگام استقرار در سال ۲۰۰۷ گیر کرد، ناسا یکی از باتجربه‌ترین افراد خود را برای رفع این مشکل فرستاد. "اسکات پارازینسکی"(Scott Parazynski)، فضانورد ناسا در سوم نوامبر ۲۰۰۷، هفت ساعت و ۱۹ دقیقه را بیرون از ایستگاه در کنار یک پنل خورشیدی شارژ شده گذراند و روی یک تکیه‌گاه که به یک بازوی رباتیک متصل بود، کار کرد.

پارازینسکی، یک سیم گیر کرده را برید و تثبیت‌کننده‌هایی را نصب کرد که برای تقویت ساختار و پایداری آرایه خورشیدی آسیب‌ دیده طراحی شده‌اند.

"داگ ویللاک"(Doug Wheelock)، فضانورد ناسا و همکار پارازینسکی نیز نقش مهمی بر عهده داشت و میزان فاصله پارازینسکی از آرایه را پیگیری کرد. همراه شدن تلاش آنها با کنترل زمینی، به آرایه امکان داد تا با موفقیت مستقر شود.

نخستین فضانورد کره‌ای در فضاپیمای سایوز

سه خدمه "Soyuz TMA-۱۱" هنگام فرود آمدن در ۱۹ آوریل ۲۰۰۸، به طور چشمگیری از مسیر خود خارج شدند. "یوری مالنچنکو"(Yuri Malenchenko)، فضانورد روسیه، "پگی ویتسون"(Peggy Whitson)، فضانورد ناسا و "سو یون یی"(So-yeon Yi)، فضانورد کره جنوبی، تحت یک حالت بالستیک پشتیبان فرود آمدند.

پگی ویتسون در مورد این فرود که خدمه از آن به سلامت بیرون آمدند، گفت: زیبا و بسیار دراماتیک بود.

از کنترل خارج شدن چتر نجات در ارتفاع بالا

"فلیکس باومگارتنر"(Felix Baumgartner)، فضانورد اتریشی در ۱۴ اکتبر ۲۰۱۲ یک پرش شدید را در ارتفاعات انجام داد که او را در یک چرخش فرو برد. او پس از پریدن از یک بالن در ارتفاع ۳۹ هزار متری بر فراز جنوب شرقی نیومکزیکو، رکورد ارتفاعی را که ۵۰ سال پابرجا بود، شکست و در طول مسیر با مشکل مواجه شد.

دوربین‌های شرکت "ردبول"(Red Bull) که حامی این رویداد بود، چند ثانیه پس از فرود عکس گرفتند که نشان داد چترباز باتجربه به تنهایی موفق شده مشکل را اصلاح کند. او چهار دقیقه را در سقوط آزاد گذراند و سپس، با چتر نجات به زمین فرود آمد.

نفوذ آب به داخل کلاه ایمنی فضانورد

دومین راهپیمایی فضایی برای "لوکا پارمیتانو"(Luca Parmitano)، فضانورد آژانس فضایی اروپا، در ۱۶ ژوئیه ۲۰۱۳ با نشت جدی مواجه شد. پارمیتانو به مرکز کنترل ماموریت اطلاع داد که آب سرد را پشت سر خود احساس می‌کند.

اگرچه ناسا فکر می‌کرد که مشکل از کیسه نوشیدنی است اما نشت آب ظاهرا از منبع دیگری صورت گرفته بود. گردش آب در اطراف سر پارمیتانو آغاز شد و او را وادار کرد تا به داخل ایستگاه فضایی بین‌المللی بازگردد.

پارمیتانو، خلبان سابق نیروی هوایی ایتالیا و نخستین ایتالیایی که به فضا قدم گذاشت، طی یک مصاحبه رسانه‌ای که پس از پایان پیاده‌روی فضایی انجام شد، گفت: برای چند دقیقه یا شاید بیشتر از چند دقیقه، من تجربه کردم که بودن در تنگ ماهی از دیدگاه ماهی قرمز چگونه است.

ناسا بعدا این نشت را به یک مشکل در مایع خنک‌کننده لباس فضایی ربط داد و طی روند تحقیقات، پیاده‌روی‌های فضایی را برای چند ماه به حالت تعلیق درآورد.

توقف موشک سایوز حامل دو سرنشین هنگام پرتاب

وجود یک حسگر ناقص‌شده روی موشک سایوز باعث شد تا دو نفر در ۱۱ اکتبر ۲۰۱۸ دچار مشکل شوند. "نیک هگ"(Nick Hague)، فضانورد ناسا و "آلکسی اوچینین"(Alexey Ovchinin)، فضانورد ناسا به جای پیوستن به خدمه "اکسپدیشن۵۷"(Expedition ۵۷) در ایستگاه فضایی بین‌المللی، دوباره به زمین بازگشتند. هیگ و اوچینین آسیبی ندیدند و در سال ۲۰۱۹، یک پرواز فضایی دیگر را انجام دادند.

این نکته قابل توجه است که پروازهای فضایی صورت‌گرفته با سایوز، پس از بررسی‌های روسیه و اجرای یک تعمیر مهندسی، با موفقیت و به سرعت از سر گرفته شدند. ماموریت خدمه بعدی، زودتر از موعد مقرر در سوم دسامبر ۲۰۱۸ پرتاب شد و سه نفر دیگر را بدون حادثه به ایستگاه فضایی بین‌المللی برد.

"دیوید سن ژاک"(David Saint-Jacques)، فضانورد کانادایی پیش از پرتاب خود در سوم دسامبر گفت: این توقف باعث شد که من در مورد روشی که روس‌ها برای طراحی فضاپیمای سایوز به کار برده‌اند، بیشتر احساس اطمینان کنم. این فضاپیما بسیار قوی است.

این توقف، سومین مورد برای سایوز بود.

شلیک اشتباه ماژول روسی ایستگاه فضایی بین‌المللی

"راب ناویاس"(Rob Navias)، سخنگوی وقت ناسا گفت که اندکی پس از اتصال یک ماژول جدید روسی به ایستگاه فضایی بین‌المللی در ۲۹ ژوئیه ۲۰۲۱، پیشران‌های این ماژول موسوم به "ناوکا" (Nauka)، سهوا و غیرمنتظره شلیک کردند. در نهایت مشخص شد که این حادثه، ایستگاه فضایی را ۵۴۰ درجه کج کرده و یک موقعیت اضطراری نادر را برای فضاپیما ایجاد کرده است.

ایستگاه به سرعت توسط کنترل‌کنندگان روسی اصلاح شد و به گفته "جوئل مونتالبانو"(Joel Montalbano)، مدیر برنامه ایستگاه فضایی بین‌المللی، خدمه متوجه هیچ چیز بدی نشدند. مونتالبانو گفت: ما از خدمه پرسیدیم که آیا ایستگاه فضایی لرزید یا چیزی شبیه به آن رخ داد. پاسخ منفی بود و آنها گفتند که چنین چیزی ندیده‌اند.

تهدید خدمه ایستگاه فضایی بین‌المللی با آزمایش ضدماهواره روسیه

عبور از میان زباله‌های فضایی ناشی از آزمایش ضدماهواره روسی در نوامبر ۲۰۲۱، چندین حادثه را در نزدیکی ایستگاه فضایی بین‌المللی به همراه داشت؛ از جمله حادثه ۱۵ نوامبر که طی آن هفت فضانورد در فضاپیمای خود پناه گرفتند.

کنترل‌کنندگان مأموریت به خدمه اطلاع دادند که باید دریچه‌های بین ماژول‌های خود را به‌ صورت دوره‌ای ببندند زیرا سایر قطعات زباله از مجموعه مداری عبور می‌کنند. هیچ زباله‌ای به ایستگاه اصابت نکرد اما این حادثه کار خدمه بین‌المللی را چندین بار مختل کرد.

انتهای پیام