دکتر فروهر فرزانه در گفت‌وگو با ایسنا، درباره راهکاری پیشنهادی برای برون رفت دانشگاه‌ها از وضعیت کنونی و کاهش التهاب محیط‌های آکادمیک توضیح داد: به طور قطع، گفتگو به کاهش خشونت کمک می‌کند. گفتگو میان استادان با مدیران، استادان با دانشجویان و مدیران دانشگاه‌ها با دانشجویان مفید و موثر است. به عنوان استاد دانشگاه معتقدم در زمان گفتگو باید به خارج‌نشدن از حیطه ادب و عدم خشونت کلامی توجه‌کنیم. در گفتگو، تمام مولفه‌های زندگی بشری مانند نظام سیاسی، وضعیت اجتماعی، وضعیت اقتصادی، خواسته‌های جوانان، ازدواج و اشتغال و بسیاری از مسائل دیگر همگی قابل‌بحث هستند و مانعی نیست.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه صنعتی شریف با بیان اینکه محدودیتی در بطن دانشگاه‌ها برای گفتگو وجود ندارد، تصریح کرد: گوش استادان برای شنیدن صحبت‌های دانشجویان باز است و هیچ‌کدام از دانشگاهیان به دنبال گفتگو یا سخنرانی یک‌طرفه نیستند، بلکه گفتگوی دوطرفه در کانون توجه است.
وی با بیان اینکه نیروهای بیرونی، مهم‌ترین مشکل دانشگاه‌ها است، خاطرنشان کرد:آنها به دانشگاه فشار وارد می‌کنند و بعضا برخی از دانشجویان را بازداشت کرده‌اند. هیچ‌کدام از این روش‌ها صحیح نیست؛ اگر یک دانشجو فریاد حق‌خواهی سرداده است، نباید بازداشت شود یا از ورودش به دانشگاه ممانعت شود. کاربرد الفاظ رکیک هم بسیار نادر و مقطعی یا احساسی بوده که با تذکّر و راهنمایی استادان قابل اصلاح است. موضوع ممنوع‌الورود کردن دانشجویان در این روزها، یک رویکرد جدید است که در گذشته وجود نداشته است. در مجموع مهم‌ترین مانع در موضوع گفتگوی درون دانشگاهی را دخالت نهادهای بیرونی می‌دانم.
دکتر فرزانه در ادامه خاطرنشان کرد: ممکن است تصور شود که اعمال قدرت عریان و فیزیکی به طور فوری نتیجه می‌دهد؛ اما تجربه تاریخی حضور نیروهای بیرونی در دانشگاه نشان می‌دهد که این امر نتیجه‌بخش نیست. نمایش قدرت پشت دیوارهای دانشگاه، ضرب و شتم دانشجویان به هنگام خروج از دانشگاه، خشونت فیزیکی علیه دانشجویان با ابزارهایی مختلف به خشونت بیشتر دامن می‌زند و دانشجویان را عاصی‌تر و مخالف‌تر می‌کند. من بازهم تاکید می‌کنم، گفت‌وگوی با تحمل و رواداری با دانشجویان سبب کاهش خشم آنها می‌شود.
وی ادامه داد: آقایانی که در یک ماه گذشته، پشت نرده‌های دانشگاه صنعتی‌شریف یا دانشکدگان فنّی دانشگاه تهران حضور داشتند، دست به اعمالی زدند که موجب طغیان و ناراحتی اغلب دانشجویان شد. حضور و ورود لباس‌شخصی‌ها به محیط دانشگاه یک امر مخرب است. اگر نیروی انتظامی لازم است در هر مجموعه‌ای دخالت کند، باید با لباس فرم و یک نیروی آموزش‌دیده وارد شود؛ نه اینکه نیروهای آموزش‌ندیده به اطراف دانشگاه‌ها بیایند و با لباس شخصی و غیر استاندارد با فرزندان مردم برخورد کنند.
دکتر فرزانه ادامه داد: تمام اقداماتی از این دست، تحریک آمیز است. قدرت عریان به نتیجه نمی‌رسد اما گفتگو و اندیشه‌ورزی به ثمر و نتیجه می‌رسد، البته زمان‌بر است. بنده خاضعانه توصیه می‌کنم که به مسئولان و استادان اجازه داده شود تا با رواداری، متانت و صبر با دانشجویان گفتگو کرده و آنها را اقناع کنند و به آنان نشان دهند که تغییر و تحول در کشور از طریق خشونت ممکن نیست.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه صنعتی‌شریف با بیان اینکه برخوردهای خشونت‌آمیز در بطن دانشگاه‌ها بر روند آموزش نیز اثرگذار است، تصریح کرد: خشونت، بر کارکرد اصلی دانشگاه‌ها که آموزش و پژوهش است، آثار مخربی وارد می‌کند. دانشجویان با دیدن خشونت و دستگیری هم‌دانشگاهیانشان، در کلاس و خوابگاه احساس امنیت نمی‌کنند؛ به همین دلیل از شرکت در کلاس‌های درس خودداری می‌کنند. خانواده‌های برخی از دانشجویان که از شهرهای دیگر آمده‌اند، به دلیل ترس و نگرانی درباره امنیت فرزندانشان به دانشجویان اجازه نمی‌دهند که در دانشگاه و خوابگاه حاضر شوند. این موضوع، یک لطمه آشکار به آموزش است.
وی ادامه داد: برخی از دانشجویانی که در کلاس‌های درس حاضر می‌شوند، به واسطه عدم امنیت و غیبت همکلاسی‌های خود ناراحت هستند و نمی‌توانند با فراغ بال تحصیل کنند. علاوه بر این مسائل، دانشجویان مقاطع تحصیل تکمیلی به یک محیط امن و آرام برای پژوهش نیاز دارند. در چنین شرایطی، چگونه می‌توانند به تفکر و پژوهش بپردازند؟
این استاد دانشگاه با بیان اینکه آثار برخورد خشن محدود به دانشجویان نمی‌شود و کادر آموزشی را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد تصریح کرد: هنگام ورود به دانشگاه‌ها مانند پادگان‌ها شروع به تشخیص هویت افراد کرده‌اند. بعنوان مثال در یک دانشگاه که حدود ۱۰ هزار نفر جمعیت دارد حتی اگر فقط ۵۰ نفر را ممنوع الورود کنند، برای اجرای ان باید ۹۹۵۰ نفر دیگر هم هر روز در بدو ورود مراحل تشخیص هویت را طی‌کنند! در ورودی دانشگاه، صف تشکیل می‌شود که بسیار مضحک است؛ در هیچ جای دنیا برای تشحیص هویت اهالی در ورودی دانشگاه صف تشکیل نمی‌دهند. دانشگاهیان اینطور احساس می‌کند که به جای نهاد دانشگاه، می‌خواهند وارد یک مجموعه نظامی شوند.
دکتر فرزانه در پایان تصریح کرد: بهتر است افراد غیردانشجو و دانشگاهی از اطراف دانشگاه‌ها متفرق شوند و به خود دانشگاه‌ها اجازه داده شود که مسائل درونی نهاد دانشگاه را خودشان مدیریت‌کنند. اگر دانشجویی در صحن دانشگاه فریادی زده است، مسئولان دانشگاه می‌توانند شرایط را مدیریت‌کنند. در صورت اهانت یا تخریب جزئی، کمیته‌های انضباطی می‌توانند رسیدگی کنند و خاطیان را وفق آیین‌نامه تنبیه کنند؛ نه آنکه با درگیری‌های فیزیکی به کسی آسیبیوارد شود. مدیران، استادان و دانشجویان، بلوغ لازم برای صحبت کردن را دارند و می‌توانند در جوی آرام بدون خشونت صحبت کنند و به اقناع برسند به شرط آنکه نیروهای بیرونی اجازه دهند که دانشگاه کار خود را بکند.
انتهای پیام