به گزارش ایسنا،  گزیده بیانات حضرت آیت الله خامنه‌ای در این دیدار به این شرح است:

خدای متعال را جدّاً سپاسگزارم که بعد از سبک شدن این مشکل کرونا بار دیگر این جلسه‌ی شاداب و زنده و امیدبخش تشکیل شد. حقیقتاً حضور شما جوانها به خصوص شما جوانان نخبه، خلّاق امید است؛ یعنی حضور شما در هر جا که باشید امید را به وجود می‌آورد و ‌خلق می‌کند. برای همین هم هست که کسانی که با پیشرفت کشور موافق نیستند، با حضور شماها در آن جایی که باید حاضر باشید موافق نیستند.

نخبه یکی از مهمترین ثروتهای انسانی کشور است. منابع طبیعی مهم است، جایگاههای جغرافیایی مهم است، شکل اقلیمی مهم است، همه‌ی اینها مهم است، اما یکی از مهمترین ثروتهای انسانی کشور وجود نخبه است. نخبه را ثروت عظیمی باید دانست. وقتی آن را ثروت عظیمی دانستیم، در تولیدش تلاش می‌کنیم.

یک رکن مهم پیشرفت کشور دانشگاه است و در دانشگاه هم عمدتاً نخبگان علمی هستند. این که شما می‌بینید در مقاطع مختلف ــ نه فقط حالا دیروز و پریروز ــ تلاش شده که دانشگاهها و کلاسها تعطیل بشود، بچه‌ها سر کلاس نروند، استاد نرود و ... این ناشی از این است که دانشگاه نقش اساسی دارد. حالا آن کسی که استاد را تلفنی تهدید میکند که اگر بروید چنین و چنان، -او حالا خودش معلوم نیست عامل اصلی باشد، عامل پشت صحنه مهم است- این بخاطر آن است که هر چه دانشگاه را بتوانند لنگ و تعطیل و خراب و ناقص کنند برای دشمنان کشور و برای دشمنان پیشرفت کشور مغتنم است.

دانشگاه یکی از بزرگترین موانع در مقابل سلطه‌ی استکبار است، ما باید این را بدانیم که قدرتهای گردن کلفت جهانی هدفشان سلطه است، به چه وسیله؟ یک روز با اسلحه، یک روز با فریب، یک روز با علم، با علم هم سلطه پیدا میکنند. دانشگاه جلوی سلطه را میگیرد یعنی شما اگر چنانچه توانستید سطح علم کشور را بیاورید بالا در مقابل سلطه‌ی دشمن یک مانعی ایجاد کرده‌اید.

برای اینکه نخبه بتواند آن استعداد ذاتی را بروز بدهد و فرصت تلاش پیدا کند، زمینه لازم است؛ گاهی نخبه هست و آمادگی کار هم دارد اما زمینه برایش فراهم نمیشود. این زمینه در دوران طاغوت وجود نداشت، اگر هم بود خیلی جزو سیاستهای رسمی طاغوت نبود، زمینه وجود نداشت. خیلی‌ها بودند دارای استعدادهای خوب، آماده‌ی تلاش هم بودند، اما توی سرشان میزدند. من چون از اول انقلاب در مجموعه‌ی دانشجویی و دانشگاهی و دانشگاه تهران و دانشگاه‌های دیگر حضور داشتم با استاد و با دانشجو و اینها دائم نشست و برخاست داشتم، من این را با همه‌ی اعتقاد و با قابلیت اثبات عرض میکنم، با انقلاب اسلامی زمینه برای نخبه‌پروری فراهم شد.
اولاً توسعه‌ِی دانشگاه‌ها؛ شما ببینید کجای کشور الان دانشگاه ندارد؟ همه‌جای کشور دانشگاه هست.
 بعد هم دانشگاهیان، گسترش دامنه‌ی دانشگاهی چه دانشجو چه استاد. حدود بیست و پنج برابر دانشجویان کشور رشد پیدا کرده‌اند، بیست و پنج برابر. خیلی است. سالهای اول انقلاب همان سالهای حدود ۵۹، ۶۰ آنطور که در ذهنم هست حدود ۵۰۰۰ استاد هیئت علمی در کشور بود. الان بیش از ۱۰۰ هزار است.

 این توسعه‌ی علم در کشور خیلی چیز باارزشی است. جزء زمینه‌های نخبه‌پروری یکی این است. یعنی واقعاً باید تشکر کنیم از خود دانشگاهی‌ها؛ دانشگاهی‌های ما نگذاشتند که ما محتاج غربی‌ها بمانیم.

بدون مبالغه باید بگوییم نخبگان دانشگاهی ما مایه‌ی آبروی ایران شدند. شما نسلِ جوانِ نخبگان هستید. قبل از شما هم نخبگان زیادی، نسلهای قبل از شما، در این چهل سال وجود داشتند که آبرو دادند به کشور. در هر مسئله‌ای دانشمندان ما ورود کردند و متمرکز شدند، کاری کردند که در محافل علمی جهان مورد تحسین واقع شد. حالا من چند نمونه‌اش را اینجا بگویم که البتّه همه‌ی شما هم میدانید:

 تحقیقات و دستاوردهای پژوهشگاه رویان؛ نه در فقط در مسئله‌ی سلولهای بنیادی، در شبیه‌سازی حیوان زنده، این در دنیا یک چیز کمیابی بود، این اتّفاق افتاد.
 انتقال ماهواره به فضا. این مال چند کشور است. همه‌ی کشورها این را ندارند. خیلی‌ها ماهواره در فضا دارند، ولی مال خودشان نیست، خودشان پرتاب نکردند. آنهایی که خودشان پرتاب میکنند تعداد معدودی کشورند. ما البتّه عقبیم، امّا پرتاب کردیم، توانستیم، رفتیم. دانشمندان ما متمرکز شدند.
ساخت ربات‌های انسان‌نما در دانشگاه تهران مهم است.
 دستاوردهای بنیادین در صنعت هسته‌ای؛ ما به مسائل بنیادین در صنعت هسته‌ای دست پیدا کردیم. ما دنبال سلاح و بمب اینها نمیرویم امّا خود این صنعت خیلی برکات دارد. ما توانستیم دست پیدا کنیم.
 ساخت تجهیزات پیشرفته‌ی موشکی و پهپادی که چند سال پیش از این وقتی که عکسهایش منتشر میشد، میگفتند این فتوشاپ است. حالا میگویند که پهپادهای ایرانی خیلی خطرناک است. چرا به فلان کس میفروشید، به فلان کس میدهید.
 ساخت واکسن های پیچیده به خصوص واکسن کرونا و امثال اینها.
 خب اینها کارهایی است که نخبه‌ی ایرانی انجام داده. این برای کشور آبروست.

از دستگاه‌ها توقع داریم که از نخبگان حمایت کنند. این حمایت همه‌اش به معنای پول دادن نیست، گاهی پول دادن مضرّ است؛ بلکه حمایت عاقلانه، خردمندانه و با توجه به جوانب گوناگون باشد. نخبه، حالا چه نخبه‌ای که در ایران درس خوانده چه نخبه‌ای در خارج درس خوانده و آمده ایران، دو توقّع دارد. یکی از موارد حمایت این است که این دو توقّع را برآورده کنیم:
 یک توقع آنها اشتغال مناسب با دانش‌شان است؛ یک توقّع هم امکان ادامه‌ی تحقیقات و ارتباط با مراکز علمی دنیاست. این دو توقّع نخبه‌های ماست.
 توقّع زیادی نیست. بنده اطلاع دارم نخبه‌ای که میخواهد در هیأت علمی دانشگاه وارد بشود، با انواع و اقسام ترفندها جلویش را میگیرند نمیگذارند. چرا؟ چرا از این نخبه استفاده نمیکنید؟ بعضی از نخبه‌های ما، نخبه‌های برجسته بیرون درس خواندند، آمدند اینجا به امیدی که بتوانند کار کنند، بر اثر همین رفتار برگشتند رفتند. دیدند اینجا نمیشود زندگی کرد. خب من چه توقّعی بکنم از این جوان؟ باید حمایت کرد.
 نگذارید نخبه از دانشگاه مأیوس بشود، حالا حداقلش این است که بتواند در دانشگاه وارد بشود، جایگاهی پیدا کند. بعضی‌ها سنگ نخبه را به سینه میزنند، مدام میگویند نخبه‌ها، نخبه‌ها، اما در عمل نخبه را مأیوس میکنند، ناامید میکنند، مانع‌تراشی میکنند.

انتهای پیام