به گزارش ایسنا، ترای‌اتلون (ورزش سه گانه متشکل از شنا، دوومیدانی و دوچرخه‌سواری) ایران تقریبا همزمان با فدراسیون جهانی توسط نادرحکیم ایمانی به ورزش ایران اضافه شد و در ابتدا زیر نظر فدراسیون دوومیدانی ایران فعالیت خود را آغاز کرد. کم کم به صورت انجمن در آمده و از حدود سال ۸۵ به صورت مستقل فعالیت خود را آغاز کرد. این فدراسیون بیش از دو دهه است که در ایران فعال شده اما آنطور که پیشکسوت و بنیانگذارش می‌گوید همپای رشته‌های دیگر رشدی نداشته و عقبگرد می‌کند.
نادرحکیم ایمانی بنیانگذار ترای اتلون ایران به همراه مقصود شبیری عضو هیات رییسه و ملی‌پوش و مربی سابق و احسان امینیان ملی‌پوش و مربی سابق این رشته با حضور در ایسنا در مورد نحوه ورود این رشته به ایران و فعالیت ۲۰ سال این رشته سخن گفتند.
**ابتدا با بنیانگذار این رشته آغاز کنیم. از چگونگی ورود این رشته به ایران سخن بگویید.
نادر حکیم ایمانی:
-این رشته را سال ۱۳۷۸ و تقریباً همزمان با تاسیس فدراسیون جهانی در زمان هاشمی‌طبا (رییس وقت سازمان تربیت بدنی) به سازمان تربیت بدنی معرفی کردم. هاشمی‌طبا دستور داد که بررسی و مشخص شود که این رشته المپیکی هست یا خیر. من به همراه برادر مرحومم که در وزارت ورزش کار می کرد برای تاسیس این رشته خیلی تلاش کردیم. او خیلی به ما کمک کرد که از نظر اداری جلو بیفتیم. زحمت‌های زیادی کشیده شد و افراد زیادی در این راه به ما کمک کردند. از نظر رسانه‌ای من در وسط بودم اما افراد زیادی در کنارم کمک کردند. چند سال تلاش کردیم تا این رشته به ورزش ایران اضافه شود. در نهایت سال ۱۳۸۱ ترای اتلون در قالب انجمن و در دل فدراسیون دو و میدانی آغاز به کار کرد. آن زمان کفاشیان معاون وقت سازمان تربیت بدنی بود. او خیلی برای این رشته زحمت کشید و دو اتاق در ورزشگاه کشوری به ما داد تا فعالیت خود را آغاز کنیم. با بولتن‌های مختلفی که به استانها فرستادیم این رشته را معرفی کردیم. در این مدت ۱۲ استان راه اندازی شد. حمید سجادی در آن زمان در امور اجرایی دو و میدانی فعالیت می‌کرد و می‌داند که چقدر تلاش کردم و با چه مشقت‌هایی این رشته را به ایران آوردم. اگر اکنون از او بپرسید هم من را کامل می‌شناسد و هم به این رشته کاملاً اشراف دارد.
*فدراسیون جهانی ترای اتلون چه زمانی تشکیل و چه زمانی وارد المپیک شد؟
نادر حکیم ایمانی:
-فدراسیون ترای‌اتلون در دهه ۱۹۹۰ به صورت غیررسمی و در سال ۱۹۹۸ به صورت رسمی به ثبت رسید و از سال ۲۰۰۰ به المپیک اضافه شد. سیدنی اولین حضور این رشته در المپیک بود. از سال ۱۹۹۰ میلادی از سه‌گانه به عنوان بدنسازی برای رشته‌های دیگر استفاده می‌شد مثلاً دوچرخه‌سواران و یا شناگران برای بدنسازی از دو صحرانوردی هم استفاده می‌کردند. در دنیای ورزش رشته‌های ریتمیک به همدیگر وصل هستند و ورزشکاران در کنار رشته خود از رشته‌های دیگر استفاده می‌کنند. رفته‌رفته فدراسیون‌های قاره‌ای و فدراسیون‌های ملی نیز تاسیس شدند. در نهایت ترای اتلون در فرانسه شکل گرفت و در مسافت‌های کوتاه رواج پیدا کرد. کمیته جهانی این رشته ITU است و مرکز آن نیز در کانادا است. اکنون این رشته یکی از پرطرفدارترین رشته‌های ورزشی در جهان است.
*ترای‌اتلون ورزش گرانی است؟
نادر حکیم ایمانی:
-ترای اتلون ورزش ارزانی است و سازه و پیستی نمی‌خواهد. هر کجا که دریا، دریاچه یا سد و یک جاده باشد می‌توان این رشته را انجام داد و همه اقشار جامعه می‌توانند وارد آن شوند. این رشته شامل ۱۵۰۰ متر شنا، ۴۰ کیلومتر دوچرخه سواری و ۱۰ کیلومتر دو صحرانوردی است. البته این رشته در مسافت‌های بالا هم به نام مردان آهنین انجام می‌شود که ۳۸۰۰ کیلومتر شنا، ۱۸۰ کیلومتر دوچرخه سواری و ۴۲ کیلومتر دو صحرانوردی است و در ۹ ساعت انجام می‌شود.
*در مورد نحوه آشنایی و ورود به ترای‌اتلون بگویید.
مقصود شبیری:
-از سال ۷۸ تا ۸۰ در تیم ملی شنا بودم. از سال ۸۰ به بعد به تیم ملی نجات غریق پیوستم. اولین مدال ایران را در سال ۸۲ در رشته نجات غریق گرفتم. بعد تا سال ۸۵ هم در نجات غریق بودم. آوازه ترای اتلون رو شنیده بودم. با ایمانی در شنا آشنا بودم و روزی او را در مرقد امام دیدم. به من گفت که ترای اتلون وارد ایران شده است. من هم که دوست داشتم این رشته را تجربه کنم همزمان با نجات غریق به این رشته رفتم. از زمانی که این رشته به صورت انجمن فعالیتش را آغاز کرد وارد این رشته شدم. اولین مسابقه در سال ۸۱ در استادیوم آزادی و خیلی مسابقه سختی بود. ۲۴ ساله بودم که در اولین مسابقه‌ای که به صورت منقطع برگزار شد شرکت کردم. در این مسابقات شنا در استخر آزادی و دو و دوچرخه کنار دریاچه آزادی برگزار شد و من نفر اول ایران شدم. آن زمان حتی بلد نبودم دوچرخه سوار شوم و برایم سخت بود. زیاد زمین خوردم ولی در مسابقه شرکت کردم و اول ایران شدم. بعد هم به تیم ملی دعوت شدم. همان سال که کسی نمی‌دانست این رشته چیست ۱۲ استان در این رشته مسابقه می‌دادند. کلی ورزشکار در این مسابقات شرکت می‌کردند. مسئولان وقت انجمن در یک مدت کم توانسته بودند این همه ورزشکار را جمع کنند که برای من عجیب بود. زنجان محل زندگی خودم در اولین رویداد این رشته سه ورزشکار داشت که من اول شدم، مشهدلو و علی مردانی سوم و پنجم شدند. من بعد از کنار گذاشتن ورزش به مربی گری روی آوردم. اکنون هم که عضو هیات رییسه هستم و ساکن ترکیه.
احسان امینیان:
-قبل از اینکه به ترای اتلون بیایم شناگر بودم. شنا یکی از رشته‌های اصلی و مرتبط ترای اتلون است. اگر ورزشکار بخواهد در این رشته موفق باشد باید شناگر خوبی باشد. برادر بزرگ من هم شناگر و هم جزو اولین ورزشکاران ترای اتلون بود. به واسطه او به این رشته علاقه‌مند و وارد این رشته شدم. سال ۸۶ که حدود ۱۷ سالم بودم در اولین مسابقه خود در این رشته شرکت کردم و بعد از آن هم به اردوی تیم ملی دعوت شدم.
*انجمن ترای اتلون چه زمانی به فدراسیون تبدیل شد؟
نادر حکیم ایمانی:
-از آنجایی که خودمان توان مالی نداشتیم می بایست از شخصیت های اجتماعی یا سیاسی استفاده می‌کردیم. بنابراین از همتی که رئیس اسبق بیمه مرکزی ایران بود خواهش کردم که ریاست این انجمن را در دست بگیرد و خودم نایب رییس شدم. از شرکت‌های مختلف هم اسپانسرینگ گرفتم. همتی عملا از بیمه پول آورد و ورزشکاران را بیمه کرد. البته بعدتر دیگر او هم نتوانست کمک کند چون بندهایی گذاشته بودند که افراد نمی‌توانند به سازمانی که خود در آن مشغولند کمک کنند. او مدتی هم در این فدراسیون کار کرد اما چون رشته سنگینی بود، توان بالای اجرایی می خواست و وقت زیادی را می طلبید جدا شد. این رشته در سال ۱۳۸۵ که مهرعلیزاده رئیس سازمان تربیت بدنی بود مستقل و به فدراسیون تبدیل شد. با او جلسات مختلفی داشتیم و خواستیم که این رشته جدا و مستقل شود. با اصرار زیاد و کمک آدم‌های مختلف این رشته جدا شد. اولین رئیس فدراسیون که سازمان تربیت بدنی وقت پیشنهاد کرد محمود رشیدی بود.
* چرا این رشته همانند برخی دیگر از رشته‌ها در ایران به فدراسیون تبدیل شد، آیا کشش لازم و تعداد ورزشکار کافی را داشت؟
احسان امینیان:
-قطع به یقین فعالیت این رشته به صورت فدراسیون بهتر است. در سراسر دنیا هم این رشته مستقل است و فدراسیون جدا دارد. آنقدر این رشته برای کمیته بین ملی المپیک اهمیت دارد که رئیس فدراسیون جهانی ترای اتلون عضو هیئت اجرایی کمیته بین الملی المپیک است. این اهمیت بالای این رشته را می‌رساند. قطعاً توسعه یک رشته ورزشی به حمایت‌های داخلی وزارت ورزش و کمیته ملی‌المپیک هم بستگی دارد که چطور از آن رشته حمایت کنند تا آن به جامعه عمومی و تخصصی شناسانده شود. قطع به یقین وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک، فدراسیون‌ها و در رأس آن رئیس فدراسیون‌ها هستند که باید به ورزش جایگاه بدهند تا آن رشته وجهه مناسبی پیدا کند.
* تبدیل انجمن ترای اتلون به فدراسیون کمک کننده بود یا بازدارنده؟ با توجه به قوانینی که ورزشکاران تنها حق حضور در لیگ یک رشته ورزشی را داشتند آیا این رشته زیر نظر دوومیدانی نمی توانست موفق تر باشد؟
مقصود شبیری:
-قطعا فعالیت رشته‌ها به صورت فدراسیون بهتر است و مزایای بیشتری دارد. در همه جای دنیا رشته های ورزشی به صورت فدراسیون و مستقل اداره می شوند. ورزش سه گانه بسیار جذاب و پر طرفدار است. ورزشکار بعد از مسابقه هر چقدر هم که بد ظاهر شده باشد باز از خودش راضی است چون سه گانه خیلی ورزش سنگینی است. این رشته خیلی علمی است و طرفداران خود را در دنیا دارد. فعالیت مستقل قطعا به نفع ترای اتلون بود.
*نقاط قوت و چالش‌های بزرگ این فدراسیون از زمان تاسیس تاکنون چه بوده است.
نادر حکیم ایمانی:
-اولین رئیس فدراسیون ترای اتلون محمود رشیدی بود. او مدیر کل استان مرکزی بود که دوران مدیریتش تمام شده و به پیشنهاد سازمان تربیت بدنی وقت به فدراسیون سه‌گانه آمد. دو یا سه ماه بعد نیز به خاطر بیماری کنار رفت. بعد از او سردار صبور که رئیس تربیت بدنی نیروهای مسلح بود به پیشنهاد سازمان تربیت بدنی آمد. او طرح‌های مختلفی را برای سربازان قهرمان داشت و حدود ۱۲ سال در این فدراسیون بود.
-مهمترین ارکان یک فدراسیون نیروهای مسلح و آموزش و پرورش هستند. زمانی که ما در انجمن فعال بودیم پیشنهاد و تلاش کردیم که هیات نیروهای مسلح داشته باشیم. آن زمان سردار طایفه نوروز رئیس تربیت بدنی نیروهای مسلح بود و سرهنگی به نام سلطانی را برای این کار گذاشت. ما در بین نیروهای مسلح این رشته را توسعه دادیم و آنها هم که دیدند رشته نظامی است از آن استقبال کردند. همچنین در بخش آموزش و پرورش به اردوگاه میرزا کوچک خان جنگلی هم رفتیم و سه گانه را به صورت فان اجرا کردیم. به نظر می‌رسد تا پایه‌های یک ورزش در نیروهای مسلح، آموزش و پرورش و دانشگاه ها شکل نگیرد فدراسیون‌ها نمی توانند کاری انجام دهند. این ها پایه‌های ورزش هستند اما سال‌ها است که چون هدف فدراسیون از اعزام کسب مدال بوده زمانی برای ورود به اینها ندارد. یکی از چالش‌های بزرگ هم همین موضوع است. همچنین استعدادیابی در این رشته سال‌ها است که کمرنگ شده است و روسای فدراسیون‌ها زیاد به آن توجهی نداشتند. انتخاب مربی درست هم از نقاط قوت هر فدراسیون است ولی فکر می‌کنم به آن توجه نشد.
*در مورد تیم ملی و سرمربیان ترای اتلون ایران در ۲۰ سال اخیر بگویید.
مقصود شبیری:
-زمانی بود که ما ورزشکار بودیم مربیان خوبی هم به ما آموزش می‌دادند. کسی می‌تواند این رشته را درست آموزش دهد که با هر سه رشته آشنا باشد. نمی‌شود که یکی از فوتبال بیاید و در یک کلاس مربیگری شرکت کند و این رشته را آموزش دهد. نتیجه کدام بهتر خواهد بود؟ مثلا یک استان می‌گوید ۳۰۰ ورزشکار دارد اما اینکه چه کسی به آنها آموزش می‌دهد مهم است. خودم اولین دوره مربیگری را سال ۱۳۸۸ (۲۰۰۹ میلادی) زمانی که ورزشکار بودم همراه هاشم زاده و نجفی پور در سنگاپور گذراندم. سال ۱۳۹۱ که سه گانه را کنار گذاشتم به مربیگری روی آوردم. برای قهرمانی آسیا ۲۰۱۷ اندونزی من به عنوان سرمربی تیم ملی بزرگسالان و امینیان هم به عنوان سرمربی جوانان انتخاب شدیم. در قهرمانی آسیا برای اولین بار در تاریخ این رشته نتیجه خوبی گرفتیم. در رده امیدها قزنچای ششمی آسیا را گرفت که البته بعدها بر اثر داستانی این رتبه یازدهم شد. همچنین ورزشکاران صاحب اولین رنک جهانی شدند. این نتیجه بعد از مدت ها که رتبه‌های ورزشکاران ۲۸ به بالا بود به دست آمد. تقریبا یک دهه بعد از تاسیس این رشته با سه ماه فعالیت این نتیجه‌ها کسب شد.
-سال ۲۰۱۷ مربیگری سطح یک را در دوبی گرفتم. بعد هم همراه آتیلا لوا، منوچهر عزیزی و مهدی گودرزی که در زمان ریاست صبور مدیر فنی تیم‌های ملی بود در دوره‌ای در کره شرکت کردیم. در آن زمان ۴ مربی سطح یک کشور بودیم که برای ما هزینه شده بود. البته بعدتر عزیزی حذف شد چون اگر سالانه در دوره‌های جهانی شرکت نکنی حذف می‌شوی. گودرزی هم که رییس فدراسیون شد و عملا نمی‌توانست مربیگری را ادامه دهد چون یا باید مربی می‌بود یا رییس فدراسیون. من ماندم و آتیلا لوا.
* چه شد که پای سرمربی خارجی به ایران باز شد؟
شبیری: وقتی سرجیو مربی پرتغالی را استخدام کردند هدف این بود که به مربیان و ورزشکاران آموزش دهد اما به یکباره سیستم را عوض کردند و سرجیو سرمربی تیم ملی برزیل شد. اوایل هرازگاهی به ایران می‌آمد اما فکر می‌کنم یک سال و نیم است که پا به ایران نگذاشته است مگر می شود؟ او یک برنامه از دور می‌فرستد. چطور می‌تواند بفهمد که تکنیک ورزشکار خوب یا بد است؟ با این شرایط قرارداد او با فدراسیون ایران ادامه دارد و برای شش ماه تمدید قرارداد ۵۴۰۰ یورو به او داده‌اند.مقصود شبیری:
-در حال حاضر ما مربیانی همچون فرشاد دادفر و سعید آشتیانی را داریم اما نمی‌دانم چرا فدراسون با یک مربی خارجی قرارداد بسته است. وقتی سرجیو مربی پرتغالی را استخدام کردند هدف این بود که به مربیان و ورزشکاران آموزش دهد اما به یکباره سیستم را عوض کردند و سرجیو سرمربی تیم ملی برزیل شد. او دیگر نمی‌تواند اسمی از تیم ملی ما بیاورد. اوایل باز هم هرازگاهی به ایران می آمد اما فکر می‌کنم یک سال و نیم است که پا به ایران نگذاشته است. مگر می شود؟ او یک برنامه از دور می‌فرستد. چطور می‌تواند بفهمد که تکنیک یک ورزشکار خوب یا بد است. با این شرایط قرارداد او با فدراسیون ایران ادامه دارد. همین اواخر برای شش ماه تمدید قرارداد ۵۴۰۰ یورو به او داده‌اند. قرارداد او را کوتاه و مثلا برای ۶ ماه می‌بندند. یعنی برای یک برنامه که از راه دور می‌دهد این مبلغ را می‌گیرد. کار خاصی هم نمی‌کند. اگر همین پول را به خود ورزشکار بدهند تا برای دوچرخه‌اش پاور یا برای خودش کتانی، یا .. تهیه کند خیلی بهتر است. آن برنامه را هم کپی می‌کنند و به زنان، مردان، جوانان و نوجوانان می‌دهند و همه با همان تمرین می‌کنند. سال گذشته ورزشکاران با سرجیو به مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۲۱ که انتخابی المپیک هم بود رفتند و به لطف حضور سرجیو لَپ شدند(یک دور از رقبا عقب افتادند). بعد از ۲۰ سال فعالیت در این رشته لپ شدن خیلی افتضاح است.
احسان امینیان:
-البته شفافیت زیادی هم در قرارداد سرجیو نیست. از سوی دیگر فدراسیون اصلا با تقویم عملیاتی و سالیانه پیش نمی‌رود. ۵۰ درصد برنامه‌ها متغیر است یعنی ممکن است به یکباره سرجیو اعلام کند دو هفته دیگر مسابقه بین المللی است. گاهی بدون اطلاع‌رسانی حتی انتخابی برگزار می‌شود مثلا برای مسابقات دانشجویان جهان اصلا برای انتخابی اطلاع رسانی نشد.
* لیگ ترای‌اتلون چه زمانی تشکیل شد و با چند تیم آغاز به کار کرد؟
امینیان: یکی از اتفاقات خوبی که در سه گانه افتاد تشکیل لیگ بود. از سال ۸۸ و با حضور ۸ یا ۹ تیم استارت خورد. مبلغ قراردادها با وجود اینکه برای اولین بار استارت می‌خورد به نظر من خوب بود. بالاترین قراردادها را هم آقای شبیری و من بسته بودیم. واقعا مبلغ خوبی بود و پول دو خودرو ۲۰۶ می‌شد.احسان امینیان:
-یکی از اتفاقات خوبی که در سه گانه افتاد تشکیل لیگ بود. از سال ۸۸ و با حضور ۸ یا ۹ تیم از جمله تیم‌های نفت فلات قاره، گسترش فولاد تبریز، هیات‌های استانی، مقاومت زنجان، فولاد ماهان اصفهان و ... استارت خورد. مبلغ قراردادها با وجود اینکه برای اولین بار استارت می‌خورد به نظر من خوب بود. بالاترین قراردادها را هم آقای شبیری و من بسته بودیم. واقعا مبلغ خوبی بود و پول دو خودرو ۲۰۶ می‌شد. آن موقع تعامل خوبی هم با نیروهای مسلح داشتیم. نیروهای مسلح پتانسیل خیلی خوبی برای برگزاری مسابقات ترای اتلون در تمام فصول و تمام کشور داشتند. در این شرایط در زمان ریاست صبور دغدغه برگزاری مسابقه نداشتیم. اکنون اگر توجه کنید فدراسیون فقط روی استان قم و ورزشگاه آزادی تمرکز می‌کند که بهتر است ورزشکار تیم ملی در تمامی آب و هواها و شرایط جغرافیایی مختلف مسابقه دهد. کشور ما که چهار فصل است پس باید از تمام پتانسیل‌های موجود استفاده کند. این هم میسر نیست مگر همانند سیستم قبل تعاملات خیلی خوبی با تمام ارگان های مختلف داشته باشیم. متاسفانه اکنون اصلا تعاملی با نیروهای مسلح نداریم و از آنها استفاده نمی‌کنیم. قبلا در کیش، قشم، بندرعباس، بوشهر، بندر انزلی، بندر ترکمن، تهران و اصفهان در شهرهای مختلف مسابقات برگزار می‌شد.
مقصود شبیری:
-من سال ۸۹ برای سه مسابقه لیگ مبلغ ۲۲ میلیون قرارداد بستم که مبلغ قابل توجهی بود. همین الان فکر نمی‌کنم اگر لیگ باشد بیشتر از ۵ میلیون به ورزشکاران بدهند. آن زمان اردوهای تیم ملی هم در هتل المپیک بود. رشته ما خیلی قوی بود.
*چرا باشگاه‌ها از این رشته کنار رفتند؟
مقصود شبیری:
-باید کسی در فدراسیون باشد که به دنبال باشگاه‌ها برود اما کسی نیست. البته فدراسیون هم شاید آنها را پس می‌زند. ما سراغ ساکت مدیر عامل فولاد مبارکه رفتیم. او خیلی محترمانه از ما پذیرایی کرد و گفت می‌توانیم در استادیوم نقش جهان مسابقه برگزار کنیم تا این رشته معرفی شود اما فدراسیون اجازه نداد که علت را نمی‌دانم.
احسان امینیان:
-فدراسیون‌هایی مثل اسکیت، آیس هاکی و راگبی بعد از ما آمدند اما اکنون در آسیا مطرح شده‌اند. تعجب می‌کنم ما فدراسیونی هستیم که سال‌های سال فعالیت داریم اما هر روز به عقب می‌رویم. علاقه مندان زیادی در استانهای ساحلی داریم که می‌توانیم از پتانسیل آنها استفاده کنیم اما حالا بعد از اینکه 20 سال از تاسیس این رشته گذشته شرکت کنندگان در مسابقات رده های سنی امید، جوانان و بزرگسالان ۲۵ تا ۳۰ نفر نمی‌شوند. باشگاه‌ها هم که کنار رفته و لیگ نداریم.
شبیری: سال ۸۹ برای سه مسابقه لیگ مبلغ ۲۲ میلیون قرارداد بستم که مبلغ قابل توجهی بود.
*فدراسیون ترای اتلون در سال‌های اخیر چه برنامه‌ای برای استعدادیابی در رده جوانان و نوجوانان داشته است؟
مقصود شبیری:
-در دنیا مسابقات ترای اتلون در همه رده‌های سنی برگزار می‌شود حتی در رده‌های خیلی کوچکتر هم این مسابقات به صورت جشنواره فان انجام می‌شود. سال ۲۰۱۷ که مربی تیم ملی شدیم و نتیجه هم گرفتیم، تیم های ملی نونهالان، نوجوانان و جوانان هم دستمان بود اعلام کردیم که ورزشکار پایه نداریم. رییس فدراسیون از من خواست تا یک برنامه برای استعدادیابی بدهم. اصفهان یک کمپ فوق‌العاده در حد آسیا و شاید خیلی فراتر ( من در کمپ‌های آسیا بودم) برگزار کرد اما تعدادی از استانها که ورزشکار نداشتند مثل آذربایجان شرقی این کمپ را لغو کردند. کل صورت مساله را پاک کردند و گفتند چرا باید برگزار شود.
احسان امینیان:
همه فدراسیون‌هایی که در سال‌های اخیر در کشور رشد کردند و حرف برای گفتن دارند یک برنامه بلند مدت داشتند. مثل فدراسیون‌های والیبال، بسکتبال، کشتی و ... در سنین پایه فعال‌اند و در بحث استعدادیابی خیلی قوی کار کرده‌اند اما فدراسیون ترای اتلون متاسفانه این کار را نکرده است.-همه فدراسیون‌هایی که در سال‌های اخیر در کشور رشد کردند و حرف برای گفتن دارند یک برنامه بلند مدت داشتند. مثل فدراسیون‌های والیبال، بسکتبال، کشتی و ... در سنین پایه فعال‌اند و در بحث استعدادیابی خیلی قوی کار کرده‌اند اما فدراسیون ترای اتلون متاسفانه این کار را نکرده است. شاید در زمان کرونا بهترین فرصت بود تا بحث استعدادیابی پررنگ شود. با این اتفاق می‌توان افق ۴ یا ۵ سال بعد خود را دید و بهتر از آن بهره برد. در این رشته در استعدادیابی فوق‌العاده ضعیف عمل شد و حتی از نفرات و پتانسیل موجود هم استفاده‌ای نشد. حتی برخی همچون بهزاد نوبری و مبین میزبانی به خاطر رفتارهای سرد از این ورزش رفتند و در نهایت به ترکیه مهاجرت کردند. مهدی سلیمی‌پور پشت در تیم ملی ماند و با بی مهری‌هایی که نسبت به او شد گاها اجازه شرکت در مسابقات داخلی را هم ندارد. محمد حسین طیبی ورزشکار توانمندی است که به علت عدم حمایت از ورزش خداحافظی کرد. مهدی رحمتی ۲ سال پیش به آلمان مهاجرت کرد. اینها سرمایه‌های کشور بودند.
* آیا در ایران باشگاه یا آکادمی سه گانه داریم؟
احسان امینیان:
اولین آکادمی رسمی کشور در این رشته را من ثبت کرده‌ام. شنا در استخر بیرون آزادی و دو و دوچرخه داخل آزادی انجام می‌شود. در حد مسابقه فعالیت نداریم چون مجوز گرفتن سخت است اما به صورت عمومی آموزش می‌دهیم.
*آیا زنان در ترای‌اتلون همانند برخی رشته ها مثل شنا و ژیمناستیک، محدودیت‌ها و چالش داشته‌اند؟ آیا اکنون در بخش زنان می توانیم حرفی برای گفتن داشته باشیم؟
نادر حکیم ایمانی:
-در سال ۸۲ بعد از ورود سه گانه به ایران به عنوان رییس انجمن به کنگره جهانی و آسیایی رفتم. آنها کاملا ایران را می‌شناختند و می‌دانستند که زنان ما نمی توانند به راحتی به آب بزنند. رییس کنفدراسیون آسیا به ما گفت که نمی‌توانیم عضو ITU شویم چون بخش زنانمان فعال نیست. من به آنها البته به دروغ گفتم بخش زنان هم داریم که همانند مردان شنا و دوچرخه سواری می کنند و بعد می‌دوند. پرسید زنان شما کاور دارند؟ گفتم آنها در بخش ایزوله و جداگانه مسابقه می‌دهند. آنها باور کردند و به خاطر همین حرف عضو کنفدراسیون آسیا شدیم. بعد هم در بخش زنان فعال شدیم چون اگر فعالیت نداشتیم ۵۰ درصد کار در جهان را از دست می‌دادیم. بیشتر تلاش کردیم زنان در دوگانه فعال باشند. مرکزی را پشت استادیوم آزادی گرفتیم که مخصوص زنان بود. آنها می‌دویدند، دوچرخه سواری می کردند و به مسابقات می‌رفتند و گاها مقام هم می آوردند. البته در حال حاضر زنان فعالیتی ندارند و آن ساختمان هم واگذار شده است.
* شیرین گرامی در مسابقه جهانی ترای اتلون شرکت کرد چرا فقط یکبار بود و ادامه نداشت؟
امینیان: شیرین گرامی می‌خواست اولین زنی باشد که در ترای اتلون حضور بین‌المللی داشته است. او در آب لباسی پوشید که کاملا پوشیده بود و کلاه داشت. همچنین برگزارکنندگان مسابقه را متقاعد کرده بود که در یک اتاقک کاور خود را در آورد و لباسش را عوض کند. زمان زیادی طول کشید تا لباسش را تعویض کند و در این شرایط رکوردش خیلی قابل قبول نبود اما چون اولین زن ایرانی بود که در مسابقات رسمی ترای‌اتلون با پوشش اسلامی شرکت کرده بود قابل تقدیر است.احسان امینیان:
-به خاطر محدودیت شنایی که برای زنان وجود دارد آنها در داخل کشور که قطعا نمی‌توانند فعالیت رسمی داشته باشند. شیرین گرامی چند سال پیش در "هاید پارک" لندن مسابقه داد. می‌خواست اولین زنی باشد که در ترای اتلون حضور بین‌المللی داشته است. در آن رویداد دمای آب برای شنا طوری بود که باید حتما ورزشکار وِت سوییت (لباسی شبیه لباس غواصی) می‌پوشید که کاملا پوشیده بود و کلاه داشت. گرامی با برگزار کنندگان مسابقه حرف زده و آنها را متقاعد کرده بود که یک اتاقک طراحی کنند که وقتی از آب بیرون می‌آید کاور خود را در آورد و لباسش را عوض کند. با هزینه شخصی خود هم لباسی را طراحی کرد که کاملا پوشیده بود. البته زمان زیادی طول کشید تا لباسش را تعویض کند و در این شرایط رکوردش خیلی قابل قبول نبود اما چون اولین زن ایرانی بود که در مسابقات رسمی ترای‌اتلون با پوشش اسلامی شرکت کرده بود قابل تقدیر است. زنان ما در شرایط خاصی می‌توانند فعالیت کنند. آنها در رشته دواتلون یا دوگانه در استانها فعالیت دارند. گاها هم اردوهای تیم ملی جسته و گریخته برگزار می‌شود که البته خیلی هدفمند نیست. رشته دو اتلون مسابقات جهانی هم دارد اما المپیکی نیست. تنها ترای اتلون و پنتاتلون المپیکی هستند.
*برخلاف اینکه این رشته‌ها در دنیا خیلی اهمیت دارند، چرا در زمان برگزاری المپیک‌ها رسانه‌ها، مسئولان و مردم ایران خیلی به این مدل رشته ها علاقه نشان نمی‌دهند؟
نادر حکیم ایمانی:
-کشورهایی که رشته‌های انفرادی کار می‌کنند کشورهای مترقی و صاحب نام مثل آمریکا، یا کشورهای اروپایی هستند که این رشته‌ها را توسعه می‌دهند. ولی سیاست‌گذاری ایران در بخش ورزش کسب مدال است و به همین دلیل برخی رشته‌ها مورد توجه و اقبال نیستند. زمانی که این رشته را می‌خواستم به ایران بیاورم هاشمی طبا از من پرسید در المپیک چند مدال توزیع می‌شود؟ خوب وقتی می‌گفتم سه مدال در بخش زنان و سه مدال در بخش مردان توزیع می‌شود مرا پس می‌زد. غافل از اینکه اگر به این رشته‌ها بپردازیم به رشته‌های دیگر مثل شنا، دو صحرانوردی و دوچرخه سواری کمک خواهد شد. این رشته مکمل رشته‌های دیگر است.
-رشته‌های استقامتی برای سالم‌سازی جامعه ساخته شده‌اند. زمانی که در کمپ استرالیا بودم ۵ میلیون نفر سه گانه کار داشتند. از بین آنها ۱۰۰۰ ورزشکار برای باشگاه‌ها انتخاب می‌شدند، ۱۰۰ زن و مرد به تیم ملی می‌رسیدند و شاید یک نفر از آنها مدال المپیک بگیرد اما آنها برای آن یک نفر این آموزش ها را نمی‌دهند بلکه این ورزش‌ها برای سالم سازی جامعه است. جوانان را آموزش می‌دادند تا سلامت، زیبایی اندام و هارمونی داشته باشند. ما در آموزش و پرورش فقر حرکتی و تربیت بدنی داریم. فرزندانمان هارمونی بدنی ندارند. در استرالیا در سواحل غریق نجات ندارند چون همه از کودکی شنا می آموزند. یک غریق برای آنها ۲۰ هزار دلار هزینه دارد. نمی‌خواهند سرمایه از بین برود. اهداف زیادی پشت سیاست‌های آنها است. همچنین دنیا در پی این رشته های بسیار سنگین است چون براساس گزارش‌ها مشخص شده که ورزشکاران استقامتی کمتر دچار بیماری های خاص و سرطان می شوند و یا به راحتی این بیماری ها در بدنشان از بین می‌رود. به همین دلیل است که دنیا در تمامی رده های سنی به رشته های استقامتی مثل آب های آزاد یا سه گانه روی آورده است.
*تاکنون شده بگویید ورزشکار ترای‌اتلون هستید اما مخاطبتان این رشته را نشناسد؟
شبیری: اینکه در ایران کمتر این رشته را می‌شناسند ما را ناراحت می‌کند. در کشورهای دیگر تا بگوییم رشته ورزشی‌مان ترای اتلون است چشمانشان برق می‌زند. اما اینجا بگویی ورزشکار ترای اتلون هستی می‌پرسند چی؟ ترای‌اتلون خوردنی است یا پوشیدنی؟!مقصود شبیری:
-در ایران کسی ترای‌اتلون را نمی‌شناسد. این ما را خیلی ناراحت می‌کند. کل دنیا این رشته را می‌شناسند و ورزشکاران زیادی در آن دارند. کشور ترکیه که به لحاظ جغرافیایی به ما خیلی نزدیک است هر کسی بفهمد ورزشکار ترای اتلون هستیم چشمانش برق می‌زند و به ما آفرین می‌گوید. آنها این رشته را می‌شناسند و اهمیت آن را می‌دانند. به برندهای معتبر که می‌روی می‌دانند این نوع کفش مخصوص ترای اتلون است. اما اینجا بگویی ورزشکار ترای اتلون هستی می‌پرسند چی؟ ترای‌اتلون خوردنی است یا پوشیدنی؟! در این همه سال ما نتوانستیم این رشته را به مردم بشناسانیم. البته می‌توانستیم اما تلاشی نشد. در حال حاضر هم که تنها چند ورزشکار در این رشته همچون علی رضوانی، پارسا محجوب و امین سقایی داریم. مگر رضوانی چه چیز از قهرمانان جهان کم دارد. اگر او دو سال در کمپ‌های خوب اروپایی کار می‌کرد و می توانست زیر نظر مربی خیلی خوب آموزش ببیند حالا مدال آسیا برگردنش بود و این رشته همچون تیراندازی پررنگ می‌شد. تیراندازی این همه سال فعالیت می‌کرد اما زمانی معرفی شد که مدال المپیک گرفت.
* اگر به عقب برگردید آیا رشته دیگری را انتخاب می‌کنید؟
احسان امینیان:
-ترای اتلون جذابیت خاصی دارد. نه اینکه چون ما به این رشته عرق داریم ولی فوق العاده مهیج و جذاب است. اعتیاد خیلی خوبی دارد. من و شبیری از شنا وارد این رشته شدیم. اگر وارد این رشته شوی دیگر دوست نداری به هیچ ورزش دیگری بروی. نفراتی هم که در حد ملی در رشته شنا، دوومیدانی و دوچرخه سواری بودند و به هر علتی به تیم ملی تخصصی خود راه پیدا نکرده بودند با وقت و انرژی گذاشتن وارد این رشته شدند و نتیجه گرفتند.
نادر حکیم ایمانی: در همه دنیا ورزشکاران دونده، دوچرخه سوار و یا شناگری که به خاطر چند ثانیه پشت در تیم‌های ملی رشته خود مانده بودند به این رشته می‌آیند. ورزشکاری که پشت در تیم ملی بماند دیگر انگیزه ای ندارد و باید از ورزش خداحافظی کند. این ورزشکار دیگر نمی‌تواند کاری کند و سنش هم بالا می‌رود. دنیا در پی این است که چطور این ورزشکار را نگه دارد برای این منظور یک رشته را اضافه کرده که بتواند این ورزشکاران را حفظ کند.
*فکر نمی‌کنید شاید فدراسیون، کمیته المپیک و وزارت ورزش امیدی ندارند که در بازه زمانی سه چهار سال ورزشکاران ترای اتلون به سکو برسند؟
شبیری: ترای اتلون ایران در آسیا می‌تواند به مدال برسد. اگر به جای استخدام مربی از راه دور در این سال‌ها برای اعزام به کمپ آسیایی و یا جهانی هزینه می‌شد الان نتیجه می‌گرفتیم.مقصود شبیری:
-در آسیا می‌توانیم به سکو برسیم. ما چهارمی کاپ آسیا و ششمی امیدهای آسیا را داشتیم. رقبای ما کشورهای شرق آسیا مثل ژاپن، کره، چین و قزاقستان هستند. با مدیریت خوب می‌توانیم در ۴ سال آینده در بازی های آسیایی نتیجه بگیریم. یعنی جزو چهار نفر اول آسیا خواهیم بود. حتی کار در بازی‌های آسیایی راحت‌تر است چون در این مسابقات از هر کشور دو نفر شرکت می‌کنند اما در قهرمانی آسیا ۵ ورزشکار شرکت می‌کنند. در قهرمانی آسیا اگر ۵ ژاپنی بیایند ۵ نفر اول از ژاپن خواهند بود اما در بازی های آسیایی اینطور نیست و احتمال کسب سکو داریم. علی رضوانی با آن قد و سیستم بدنی مگر چه چیزی از گومز کم دارد؟ او سال قبل با تمرینات سرجیو در مسابقات قهرمانی آسیا و انتخابی المپیک ژاپن لپ شد اما سال بعد با تمرینات سعید آشتیانی (رکورددار شنای ایران) ششم آسیا شد. محمد حسین طیبی خیلی استعداد دارد. البته اکنون دیگر در سه گانه فعالیت نمی‌کند اما به خاطر مهارت خاصش او را به سمت دو کشاندیم. بنیه این را دارد که در چند سال آینده در دو رکورد حمید سجادی را بزند. خیلی بااستعداد است اما نمی‌دانم چرا سه گانه او را حذف کرد. در کاپ اروپا می‌گفتند او پرنده است یا ورزشکار؟
-اگر به جای استخدام مربی از راه دور در این سال‌ها، برای اعزام به کمپ آسیایی و یا جهانی هزینه می‌شد الان نتیجه می‌گرفتیم. اردوی بین‌المللی با تیم‌های دیگر که نداشتیم و تنها کمپ آسیایی بود. آسیا از ورزشکاران کشورهای ضعیف برای حضور در کمپ همراه یک مربی دعوت می‌کند. برای کمپ قرقیزستان من به عنوان مربی و مهدی سلیمی پور و محمدحسین طیبی به عنوان ورزشکار رفتیم. همان زمان سلیمی‌پور و طیبی ورزشکاران تاپ کمپ بودند. امسال سجاد یاسر به عنوان ورزشکار، علی رضوانی مربی و رییس هیات تبریز را به عنوان سرپرست بردند. البته می‌توانستند همانند قرقیزستان که سرپرست نداشتیم دادفر را اعزام کنند که نکردند. دادفر نوجوان است و اگر به آسیا معرفی شود مدال می گیرد. او نوجوان است و از حد نصاب هم بهتر می زند.
*دوره ریاست صبور را چطور ارزیابی می‌کنید؟ چه خدماتی داشت و چه نقدهایی بر او وارد بود؟
نادر حکیم ایمانی:
-صبور ۱۲ سال سکان این فدراسیون را برعهده داشت. او ادبیات خاصی داشت و به سفارش سازمان تربیت بدنی وقت آمده بود. صبور از کارشناسان مختلف استفاده نمی‌کرد و خودش تصمیم می‌گرفت که گاها هم تصمیمات غلطی گرفت. آقای صبور خیلی از استانها را از بین برد و یا در زمان ریاستش فعالیت آنها کم شد. از همان دوره آرام آرام روال کم کردن استانها و تعداد ورزشکاران یک سنت شد. گویی هر چقدر ورزشکار کمتر باشد دردسر کمتر است. ریاست فعلی هم همین کار را کرد.
*صبور به دلیل بازنشستگی کنار رفت؟ بعد از او چه کسانی کاندیدا شدند و رقبای گودرزی چه افرادی بودند؟
احسان امینیان:
-نه اینطور نبود. صبور باز هم به خاطر بحث ایثارگری می‌توانست رییس بماند ولی خودش خسته شده بود. از طرفی جامعه سه گانه هم نارضایتی‌هایی داشت که دیگر ورود نکرد. زمان مدیریت صبور، مهدی گودرزی به عنوان نایب رییس به فدراسیون آمد. در کنار نایب رییسی به عنوان مدیر تیم‌های ملی هم مشغول شد. او کشتی‌گیر بود اما به این رشته آمد. نه اینکه صرفا هر کسی که مدیر مجموعه ورزشی یا رییس فدراسیون شد باید ورزشکار آن رشته باشد اما اگر الفبای آن رشته را بلد باشد بهتر می تواند حرف جامعه را بفهمد. او علاقه مند بود در همه دوره‌های تخصصی شرکت و ورود پیدا کند. موقع انتخابات هم ثبت نام کرد.
-بعد از پایان ریاست صبور افراد زیادی کاندیدا شدند. رقبای اصلی گودرزی، باران چشمه، مبینی و حسن‌پور بودند. انتخابات میان باران چشمه و گودرزی به مرحله دوم کشیده شد. بیشتر نظرها روی باران چشمه بود که نشد و گودرزی رییس فدراسیون شد.
*عملکرد فدراسیون کنونی را حالا که سه سال از دوره ریاست گودرزی گذشته چطور ارزیابی می‌کنید؟
احسان امینیان:
-در دوره ریاست گودرزی شاید بگوییم حرکت رو به عقب داشتیم مشکلات زیادی برای این رشته به وجود آمد. اگر جامعه آماری را بررسی کنید به شدت کاهش پیدا کرده است. البته تعداد بیمه شده این رشته زیاد است اما آیا آن تعداد، جایی در اردوی تیم ملی و یا حضور در مسابقات بین المللی هم دارند؟ شیوع کرونا برای همه رشته‌ها بود و فقط برای فدراسیون ما که نبود. هیات های استانی هم به شدت تحت تاثیر قرار گرفته‌اند و خیلی از هیات‌ها مثل چهارمحال و بختیاری، اصفهان، زنجان، فارس و لرستان که از استانهای فعال این رشته بودند تضعیف شدند و اکنون شاید از همه آنها دو ملی‌پوش هم نداشته باشیم.
نادر حکیم ایمانی:
-رییس فدراسیون فعلی و یا روسای قبلی هیچ بی‌قانونی انجام نداده‌اند. همه فعالیت‌هایشان در لوای قانون بوده است. شاید قوانین وزارت ورزش را باید اصلاح کرد. عملکرد یک رییس بعد از انتخابات را هم باید مورد ارزیابی قرار داد. به نظرم ماقانون ماشه نداریم. مجمع را هم که خود روسا می‌چینند. اگر به برخی از فدراسیون‌ها بروید یک اتاق شیک هست و همه مشغول به کارند، امور اداری، استانها و مجامع سر کار هستند. سرموقع نهار می‌خورند، تلفن و نامه می‌زنند. همه کارها قشنگ انجام می‌شود اما شاید روی کاغذ است. سایتی هم دارند که خیلی فعال است.۴ هزار ورزشکار، ۸۰۰ مربی، ۴۰۰ داور فعالیت دارند. شاید ما در فضای مجازی خوب کار کنیم اما در وزارت ورزش قانونی نداریم تا فدراسیون‌ها را اصلاح کند.
مقصود شبیری:
شبیری: بعد از بیست سال آمار ورزشکاران این رشته کم شده است و من این را یک زنگ خطر برای این رشته می‌دانم. هیات استانی در این رشته نداریم همه کنار رفته‌اند. زنگ خطر دیگر همینجا است. اگر انتقادی می‌شود که سازنده است نباید دلخور شد. اگر هم سازنده نیست باید طرف را متقاعد کرد. نباید هر کسی را که انتقاد می کند پس زد.-مشکلات این رشته روز به روز بیشتر می‌شود. حالا بعد از 20 سال آمار ورزشکاران این رشته کم شده است و من این را یک زنگ خطر برای این رشته، پیشکسوتان و همه کسانی که مثل ما این رشته را دوست دارند می‌دانم. کل سه گانه ایران مانده با چند ورزشکار به نام‌های علی رضوانی، پارسا محجوب و امین سقایی. اینها خیلی سال است که تمرین می‌کنند دیگر حالا باید نتیجه می‌گرفتند. ما در این رشته دنبال نتیجه هستیم و تا نتیجه هم نگیریم این رشته در ایران معرفی نمی‌شود. از طرفی دیگر هیات استانی در این رشته نداریم همه کنار رفته‌اند. زنگ خطر دیگر همینجا است. دیگر نه هیاتی هست و نه ورزشکاری. اگر فردا این سه ورزشکار بروند ورزشکار دیگری داریم؟ آتیلا لوا که مربیگری سطح یک دارد را نیز به خاطر یک حرف کنار گذاشتند. دیگر او را به فدراسیون راه نمی‌دهند. یک حرف زده و باید دیگر دوستانه حلش کرد. کنار گذاشتن معنا ندارد. گودرزی مربیگری سطح ۲ را از روی علاقه، توانمندی و یا تصمیم خودش گرفته ما مشکلی با این بخش نداریم. مشکل اینجاست چرا از آن استفاده نمی‌کند و ورزشکاری نساخته است. اگر انتقادی می‌شود که سازنده است نباید دلخور شد. اگر هم سازنده نیست باید طرف را متقاعد کرد. نباید هر کسی را که انتقاد می کند پس زد.
*کدام استان ها در این رشته بیشتر فعال بودند؟ قطب ترای‌اتلون کشور کجا است؟
احسان امینیان:
- چهار محال و بختیاری زمانی قطب ترای اتلون کشور بود و سال ۲۰۱۴ شاکله اصلی تیم ملی را ورزشکاران این استان تشکیل می‌دادند و مربیان و داوران خوبی داشت. در ۲۰۱۴ از ۹ یا ۱۰ نفر اعزامی ۵ نفر از این شهر بودند اما حالا حدود سه یا چهار سال است که رئیس هیات ندارد. چرایی اینکه چرا مجمع را برگزار نمی‌کنند را باید از فدراسیون پرسید. به نظرم شاید هر چقدر خلوت تر موی دماغ کمتر. در مورد انتخابات با دبیر فدراسیون صحبت کردم گفت تا به حال ۱۰ مرتبه به استان نامه زده‌ایم که پیگیری کنند ولی صرف یک نامه که نمی‌شود. شاید خیلی محترمانه و رسمی می‌خواهند از سر خود باز کنند. گودرزی انتقادپذیر نیست هر فردی که در هر حوزه و استانی کوچکترین انتقادی کند حذف می‌شود.
مقصود شبیری:
-زنجان هم قطب سه گانه ایران بود. اکنون هم ورزشکار دارد، فعال هم هستند اما آنها را به فدراسیون راه نمی‌دهند. هر کسی انتقاد کند حذف می‌شود. رییس کمیته فنی فدراسیون از تبریز است و تمام تصمیم‌گیری ها با این شهر است. تبریز که ورزشکار ندارد، علمش را هم ندارد که ورزشکار آموزش دهد. چون خودش ورزشکار ندارد به زنجان هم اجازه فعالیت نمی‌دهد. بهزاد نوبری اولین ایرانی بود که به بازی‌های آسیایی رفت اما به راحتی حذف شد. اصفهان هم ورزشکار خوب زیاد دارد. ورزشکارانی دارد که پایین تر از حد نصاب آسیا می زنند اما آن را هم به این بهانه که سنش کم است حذف کردند. محمد حسین طیبی نوجوان است اما در حد بزرگسالان رکورد می‌زند. اگر رییس فدراسیون جهانی بداند همچین ورزشکاری داریم با جت شخصی او را می برد اما چون اصفهانی است حذف شده است. اگر از تبریز بود احتمالا فدراسیون یک خانه هم در کیش برای او می‌گرفت!
*حمایت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک را در این سال‌ها چطور دیدید؟
حکیمی ایمانی: سجادی خودش به این رشته اشراف دارد. من را کاملا می‌شناسند و می‌داند که چقدر برای این رشته زحمت کشیده‌ام ولی شاید خیلی کار دارد که فرصت پاسخ ندارد. برای تعیین وقت قبلی به وزارت رفتم و قرار بود که دفتر او با من تماس بگیرد تا درد و دلی کنم اما هنوز جوابی نداده است. ۵ یا ۶ ماهی هست که تقاضای وقت کرده‌ام.نادر حکیمی ایمانی:
-آن اوایل که تازه این رشته را خواستیم تاسیس کنیم خیلی حمایت‌ها شد اما رفته رفته کم و کمتر شده است. برای توسعه این رشته چندباری به وزارت ورزش رفتم. گفتم بنیانگذار این رشته هستم، می خواهم کار کنم دوست دارم به کشورم خدمت کنم اما اجازه ورودم را ندادند. سجادی خودش به این رشته اشراف دارد. من را کاملا می‌شناسند و می‌داند که چقدر برای این رشته زحمت کشیده‌ام ولی شاید خیلی کار دارد و حوزه های مختلف هستند که فرصت پاسخ ندارد. برای تعیین وقت قبلی به وزارت رفتم و قرار بود که دفتر او هم با من تماس بگیرد تا درد و دلی با او کنم اما هنوز جوابی نداده است. ۵ یا ۶ ماهی هست که تقاضای وقت کرده‌ام.
*کلام آخر:
نادر حکیمی ایمانی:
-از رسانه‌ها که به این ورزش اهمیت می‌دهند و دغدغه این ورزش را دارند تشکر می‌کنم. قوانین وزارت ورزش باید به گونه‌ای باشد که خانواده‌های ورزشی حرف‌های خود را بزنند. نباید انتخابات تنها یک نمایش باشد. ما می‌خواهیم به این رشته کمک کنیم. من که دیگر ۷۰ ساله هستم و فدراسیون را نمی‌خواهم ولی باید فردی که روی صندلی فدراسیون می‌نشیند از تمام پتانسیل‌ها و جوانان کشور استفاده کند. همچنین باید ارزیابی جدی از سوی کمیته و وزارت ورزش وجود داشته باشد.
مقصود شبیری:
-من از همان ابتدا به عنوان ورزشکار و بعد هم به عنوان مربی فعال بودم. تا حالا هم رفتار ناشایست و بد نسبت به هیچ کدام از روسای فدراسیون‌ها نداشته‌ام. حتی زمانی که صبور رفت و گودرزی آمد با هزینه شخصی خودم دو مسابقه جایزه بزرگ برپا کردم که فدراسیون سرپا بماند و حذف نشود. ما این رشته را دوست داریم و عاشق آن هستیم. اکنون به خاطر بی مهری‌ها و توهین‌ها دیگر از سه گانه بیرون زدم و به سمت کوهپیمایی رفتم. امیدوارم سازمان ورزش برای نجات این رشته کاری کند چون دیگر از دست ما کاری برنمی‌آید. من که از این رشته رفته‌ام. باید یک مدیریت خوب داشته باشیم تا صاحب مدال شویم. ما در این رشته به علم رسیده‌ایم اما گاهی کدورت‌ها و نقدها افراد را حذف کرده و کسی نیست که دیگر به این رشته کمک کند.
احسان امینیان:
-از وزیر ورزش و معاون قهرمانی، رییس کمیته ملی المپیک که می‌توانند تصمیم گیرنده باشند خواهش دارم به این فدراسیون توجه کنند تا جایگاه اصلی خود را پیدا کند. باید تصمیم‌های سلیقه‌ای برداشته و از جامعه ترای اتلون در بحث کارشناسی و تصمیم‌گیری‌ها استفاده شود. به تمامی ورزشکاران، مربیان، هیات‌های استانی و پیشکسوتان بها داده شود. هیات‌های استانی بازوان این رشته هستند و به تیم ملی کمک می‌کنند. امیدوارم در آینده نه چندان دور بتوانیم کرسی بین‌المللی بگیریم. ما در این بخش توانمندی و پتانسیل لازم را داریم.
انتهای پیام