این شاعر و عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید بهشتی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره ارتباط سطح کیفی پژوهش‌های دانشگاهی رشتۀ زبان و ادبیات فارسی با سطح سواد ادبی دانشجویان و تاثیر بی‌توجهی به ادبیات معاصر بیان کرد: به دلیل محدودیت‌های خاص نظام آموزشی کشور، دانشگاه نمی‌تواند تمام موضوعات ادبی را پوشش دهد، بنابراین اخذ مدرک دانشگاهی نمی‌تواند معیار خوبی برای سنجش میزان سواد و دانش باشد. از طرف دیگر، همین محدودیت‌ها، مجال مطالعۀ عمیق را از دانشجویان می‌گیرد. بر این‌ها بیفزایید بی‌رغبتی بعضی از استادان و دانشجویان را که چرخۀ آموزشی را از روند مطلوب دور می‌کند. تمام این مقوله‌ها در یک زنجیرۀ نامرئی، شرایط امروزی را رقم زده‌اند.
این پژوهشگر ادبی همچنین دربارۀ سطح کیفی پایان‌نامه‌ها، رساله‌ها و پژوهش‌های دانشگاهی حوزۀ زبان و ادبیات فارسی در سال‌های اخیر و آسیب‌شناسی کاهش کیفیت آن‌ها و برخی اشتباهات که اخیرا در فضای مجازی نیز منعکس شدند، پایان‌نامه‌های دانشجویی را یک معظل دانست و اظهار کرد: نمی‌دانم چه الزامی است که هر دانشجوی کارشناسی ارشد را به نگارش پایان‌نامه وادار کنیم؛ آن هم دانشجویی که قادر نیست دو سطر از اندیشۀ خود را بپروراند و مطابق آیین نگارش و اصول ویرایش، بر روی کاغذ بیاورد.
او افزود: باید به این نکته فکر کرد، پایان‌نامه‌ای که بیش از نیمی از مطالب آن، بدون ارجاع است، به چه کاری می‌آید؛ جز این‌که در ابتدای پژوهش، راه نبهرۀ آن را به دانشجویان آموزش دهد.
طباطبایی در عین حال با انتقاد از شیوۀ برخی استادان گفت: برخی از استادان، بر مراحل نگارش پایان‌نامه اشراف کلی ندارند و به‌راحتی می‌توان در جلسات دفاع از پایان‌نامه، به این نکته پی برد.
این استاد زبان و ادبیات فارسی همچنین بیان کرد: بر این باورم با ادامۀ این روند، خیلی زود در این مسیر به بن‌بست خواهیم خورد، مگر این‌که باز هم در جلسات دفاع، سرک کشیدن دانشجویان به پژوهش‌های دیگران را به حساب تازه‌کار بودن آن‌ها بگذاریم و با مسامحه از آن چشم‌پوشی کنیم.
او در عین حال، دربارۀ رفع وضع موجود حاکم بر انتشار پایان‌نامه‌های دانشجویی گفت: پیشنهادم این است که پایان‌نامه، حالت تشویقی داشته باشد. فقط به چند دانشجو از یک ورودی، آن هم با معیارهایی خاص، اجازه داده شود تا پایان‌نامه داشته باشند.
انتهای پیام