به گزارش ایسنا و به نقل از تی ای، جویدن فرآیند ساده خرد کردن مواد غذایی با دندان است. اگر میزان انرژی مصرف شده برای جویدن در پستانداران تغییر کند، انرژی خالص حاصل از غذا تغییر خواهد کرد. میزان انرژی متابولیک مصرف شده مربوط به جویدن مواد مختلف در حال حاضر ناشناخته است اما اخیرا گروهی از محققان دانشگاه لیدن مطالعه جدیدی را منتشر کردند و طی آن میزان انرژی جویدن انسان را اندازه‌گیری کردند.

در این مطالعه دانشمندان از روش تنفس سنجی و الکترومیوگرافی/ نوار عصب و عضله برای بررسی ماهیچه جوشی افراد استفاده کردند. ماهیچه جَوِشی یا عضله جونده(Masseter muscle)، ماهیچه‌ای در سر بدن انسان و جانوران است.

در این مطالعه محققان شش مرد و ۱۵ زن بین ۱۸ تا ۴۵ سال را مورد بررسی قرار دادند و در حالی که افراد آدامس‌های نرم یا سفت را می‌جویدند، محققان اندازه گیری‌های مختلفی را انجام دادند. همانطور که افراد این کار را انجام می‌دادند، محققان میزان مصرف اکسیژن، تولید دی اکسید کربن و فعالیت ماهیچه‌های جَوِشی داوطلبان را به ترتیب با استفاده از یک کلاه و الکترودهای مخصوص اندازه گیری کردند.

"آماندا هنری"(Amanda Henry) دیرین‌مردم‌شناس گفت: هنگام جویدن آدامس نرم‌تر، داوطلبان مصرف انرژی خود را به طور متوسط تا ​​۱۰.۲ درصد نسبت به میزان سوخت‌وساز پایه(BMR) افزایش دادند. این میزان برای آدامس سفت‌تر به ۱۵.۱ درصد افزایش یافت. میزان سوخت‌وساز پایه مقدار انرژی است که بدن در حالت استراحت روزانه می‌سوزاند.

هنری افزود: چیزی که ما کشف کردیم این بود که جویدن غذا انرژی زیادی می‌گیرد و مهمتر از آن، هر چه غذا سخت‌تر باشد، فرد انرژی بیشتری مصرف می‌کند.

میزان سوخت‌وساز پایه(Basal Metabolic Rate) آهنگ سوخت‌وساز پایه بدن است که به اختصار(BMR) خوانده می‌شود. میزان انرژی مصرف شده در این حالت، فقط برای عملکرد اندام‌های حیاتی مانند گردش خون، تنفس، رشد سلولی، تنظیم دمای بدن، عملکرد مغز و دستگاه عصبی و انقباض ماهیچه‌ها است.

بیشتر غذاهای مدرن، فرآوری شده و به طور کلی نرم هستند، در حالی که انسان‌های اولیه مواد چالش برانگیزتری از جمله دانه‌ها، مغزها، تجه‌ها و برگ‌های فیبری را می‌خوردند. جویدن غذای آنها به انرژی بیشتری نیاز داشت زیرا آنها آن را به روشی که ما امروز آماده می‌کنیم، تهیه نمی‌کردند. انسان‌های اولیه منابع غذایی محدودی داشتند، بنابراین از دیدگاه تکاملی، مصرف انرژی کمتر برای مصرف آنها امری بسیار مهم بود.

تجه یا ریشه سطحی(Root Tuber) ساختارهایی از یک دسته از گیاهان هستند که مواد مغذی گیاه را در خود نگه می‌دارند. تجه به وسیله گیاه مصرف می‌گردد تا گیاه بتواند در طول زمستان یا فصل‌های خشک برای باردهی مجدد زنده بماند.

هنری در ادامه گفت: ما فرض می‌کنیم که فرایند انتخاب طبیعی، فک‌ها، ماهیچه‌های صورت و دندان‌هایی را ایجاد می‌کند که سیستم جویدن را تا حد ممکن کارآمد می‌کند، بنابراین انرژی مصرف شده برای جویدن غذا به حداقل می‌رسد. ما فکر می‌کنیم که نحوه جویدن ما انسان‌ها امروزه توسط فرایند تکامل، بهینه شده است. انتظار می‌رود این کشف به درک بهتر مورفولوژی منحصر به فردی که در اجداد انسان می‌بینیم کمک کند.

انتهای پیام