او در گفتگو با ایسنا، نکاتی را درباره آموزش تعزیه در نهادهای گوناگونی مانند مدارس، دانشگاه‌ها، صدا و سیما و فرهنگسراها مطرح می‌کند.
سعیدی با یادآوری اینکه در گذشته تعزیه همواره به صورت سینه به سینه آموزش داده می‌شد، می‌افزاید: دیگر آموزش سینه به سینه که از طریق پدر به فرزند به ارث می‌رسید، منسوخ شده است و به همین دلیل باید آموزش‌های دیگری را جایگزین کنیم.
او اضافه می‌کند: خواندن، فقط بخشی از تعزیه است ولی تعزیه وجوه بسیار مختلفی دارد که در گذشته بخشی از آن توسط پدران به پسران آموزش داده می‌شد و بخش دیگری هم قواعدی است که افراد به هنگام اجرا و به تجربه می‌آموختند.
این عضو هیات مدیره انجمن تعزیه با ابراز تاسف از جای خالی واحد آموزشی تعزیه در دانشگاه‌های هنری ادامه می‌دهد: پیش از این در دانشگاه‌های هنری فقط دو واحد آموزش تعزیه داشتیم که متاسفانه همان هم الان حذف شده است و البته کافی هم نبود. اما در حال حاضر مراکزی برای آموزش تعزیه دایر شده‌اند و حتی شنیده‌ام که قرار است دانشکده تعزیه هم راه‌اندازی شود و گویا مجوزهای اولیه‌اش هم صادر شده است. ضمن اینکه بعضی از دوستان هم به شکل شخصی، آموزش‌های فردی خود را دارند که البته اینها هیچ‌یک فعالیت‌هایی منسجم و نظام‌مند نیست.
او با تاکید بر نقش مهم رسانه ملی در شناساندن و آموزش تعزیه می‌افزاید: حرکت‌های خوبی در صدا و سیما هم انجام شده که جای خوشحالی دارد، هرچند متاسفانه این نقد هم وارد است که در این برنامه‌ها، از عناصر حرفه‌ای و فرهنگ و تفکر خوبی استفاده نشده. با این حال فعلا مهم‌ترین مرکز آموزشی تعزیه ما، مجمع آل طاها است که به شیوه آموزش‌های کلاسیک و مدون نزدیک شده است.
او درباره نگرانی بعضی از فعالان تعزیه در زمینه کمبود بچه‌خوان و حضور دختربچه‌ها به عنوان بچه‌خوان که گفته می‌شود بر خلاف قواعد تعزیه است، توضیح می‌دهد: متاسفانه در زمینه بچه‌خوانی دچار ضعف هستیم. البته استفاده از دختر بچه‌ها به این دلیل نیست که پسربچه تعزیه‌خوان نداریم بلکه به این خاطر است که دختربچه‌ها هم دوست دارند بخوانند اما این کار درست نیست. هرچند دختر بچه‌هایی داریم که خیلی هم خوب می‌خوانند. ولی با توجه به گستردگی تعزیه، نتوانستیم بچه‌خوان‌هایی در حد این گستردگی، پرورش بدهیم.
سعیدی با تاکید بر نقش مهم آموزش و پرورش در تربیت بچه‌خوان‌های تعزیه ادامه می‌دهد: آموزش و پرورش ما باید به تعزیه به عنوان یک هنر ملی و دینی توجه کند. چه ایرادی دارد که در مدارس‌مان، بچه‌خوان تربیت کنیم؟ اگر این آموزش در مدارس ما جا بیفتد، حتی بیش از نیاز گروه‌های تعزیه، بچه‌خوان خواهیم داشت.
او یادآوری می‌کند: در حال حاضر فرهنگسراها هم در زمینه تعزیه فعالیت‌هایی دارند و اصل ماجرا به آموزش و پرورش و در وهله بعدی به وزارت علوم بازمی‌گردد.
سعیدی که عضو انجمن تعزیه است، درباره وضعیت این انجمن توضیح می‌دهد: انجمن تعزیه همچنان فعال است ولی فعالیت‌های اجرایی چندانی نمی‌کند چون قدرت مدیریت ندارد و این ایراد ماست. فعلا مهم‌ترین کار انجمن این است که خط و جهت می‌دهد.
انتهای پیام