حجت‌الاسلام سید حسن مبارز در گفت‌وگو با ایسنا در رابطه با شعر علوی و ویژگی‌های آن اظهار کرد: معمولا اشعاری که در ساحت آستان مقدس اهل بیت(ع) سروده می‌شود، متناسب با اسامی بزرگوارانی که اشعار در خصوص آن‌ها سروده می‌شود، نام‌گذاری می‌شود تا به نوعی طبقه‌بندی و موضوع‌بندی ایجاد شود. از نمونه‌های این اشعار می‌توان به شعر علوی، شعر فاطمی، شعر عاشورایی توحیدی، شعر انتظار و... اشاره کرد.
وی با بیان اینکه شعر علوی پیشینه بسیار گسترده‌ای در تاریخ ما دارد، افزود: از همین رو پیدا شدن و نشر منظومه علی نامه بیانگر عمق ارادت و عشق به آستان اهل بیت می باشد. علی نامه یکی از اولین منظومه‌های ادبی شیعه دوازده امامی است، این منظومه در قرن پنجم هجری و در استقبال از شاهنامه سروده شده است و شاعر آن ربیع نام دارد که توسط نشر میراث مکتوب و با مقدمه دکتر شفیعی کدکنی در سال ۱۳۸۸ منتشر شده است. منظومه علی نامه این نظریه که اسلام با شمشیر به این سرزمین آمده را ابطال می‌کند زیرا شعر علوی یا علی‌نامه در زمانه‌ای که در بخش‌هایی مانند نیشابور، خراسان و... تعداد شیعیان عمدتا کمتر بوده، با عشق و ارادت سروده شده است. بنابراین این موضوع نشانگر این است که محبت به اهل بیت(ع) از گذشته وجود داشته و اشعار علوی نه بر حسب اجبار و الزام بلکه از روی ارادت و علاقه سروده شده است.
آنگونه که شایسته است، به موضوع غدیر در شعر پرداخته نشده است
این شاعر آیینی تصریح کرد: بنابراین شعر علوی به مجموعه اشعاری گفته می‌شود که درباره ویژگی‌ها، مقام، منزلت و فضیلت امام علی(ع) سروده می‌شود که در ضمن آن گاهی موضوعات ولادت و شهادت ایشان نیز بیان می‌شود. شعر علوی هیچگونه محدودیتی از نظر قالب شعری ندارد و در تمام قالب‌ها سروده می‌شود اما علی‌نامه، خاوران‌نامه و... در قالب مثنوی و منظومه‌های بلند سروده شده است. با این وجود در دوره معاصر نیز اشعاری در قالب غزل، نیمایی، سپید، رباعی و... در خصوص امیرالمومنین(ع) سروده شده است.
مبارز خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه آنگونه که شایسته و بایسته است، به موضوع غدیر خم در شعر پرداخته نشده، لازم است که شعر علوی بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
پس از انقلاب کارهای خوبی از نظر جمع‌آوری اشعار علوی صورت گرفته
وی ادامه داد: پس از انقلاب اسلامی کارهای خوبی از نظر جمع‌آوری اشعار علوی انجام و دانشنامه‌هایی در خصوص امام علی(ع) نوشته شده است اما به نظر می‌رسد هنوز در ابتدای راه هستیم و راه طولانی و گسترده‌ای پیش روی ما قرار دارد.
این شاعر آئینی در خصوص ظرفیت‌های موجود در شعر علوی تصریح کرد: شعر علوی حول شخصیت امیرالمومنین(ع) سروده می‌شود و حضرت جامع فضائل، سجایا و کرامت‌های اخلاقی است. به عنوان مثال عدالت حضرت علی(ع)، مطالبه‌گری حق، ساده‌زیستی حضرت و تلاش و کوشش ایشان در راستای احقاق حق از موضوعاتی است که در سرودن شعر می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. بنابراین پرداختن به شعر علوی صرفا پرداختن به شخص امام علی(ع) نیست بلکه فضیلت‌های اخلاقی و انسانی ایشان را نیز شامل می‌شود. ترویج شعر علوی منجر به این می‌شود که فضائل اخلاقی مانند عدالت علوی در جامعه ترویج پیدا کند.
در شعر علوی صرفا به سلوک و سیره حضرت اکتفا نکنیم
مبارز با اشاره به آسیب‌هایی که ممکن است در شعر علوی وجود داشته باشد، عنوان کرد: اینکه در شعر علوی تنها به مضامینی مانند ویژگی‌های فردی بدون توجه به سلوک و سیره حضرت اکتفا کنیم، از جمله آسیب‌های این حوزه به شمار می‌رود. به عنوان مثال اگر تنها قدرت حضرت علی(ع) را بیان کنیم، صحیح نیست و لازم است ضمن پرداختن به قدرت حضرت علی(ع) که در راستای احقاق حق استفاده می‌شد، به عطوفت، مهربانی ایشان با یتیمان و... نیز اشاره شود.
وی اضافه کرد: پرداختن به یک بعد از ابعاد شخصیتی حضرت به نوعی نادیده گرفتن سایر ابعاد وجودی و شخصیتی حضرت است؛ لذا بایستی تمام ابعاد شخصیتی ایشان مورد توجه قرار گیرد.
انتهای پیام