به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، اگرچه میگوها را می‌توان پرورش داد، اما بیشتر آنها هنوز در طبیعت توسط تراول کشتی‌های ماهیگیری که تورهای بزرگ را به آب می‌اندازند، صید می‌شوند. بنابراین، مانند سایر انواع ماهیگیری‌های تجاری، امکان صید بی‌رویه و صید تصادفی گونه‌هایی که مورد نیاز نیستند نیز وجود دارد.

دکتر لوکاس بوکر (Lukas Böcker) و دکتر سورین ادر (Severin Eder) در مؤسسه تحقیقاتی مؤسسه فناوری فدرال زوریخ که به دنبال جایگزینی سازگارتر با محیط زیست برای میگو هستند، به بررسی جلبک‌های کوچک پرداختند. ارگانیسم‌های میکروسکوپی نه تنها می‌توانند به طور پایدار در حوضچه‌ها یا راکتورهای زیستی کشت شوند، بلکه منبع خوبی از پروتئین‌های مختلف، چربی‌های غیراشباع، ویتامین‌ها و مواد معدنی هستند.

دانشمندان به منظور شبیه‌سازی طعم و ارزش غذایی میگوهای واقعی، در حال ترکیب نوع خاصی از ریزجلبک‌ها با سایر منابع پروتئینی گیاهی مانند سویا و آرد نخود هستند. این مخلوط از طریق یک نازل تخصصی خارج می‌شود تا ترکیبات را به شکل میگوهای واقعی درآورد. ظاهر و مزه نسخه فعلی میگوهای مصنوعی "کمی شبیه به پاستیل خرسی‌های ژله‌ای و نمکی" توصیف شده است.

محققان بر این باورند که با آزمایش سایر روش‌های فرآوری، به‌زودی می‌توانند طعم و بافت محصول اصلی را بهتر کنند. در واقع آن‌ها امیدوارند تا پایان سال یک محصول قابل فروش بسازند. محصولات دیگری مانند خرچنگ مبتنی بر ریزجلبک و گوشت صدف نیز می‌توانند محصولات آینده باشند.

دکتر ادر می‌گوید: با فناوری و پلتفرمی که توسعه داده‌ایم، نه تنها می‌توان به طعم و بافت اصیلِ محصول مبتنی بر ریزجلبک‌ها دست یافت، بلکه می‌توان فواید تغذیه‌ای را که با مصرف ماهی و غذاهای دریایی به دست می‌آید، ایجاد کرد.

انتهای پیام