به گزارش ایسنا، در انتهای یکی از کوچه‌های بهار شیراز در خیابان شریعتی تهران، خانه‌ای با معماری مدرن و معاصر به چشم می‌خورد؛ خانه‌ای که محلی‌ها از نام و نشانش چیزی نمی‌دانند و شاید تنها معماری نامتقارن آن به چشمشان آمده باشد. خانه استاد حسین لرزاده ـ معمار معاصر ـ که بعد از فراز و نشیب‌هایی، از سال ۱۳۹۸ به عنوان موزه به حیات خود ادامه داده است.
این روزها اما «خانه لرزاده» که میان ساختمان‌های بلند محصور شده، در بلاتکلیفی به سر می‌برد و معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظارش است. از ابتدای سال درهای این موزه را بدون اطلاع‌رسانی به روی مردم بسته‌اند و شهرداری که مالک آن است، بی‌سر و صدا به باسازی آن پرداخته و تا کنون نیز پاسخگوی وضعیت خانه لرزاده نبوده است. در طول مدتی هم که درهای این خانه بسته شده، نگرانی‌ها و واکنش‌ها نسبت به وضعیت نامعلوم آن بیشتر شده است، با این وجود شهرداری بدون توجه به این واکنش‌ها همچنان به کار خود ادامه می‌دهد. بررسی و پرس‌وجوهای میدانی خبرنگار ایسنا حاکی از این است که درهای خانه لرزاده دیگر قرار نیست به عنوان موزه به روی مردم باز باشد و شاید دفتری برای استقرار نیروهای اداره شهرسازی شود.
محلی‌ها می‌گویند درهای خانه از روزهای ابتدایی سال ۱۴۰۱ بسته شده و هیچ‌کس اجازه بازدید از «خانه موزه لرزاده» را ندارد. جلوی درِ اصلی آن خاک و آجر ریخته‌اند و کارگران حدود دو هفته‌ای است از سوی شهرسازی مسؤول شده‌اند که نمای بیرونی آن را باسازی کنند. کارگران نیز از ماجرای «خانه لرزاده» و سرنوشت آن خبری ندارند و می‌گویند که فقط مسؤول باسازی این خانه هستند و حتی نمی‌دانند که با پایان باسازی قرار است درهای موزه باز شود یا خیر؟
این خانه سه طبقه با نمای آجری را «حسین لرزاده»، یکی از استادان بزرگ معماری در دوران معاصر با سبک و سیاق خود و تلفیقی از معماری مدرن و سنتی، برای سکونت خود و خانواده‌اش در دهه ۳۰ طراحی کرد که تا واپسین لحظات زندگی‌اش در آن‌جا سکونت داشت. این معمار طراح و مجری آرامگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی، سردر بانک شاهی (بانک تجارت کنونی) و مسجد اعظم قم بوده و حتی در مرمت و تغییر بخش‌هایی از حرم امام حسین (ع) در شهر کربلا فعالیت داشته است.
پس از مرگ لرزاده (سال ۱۳۸۳) سرنوشت دیگری برای این خانه رقم خورد و با هدف ایجاد موزه در همان سال به تملک شهرداری درآمد، اما سال‌ها طول کشید تا دَرِ این خانه تاریخی را به عنوان «موزه» به روی مردم باز کند و در این سال‌ها کاربری‌های دیگری، همچون کافی‌شاپ و گلخانه را تجربه کرد. سرانجام بعد از ۱۵ سال به عنوان «خانه معماری ایران» در مهرماه ۱۳۹۸ افتتاح شد.
دو سال بعد از آن‌که «خانه لرزاده» توسط شهرداری خریده شد، به ثبت ملی رسید. شاید این اتفاق خاطرها را برای حفظ این خانه جمع می‌کرد، اما تعرض به این خانه جور دیگری رقم خورد. با این بهانه که «خانه لرزاده» حریم اختصاصی ندارد، اطراف آن شروع به ساخت‌وساز کردند و با ایجاد ساختمان‌های بلندمرتبه حریم آن را کور کردند. حتی درباره یکی از این ساختمان‌های هفت طبقه که در نزدیکی خانه لرزاده قرار دارد، شورای شهر تذکراتی داد و خواستار تخریب ساختمان هفت طبقه شد. اداره میراث فرهنگی تهران هم در واکنش به آن گفت که این خانه تاریخی حریم اختصاصی نداشته است، برای همین در زمان ساخت‌وساز در حریم آن از میراث فرهنگی استعلام نگرفته‌اند.
انتظار می‌رود شهرداری و میراث فرهنگی نسبت به وضعیت این بنای تاریخی که میراث ملی از یک معماری مدرن و در عین حال سنتی است، پاسخگو باشند. ایسنا همچنین پیگیر پاسخ مسؤولان شهرداری و میراث فرهنگی درباره سرنوشتی است که در سکوت و بی‌خبری برای این بنای تاریخی رقم زده می‌شود.
انتهای پیام