این شاعر و منتقد ادبی که خود را مبدا شعر مدنی می‌داند در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به مطالعاتی که در این زمینه انجام داده و نیز آن را یک مطالبه می‌داند خاطرنشان کرد: در دهه ۴۰ و۵۰ آزادی‌خواهان با قدرت‌های سیاسی روبه‌رو می‌شدند ولی با جریان‌هایی که در دهه ۷۰ در ادبیات و به ویژه در زبان و توانایی‌های زبان آزادی‌خواهی شکل گرفت، مجاری دیگری در شعر مطرح می‌شود که تک‌معنایی نیست بلکه تکثر معنایی دارد. یعنی شاعران در عین حال که آزادی‌خواه هستند به دنبال رویارویی مستقیم با قدرت نیستند بلکه دنبال آگاه‌سازی جامعه‌اند.
وی افزود: در واقع شاعر مدنی با اینکه ضد هیجانات اجتماعی نیست، هیجانی هم رفتار نمی‌کند. یعنی سعی دارد آن خردگرایی که ریشه در شاهنامه فردوسی دارد را با جریان‌های اجتماعی معاصر خود پیوند دهد.
کوروش کرم‌پور، متولد ۱۳۵۵، در آبادان. از کتاب‌های او می‌توان به «صادره از آبادان»، «ذکر»، «نمکخون»، «پروردگارا ایران را به خاطر بسپار» و... اشاره کرد. «شعر مدنی» عنوان پایان‌نامه کارشناسی ارشد او است که نخستین‌بار این عنوان توسط وی بیان و تئوریزه شده است. کرم‌پور در پایان‌نامه خود در تلاش است که اثبات کند چگونه فهم معاصر شاعر در گفتمان جامعه مدنی‌اش روی رویکردهای زبانی و معنایی او اثر گذاشته است. برای مثال او معتقد است جریان شعر رضا براهنی و زبان را «مدنی» است و در این نگاه هم زبان ساده رضا چایچی و هم عرفان‌گرایی‌های امروزین هیوا مسیح قابل بحث است.
کرم‌پور با بیان اینکه شاعر مدنی با شکل‌های جدیدی از سلطه‌های نوین و پست‌مدرن گرفتار است و باید بتواند با این پیچیدگی و ابهام احقاق حق کند گفت: با تغییراتی که در جامعه ما و کل جامعه جهانی شکل گرفته اکنون باید با دیکتاتوری‌های هوشمند مقابله کنیم و بر همین اساس بر این باور هستم که شیوه‌ها و شکل‌های اعتراضی و مقاومتی ما باید در استراتژی‌های جدید میدان‌دار جامعه باشد و قطعا شعر مدنی که وجهه‌های گوناگونی دارد برای مقاومت مدنی و آگاهی در اولویت است.
وی بیان کرد: در همه کارهای هنری از جمله شعر مدنی، تئاتر، داستان و... اگر صفت مدنی به صورت مدام و مستمر تکرار شود و آگاهی در جامعه سراسری شود، قطعا می‌توانیم در آینده فقط در مورد خود ادبیات صحبت کنیم.
انتهای پیام