سعید نیکنام در اینباره اظهار کرد: مراسم نمادین و آیینی "سوت آشی" روز گذشته این آئین در راستای افزایش نشاط اجتماعی و نهادینه سازی فرهنگ بومی و سنتی برگزار و به همین مناسبت جشنی با همکاری فرهنگ دوستان، گروه موسیقی عاشیقی(ایران عاشیقلاری)، جوانان هنرمند روستاهای خمارباغی و اسفندان و مشارکت بنیاد علوی استان، شهرداری و شورای اسلامی شهر، فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار شد.
وی با تاکید بر اینکه شیوه برگزاری مراسم سوت‌آشی در روستاها و شهرهای مختلف منطقه بزچلو شهرستان کمیجان در فهرست آثار ناملموس ملی به ثبت رسیده است افزود: امید است که با احیای این سنت دیرینه بومی این شهرستان، شاهد تکرار این مراسم به صورت تقویم تاریخی در شهرستان کمیجان باشیم.
او با اشاره به اینکه سوت‌آشی در زبان ترکی آش شیر است افزود: این مراسم هر ساله در نیمه دوم اردیبهشت‌ماه یا نیمه اول خردادماه با جمع‌آوری شیر دام‌ها توسط خانم‌ها آغاز می‌شود. آش شیر با ترکیب شیر و بلغور گندم تهیه می‌شود. با توجه به تعطیلی روز جمعه، این روز برای برگزاری این مراسم در نظر گرفته می‌شود. این مراسم معمولا باید در کنار آب‌های روان و جاری دایر شود. در گذشته برای گرفتن جای مناسب در کنار مظهر قنات اصلی، اول صبح بچه‌ها را به آن‌جا می‌فرستادند و هرکس تلاش می‌کرد که نزدیک آب جای مناسبی بگیرد.
رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی شهرستان کمیجان افزود: برای برگزاری مراسم شاد سوت آشی، خانم‌ها با کمک اعضای خانواده وسایل مورد نیاز مانند زیرانداز، ظروف، آشپزخانه، وسایل چای و غیره را به محل مورد نظر حمل می‌کنند و مشغول پخت و پز آش می‌شوند. در چند دهه قبل مردها که از اول صبح برای جمع‌آوری هیزم به صحرا می‌رفتند، حدود ساعت ۱۰ صبح از صحرا برگشته و در کنار قنات به سایر اعضای خانواده خود ملحق می‌شدند.
او در ادامه گفت: از جمله مهم‌ترین نکاتی که در این مراسم حائز اهمیت است، شور و شادی است که در میان نوجوانان و کودکان وجود دارد و یک خاطره شیرین را برای آنها رقم می‌زند. علاوه بر این از گذشته تا به حال در این مراسم افرادی که بی‌بضاعت بوده اند، بیشتر مورد توجه قرار می‌گرفته اند. این مراسم تا بعد از ظهر همان روز ادامه داشته است.
به گزارش ایسنا، به نقل از روابط‌عمومی اداره کل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان مرکزی، نیکنام در پایان گفت: حفظ، پرونده‌سازی و در نهایت ثبت ملی مراسم و آیین‌هایی که ریشه در تاریخ، اندیشه و فرهنگ مردمان هر منطقه دارد در حقیقت حفظ ریشه‌هایی است که به آبشخور اصلی فرهنگ ایرانی اسلامی وصل است.
انتهای پیام