به گزارش ایسنا و به نقل از فیوچریزم، "جنیفر دودنا"(Jennifer Doudna) که در سال ۲۰۲۰ به همراه "امانوئل شارپنتیر"(Emmanuelle Charpentier) برای این کشف موفق به دریافت جایزه نوبل شده است در گفتگو با مجله "MIT Technology Review" می‌گوید که فناوری کریسپر را می‌توان برای بهبود توانایی جوامع میکروبی در "جذب کربن" در خاک و آب مورد استفاده قرار داد.
به گفته‌ی "دودنا" این ایده‌ی آینده‌نگرانه به طور بالقوه اثر زیادی دارد اما رسیدن به آن زمان زیادی می‌برد.
او به این مجله گفت: تمرکز زیادی بر روی استفاده‌های پزشکی از کریسپر وجود دارد. با این حال من گمان می‌کنم که در دهه آینده، زمانی که به تغییرات جهانی و تاثیر آن بر زندگی روزمره فکر کنیم، استفاده از آن در کشاورزی و حتی برای رسیدگی به تغییرات جوی تاثیر گسترده‌تری خواهد داشت.
ایده استفاده از کریسپر برای بهبود توانایی ژنتیکی گیاهان در جذب دی‌اکسید کربن چند سالی است که وجود دارد. برای مثال طرح مهار گیاهان "موسسه مطالعات زیست‌شناسی سالک" در تلاش است تا سیستم ریشه گیاهان و تولید سوبرین که پوسته محافظ آنها و مسئول ذخیره کربن دی‌اکسید است را تقویت کند.
از فرآیندی مشابه می‌توان استفاده کرد تا موجودات زنده دی‌اکسید کربن بیشتری ذخیره کنند. علاوه بر ذخیره بیشتر دی‌اکسید کربن، کریسپر به آنها امکان سازگاری بیشتر با شرایط جوی نامساعد آینده را می‌دهد.
برای مثال دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا برکلی در تلاشند تا ژنتیک برنج را بهبود بخشند. آنها می‌خواهند کاری کنند که برنج به عنوان منبع اصلی کالری برای بسیاری از انسان‌ها در سراسر جهان، در برابر خشکی مقاومت بیشتری داشته باشد. این تحقیق که هنوز در مراحل اولیه قرار دارد، وابسته به موسسه "Innovative Genomics" است که دودنا آن را تاسیس کرده است.
"جیل بانفیلد"(Jill Banfield)، دانشمند اکوسیستم دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و یکی از همکاران بسیار نزدیک دودنا در ماه ژانویه به تایم گفت: همه‌ی این‌ها در حال حاضر بسیار رویایی است. ما ابتدا می‌خواهیم قطعات آن و نحوه‌ی قرار گرفتن آنها کنار هم را درک کنیم.
کریسپر در حال حاضر بسیار تطبیق‌پذیر است و در حالی که دانشمندان بیشتر از همه در مورد کاربردهای بالینی آن هیجان‌زده هستند اما اثرات بالقوه پیشگامانه آن بر زنجیره غذایی جهان و تلاش‌های ما برای مقابله با بحران رو به رشد تغییرات جوی را نباید دست کم گرفت.
انتهای پیام