عروس مرغزار سروده ازرقی هروی
بار دیگر بر ستاک گلبن بی‌برگ و بار افسر زرین برآرد ابر مروارید بار
گاه مینا زینت آرد بر نگارد بوستان گاه مرجان زیور آرد بر عروس مرغزار
دست سوسن نقره پاکیزه آرد دست‌بند گوش گلبن لولو ناسفته آرد گوش‌وار
درع قطران حلقه از دریا بپوشد آسمان ترک مرجان کوکب از خارا برآرد کوهسار
خرمن مرجان و مینا هرکجا چشم‌افکنی برشکفته‌است از چمن یا بردمیده‌است از چنار
گر بر ابراهیم ریحان گشت آتش طرفه نیست طرفه کز ریحان همی آتش فروزد نوبهار
بوستان از چشم ابر و دست باد اندر چمن حلقه دارد در شقایق دست دارد در نگار
از نسیم باد دارد غنچه پرعنبر دهن وز سرشک ابر دارد لاله پر لولو کنار
منبع: مقاله «بهار در شعر شاعران پارسی گوی (دری)» نوشته محمدکاظم کهدویی (نسیم بخارا بهار ۱۳۸۷ شماره ۶)
ازرقی هروی شاعر نیمه دوم قرن پنجم هجری بود که در دربار سلجوقیان در زادگاه خود هرات زندگی می‌کرد. گفته می‌شود که ازرقی برخی از بهترین توصیف‌های طبیعت به زبان فارسی را سروده‌است. او به سبک خراسانی شعر می‌سرود و از او قصیده‌های پراکنده‌ای به‌جا مانده که در دفتری فراهم آورده‌اند. گویا کتاب «سندبادنامه» یا قسمتی از آن را ازرقی به نظم درآورده است. دیوان این شاعر، بر اساس چند نسخه متأخر توسط سعید نفیسی تصحیح شده است.
شرف‌الزمان ابوالمحاسن زین‌الدین ابوبکر جعفر بن اسمعیل وراق هروی (متخلص به ازرقی) در حدود ۴۶۵ هجری/۱۰۷۰ میلادی درگذشت.
انتهای پیام