در احراز جایگاه رفیع استادان راستین، خلوص در نیت و اخلاص در انگیزه تحصیل و تدریس در کنار تهذیب نفس، نقش بسزایی دارد. لااقل در مجامع فرهنگی و دانشگاهی، اطلاق عنوان ارجمند «اُستاد»، مستلزl وجود خمیرمایه و حُسن سابقه‌ای است که احراز آن، سهل­ الوصول نیست و البته در خورِ فرهیختگان و دانشگاهیان جامع ­الشرایطی است که در حوزه‌های معرفتی، از نوعی شمول علمی و شخصیتی ویژه برخوردار بوده و بانی خدمات علمی کم ­نظیری برای جامعة دانشگاهی کشور شده‌اند و طبعاً همین تتبّعات و خدمات علمی و تربیتیِ شایان، آنها را در گذر زمان برای احراز این عنوان سترگ، مستعد و ممتاز ساخته است.

زنده یاد دکتر محمدمهدی ناصح، استاد فقید گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد وقتی در اواسط دهة1350 به عنوان عضو هیئت علمی به دانشگاه مشهد پیوست که سال ها به عنوان معلم و دبیر در آموزش و پرورش خراسان مشغول بود و از این رو در بدو تدریس دانشگاهی، استادی مجرب و باسابقه تلقی می شد و با فنون معلمی بیش از دیگران آشنا بود.

آنچه در منش استادیش پیش از هر چیز جلوه گر بود، ویژگی های یک معلم تمام عیار، آزاده و مستقل بود که در خلال چند دهه تدریس دانشگاهی، همواره وظیفة آموزشی و سپس پژوهشی خود را مقدم بر همه امور می‌­دانست. او را باید به عنوان پژوهشگری موفق نیز معرفی نمود چرا که در خلال دهه‌های اخیر آثار متعددی را در حوزه های ادبیات عامه و ادبیات عرفانی به زیور طبع رسانده بود.

دکتر محمدمهدی ناصح در پایه گذاری دوره‌های تحصیلات تکمیلی در اغلب دانشگاه‌های سطح خراسان همراهی داشت. او که خود معلم زاده بود، قدر و منزلت معلمی و استادی را نیک می‌دانست و با سلوکی پدرانه و حکیمانه همواره مشوق دانشجویان دیروز و امروزش بود و به آنان مجال ظهور و بروز می‌داد.

به لحاظ شخصیتی دکتر محمدمهدی ناصح را باید استادی نیک نهاد با عیار انسانی بالا و واجد سلوک عارفانه‌ و ­ویژگی‌های ممتاز انسانی چون تواضع، نوع دوستی، صداقت در عمل، انصاف، قناعت و مهربانی دانست. ایشان در طول دوران اشتغال خویش فارغ از هیاهوی رسانه‌ای، با علاقه و اخلاصی مثال­زدنی، به ­ارتقاء حوزه تخصصی خود می‌اندیشید و چون روزگاری به عنوان استاد اعزامی وزارت علوم به کرسی های زبان آموزی ایران در دانشگاه‌های پاکستان اعزام شده بود، با اغلب استادان زبان و ادب فارسی در شبه قاره نیز آشنایی دو سویه و تعامل علمی داشت. او گشاده رو و زودآشنا بود و به زادگاهش نیز بسیار عشق می‌ورزید.

شادروان دکتر محمدمهدی ناصح از آن جنس استادان نامدار بی ادعایی بود که معلمی را در دامن اخلاق نشانده بود و با سلوکی درویش­گونه و باصفا همگان را به خود جلب می‌­کرد و با آنان رفاقت پیشه می‌کرد تا اینکه سرانجام خورشید عمر آن استاد خلیق و شفیق در غروب نوزدهم اسفند سال جاری افول کرد. آثار متعددی در زمینه‌های عرفانی و فرهنگی از ایشان برای دانش پژوهان به یادگار مانده است.

یادداشت از محمد امین ناصح، عضو هیات علمی گروه زبان شناسی دانشگاه بیرجند

انتهای پیام