پنجم شعبان، سالروز ولادت امام سجاد (ع) است که در سال ۳۸ هجری قمری در شهر مدینه به دنیا آمد. آن حضرت در خاندان پاک رسالت، قدم به دنیا گذاشت. پدرش امام حسین (ع) به سبب علاقه فراوانی که به پدر بزرگوارشان، حضرت امیرالمؤمنین (ع) داشتند، این مولود مبارک را «علی» نام نهادند، امامی که با آمدنش سجاده‌های مدینه، همنشین مناجات‌های شبانه‌اش شدند.

امام سجاد (ع) پاره تن امام حسین (ع) و شهربانو (دختر یزدگرد و از تبار ایران زمین) است که با گذشت و ایثار خود، نور چشم آل‌طاها می‌شود و راوی دریای عشق و ایستادگی پدرش، در واقعه کربلا. ایشان در دو سال پایانی دوران حکومت جدشان، حضرت علی (ع) به دنیا آمدند. همچنین در حدود ۱۰ سال از امامت عمویش امام حسن مجتبی (ع) و ۱۰ سال هم از دوران امامت پدر بزرگوارشان را درک کردند که این امر سبب شد سه امام راستین به پرورش و تربیت او همت گمارند و دنیایی از فضایل اخلاقی و قداست‌ها بپرورانند و این موقعیتی بود که برای کم‌تر پیشوایی واقع می‌شد.

حضرت سجاد (ع) یکی از کسانی بود که در واقعه عظیم عاشورا که با گذشت قرن‌ها هنوز هم یادآوری آن لرزه بر دل‌های بیقرار می‌اندازد، حضور داشت که همین حضور سبب شد ایشان پیام‌آور «ما رأیتَ الّا جَمیلا» کاروان امام حسین (ع) باشد. سجاد (ع) به چشم دید که سپاه ابن زیاد کشتگان خودشان را با احترام دفن کردند اما بدن پاک فرزند رسول خدا (ص) و یارانش را روی شن‌های داغ بیابان کربلا رها کردند. با دو چشم مبارکش دید که سر شهیدان کربلا را بر سر نیزه کرده و اهل‌بیت رسول‌الله (ص) را به اسارت گرفتند. ایشان در شام دید که چگونه یزید ملعون به سر مبارک امام حسین (ع) جسارت می‌کند و به لب‌های مقدس امام جلوی چشم اسرا خیزران می‌زند و ... آنچه را که مردمان جهان هر ساله با شنیدنش بی‌تاب می‌شوند، امام زین‌العابدین (ع) با تمام وجود درک کرد.

امام زین‌العابدین (ع) در واقعه جان‌گداز کربلا علی‌رغم حضور به علت بیماری و تب شدید از آن حادثه جان به سلامت برد، زیرا جهاد از بیمار برداشته شده است و پدر بزرگوارش با همه علاقه‌ای که فرزندش به شرکت در آن واقعه داشت، به او اجازه جنگ کردن نداد. مصلحت الهی این بود که آن رشته گسیخته نشود و امام سجاد وارث آن رسالت بزرگ، یعنی امامت و ولایت شود تا جایی که پس از واقعه عاشورا با وجود اندوه سنگینی که همیشه در دل داشت به عهد امامت خویش آنگونه که مصلحت بود وفا کرد. امام سجاد (ع) در اختناق شدید بعد از عاشورا و در میان هجوم شدید امواج ظلمانی، محراب نماز و دعا را برگزید و معارف عمیق و ناب اسلام حقیقی را در غالب دعا ترویج فرمود.

ایشان با زبانی که با فطرت انسان آشنا است به خدای خویش راز و نیاز کرد و خدا باوران را تا همیشه تاریخ بر سر این سفره میهمان کرد تا بشر نزدیک‌ترین ارتباط با پروردگار خویش را با دعاهایی که از آن جناب به یادگار مانده است، تجربه کند. دعای ابوحمزه و ادعیه صحیفه سجادیه که یادگار آن امام بزرگوار است دریایی است از معرفت و لطافت که هر دلی را آسمانی و هر تشنه‌ای را سیراب می‌کند.

این کتاب که از آن به عنوان زبور آل محمد، خواهر قرآن و انجیل اهل‌بیت نیز یاد می‌شود در دوران خفقان حکومت بنی‌امیه علاوه بر اتصال انسان به محبوب، بهترین روش برای تربیت، پرورش و راهنمایی جامعه از حق منحرف شده و فرو خفته آن دوران و تمام اعصار است. آن حضرت برای انجام رسالت خویش تنها به بیان دعا اکتفا نکرد، بلکه با تمامیت وجود خویش به هدایت انسان‌ها پرداخت؛ چه با گریه‌های همیشگی بر امام حسین (ع) ، چه با اقامه نمازهای طولانی و چه با انفاق‌های شبانه و چه خریدن و آزاد کردن بردگان که به اندازه لشکری بوده‌اند.

این حرکت امام سجاد و در پیش گرفتن چنین روش مبارزه‌ای، آغازگر نهضتی بود که امام باقر (ع) و امام صادق (ع) آن را تقویت و استمرار بخشیدند. امام سجاد (ع) در غالب دعاهای صحیفه سجادیه، مکرر، قبل و یا بعد از هرگونه درخواست از خدای متعال، به حمد و ثنای الهی می‌پردازد و بر پیامبر و آل آن بزرگوار صلوات می‌فرستد و شیوه دعا کردن را آموزش می‌دهند و حرمت رسول اکرم (ص) را پاس می‌دارد.

انتهای پیام