به گزارش ایسنا، متن یادداشت مهندس حسین آرامی بدین شرح است:
اصول آمایش بنیادین سرزمین، مجموعه بایدها و نبایدهایی است که در سازماندهی فضای توسعه ملی و در هر گونه مداخله بخشی در سرزمین باید مد نظر قرار گیرد. در اسناد مختلف و از نظر صاحب‌نظران، دسته‌بندیها و فهرست‌های متفاوتی از اصول آمایش ارائه شده است؛ اما اندیشکده آمایش مرکز الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، پس از بحث و بررسی‌های فراوان، هفت گزاره را به عنوان اصول آمایش شناخته است:
1- نیل به تعادل فضایی: تعادل فضایی، ترجمان مفهوم عدالت اجتماعی در آمایش بنیادین است که رکن ارزشی در تقویت وحدت و یکپارچگی ملی، پاسداشت میراث تاریخی و فرهنگی، مکانگزینی مراکز جمعیتی (با رعایت ملاحظات امنیتی و دفاعی) جهت بهرهمندی عادلانه از منابع و ظرفیتهای محیطی است.
2- حفظ وحدت و یکپارچگی ایران: وحدت و یکپارچگی، ستون فقرات قدرت و اقتدار ملی و عامل بقای هر ملت است؛ به‌ویژه کشوری مانند ایران با وسعت زیاد، تنوع اقلیمی، قومی و فرهنگی.
3- حفظ هویت اسلامی-ایرانی و حراست از میراث فرهنگی: ایران از جمله معدود کشورهای عضو سازمان ملل است که تاریخ استقلال ندارد. هویت فرهنگی ما از دو آبشخور زلال و جوشان اسلامیت و ایرانی بودن، سرچشمه گرفته و شکل یافته است و محرک ایران در مسیر تمدن بشری، همین هویت درخشان است. سازماندهی فضای توسعه در پهنه سرزمین ایران هم از این ظرفیت و مزیت باید سود جوید و هم از آن، مراقبت و نگاهبانی نماید.
4- به رسمیت شناختن الزامات و قواعد تاریخی، فرهنگی و طبیعی سرزمین ایران (قاعده پخشیدگی): دستگاه جغرافیایی ایران، مشتمل بر سازمندی‌های محیطی-اجتماعی، به عنوان منظومه‌ای واحد از چشم‌اندازهای هویت‌دار متفاوت و گوناگون است که تنوع و افتراق از جمله ویژگی‌های آن است. فرهنگ ملی ایران مشتمل بر خرده‌فرهنگ‌هایی است که هر کدام برای خود جایگاه، شأن و هویت دارند. به این ماهیت و پیشینه باید احترام گذاشت؛ یعنی در سیاست، برنامه و اقدام، این ملاحظات را در نظر گرفت و به آنها ارج نهاد.
5- توجه عمیق به راز مانایی و ماندگاری ایران: راز مانایی و ماندگاری ایران در بستر تاریخ در مفهوم هویت آیینه‌ای تجلی یافته و بر این موضوع تأکید دارد که تنوع سرزمینی و وجود رنگین‌کمان اقوام و ادیان الهی، عامل وحدت و پایداری سرزمین ایران در ادوار و اعصار بوده است.
6- توجه به آستانه‌های تغییر محیط زیست و مرزهای شکنندگی: تغییرات محیطی در ایران در آستانه و مرز شکنندگی است. هر گونه فعالیت در این فضا باید حافظ آستانه‌های تغییر محیط زیست، تاب‌آوری، حقوق زیستی و خطرپذیری باشد.
7- توجه توأم به ظرفیتهای خشکی و آبی ایران: موقعیت استثنایی سرزمین ایران، زمینه‌ساز شرایط مطلوب تبلور تمدن دریاپایه و قاره‌پایه به منزله قطب ارتباطات منطقه‌ای و بین‌المللی است. توجه صرف به یک وجه از قابلیت‌ها، جنبه قاره‌پایگی آن، باعث شده هم بخش مهمی از قابلیت‌ها و مزیت‌های سرزمینی بلااستفاده بماند فلذا اقتصاد ملی، کارایی مناسب را نداشته باشد و هم شکاف توسعه‌ای و عدم تعادل شدید در پهنه سرزمین ایجاد شود که پیامدهای سیاسی اجتماعی منفی با خود دارد.
انتهای پیام