به گزارش ایسنا و به نقل از ناسا، یک فضانورد وارد یک اسکنر بدن می‌شود و ساعتی بعد در حالی که یک لباس فضایی شخصی‌سازی شده بر تن دارد روی مریخ قدم می‌گذارد و اکسیژنی که از جو غنی از دی‌اکسید کربن مریخ استخراج شده است را تنفس می‌کند. در سیاره زهره، یک پهپاد پرنده-شکل بادی در آسمان می‌چرخد و جو و الگوهای آب و هوایی این سیاره را مطالعه می‌کند.
ایده‌هایی مشابه آن چه ذکر شد در حال حاضر علمی-تخیلی هستند اما ممکن است به لطف دور جدیدی از کمک‌های مالی ناسا روزی تبدیل به واقعیت شوند.
برنامه مفاهیم پیشرفته و نوآورانه ناسا(NIAC) به تامین مالی مطالعات در مراحل اولیه می‌پردازد تا با ارزیابی فناوری‌هایی که می‌توانند از ماموریت‌های هوایی و فضایی آینده پشتیبانی کنند، به پیشرفت اکتشافات فضایی کمک کند.
در دور جدیدی از این برنامه، مبلغ کلی ۵.۱ میلیون دلار به ۱۷ محقق از ۹ ایالت اهدا شد.
"پم ملوری"(Pam Melroy) معاون مدیر ناسا می‌گوید: همانطور که ما نگاهمان را به سمت مقاصد چالش‌برانگیزتر فضا برای کاوش توسط انسان و ربات‌ها معطوف می‌کنیم، ایده‌های نوآورانه و آینده نگرانه نقشی حیاتی در رساندن ما به این اهداف مهم ایفا می‌کنند. مفاهیمی که در این دور جدید از برنامه مورد مطالعه قرار می‌گیرند به ما کمک می‌کنند تا توانایی‌هایمان را افزایش دهیم و آن‌ها را تحقق بخشیم.
مفاهیم انتخاب شده شامل ۱۲ پروژه جدید برای فاز اول مطالعات و همچنین پنج پروژه برای فاز دوم هستند که به محققان اجازه می‌دهد کار خود را بر روی مفاهیم نوآورانه پیشین ادامه دهند. این پروژه‌ها هنوز در مراحل اولیه توسعه هستند و به عنوان ماموریت‌های رسمی ناسا در نظر گرفته نمی‌شوند.
محققان فاز اول هر کدام ۱۷۵ هزار دلار برای یک مطالعه ۹ ماهه دریافت می‌کنند و محققان فاز دوم هر کدام ۶۰۰ هزار دلار برای مطالعه‌ای دو ساله دریافت خواهند کرد.
"جیم رویتر"(Jim Reuter)، دستیار مدیر اداره مأموریت فناوری‌های فضایی ناسا(STMD) در مقر این آژانس در واشنگتن می‌گوید: ماموریت‌های ناسا برای کاوش جهان نیازمند فناوری‌های جدید و راه‌های جدید است. مطالعه این ایده‌های خلاقانه گام اول در تبدیل داستان‌های علمی-تخیلی به واقعیت‌های علمی است.
از جمله پروژه‌های فاز اول می‌توان به یک طراحی جدید برای فضاپیمایی سرنشین‌دار اشاره کرد که می‌تواند محافظت بیشتری در برابر تشعشعات در سفرهای طولانی فضایی نسبت به ماژول‌های معمولی فراهم کند. علاوه بر این طرح، مفاهیم دیگری مثل یک هواپیمای الکتریکی کاملا بی‌صدا و فضاپیمایی که بتواند از گرمای خورشید برای حرکت به سمت خارج از منظومه شمسی با سرعتی بی‌نظیر استفاده کند، نیز وجود دارند.
"جان ماتر"(John Mather)، برنده جایزه نوبل و اخترفیزیکدان مرکز فضایی گادرد در گرینبلت، مریلند طرحی ارائه کرده است که می‌تواند به انسان‌ها در مطالعه سیارات فراخورشیدی دور دستی که شبیه به زمین هستند کمک کند.
یک "استارشید"(starshade) به اندازه زمین فوتبال در فضا می‌تواند با تلسکوپ‌های زمینی هماهنگ شود و نور ستاره‌های دور دست را مسدود کند تا اخترشناسان بتوانند به کاوش نشانه‌های حیات در جو سیارات فراخورشیدی بپردازند.
" استارشید" ابزاری است که همراه با تلسکوپ‌ها برای مسدود کردن نور اجرام درخشان به فضا پرتاب می‌شود تا امکان رصد اجرام کم نورتر فراهم شود.
طرح مفهومی دیگری که توسط "سارا سیگر"(Sara Seager) از موسسه فناوری ماساچوست ارائه شده است به دانشمندان در مطالعه سیاره‌ای نزدیک‌تر به زمین یعنی سیاره زهره کمک می‌کند. یک کاوشگر به سمت جو این سیاره پرواز می‌کند تا نمونه‌هایی از گازها و ابرهای آن جمع‌آوری کند. این نمونه‌ها به زمین آورده می‌شوند تا دانشمندان در آن به دنبال نشانه‌هایی از حیات در جو زهره بگردند. جو این سیاره یکی از معدود مکان‌های بالقوه‌ای است که حیات می‌تواند در آن تشکیل شود.
پروژه‌های انتخاب شده برای فاز دوم شامل طراحی برای ساخت ربات‌های کوهنورد کوچک است که می‌توانند در غارهای زیرزمینی مریخ به جستجو بپردازند. علاوه بر آن روشی جدید برای استفاده از انرژی هسته‌ای در فضاپیماها و طرحی مفهومی از میکروربات‌های شناگر در بین موارد انتخاب شده، دیده می‌شود. این ربات‌ها که با چاپگر سه بُعدی ایجاد شده‌اند، می‌توانند جهان‌های اقیانوسی مانند قمرهای انسلادوس، اروپا و تیتان را کاوش کنند.
"زک منچستر"(Zac Manchester) از دانشگاه کارنگی ملون و از محققان فاز دوم، کار خود را بر ایجاد جاذبه مصنوعی در فضا ادامه خواهد داد او قصد دارد این کار را با استفاده از یک سازه چرخشی با ابعاد کیلومتری انجام دهد. قرار است این سازه پس از پرتاب بر روی یک موشک به فضا تا ۱۵۰ برابر اندازه اصلی خود گسترش یابد و تبدیل به بزرگ‌ترین زیستگاه چرخان در فضا شود که قادر به فراهم کردن جاذبه مصنوعی مشابه جاذبه زمین در بعضی از بخش‌های خود است.
انتهای پیام