به گزارش ایسنا، اگرچه تالاب جازموریان طی خشکسالیهای متمادی بین مرگ و زندگی دستوپنجه نرم میکرد و بارشهای سیلآسا در بخشهای مختلف خسارتزا بودند اما بیش از وعدههای مسئولان به مدد دامداران و جازنشینان آمد و با رویش بوتههای مرتعی در آن، این روزها ساربانان و چوبداران محلی روزهای نسبتاً خوبی را سپری میکنند.
در پی گزارش خبری از جازموریان بهمحض ورود به مرتع با سرسبزی و برکههای آب روبرو شدیم؛ صدای زنگوله گلههای دام سبک و سنگین به گوش میرسید، مردان، زنان و کودکان جاز از رؤیا به واقعیت زندگی نزدیک شده بودند و بساط عشایری در دل جاز رونق داشت.
البته گردوغبار نیز بر بخشی از این سرسبزی و امید سایه افکنده بود اما به گفته مردمان محلی از این ستون تا تابستان خدا کریم است.
مهدی پسربچه 13 سالهای که گله گوسفند را به چرا آورده بود با لبخندی شیرین به خبرنگار ایسنا میگوید: دامها از خودمان هستند و مدرسه تعطیل است. من با جاز و این طبیعت زندگی میکنم و خستگی ندارم چون علوفه دامهای ما فراهم است و من هم خوشحال هستم.
دُر محمد که 58 سال سن دارد و بهعنوان راهبلد همراهیمان میکند؛ او از این روزهای جاز به نیکی و خاطره یادمیکند و میگوید: طی چندین سال اخیر، امسال شاهد بارندگی بودیم که تالاب زنده شد و دامداران نیز از این نعمت بهره میبرند اگرچه باید منتظر طوفان و گردوغبار هم باشیم.
او در خصوص انواع بوتههای مرتعی برایمان توضیح میدهد: شُلک، روشاد، دهک، گوماز و خارشتر ازجمله گونههای گیاهی هستند که برای علوفه از آنها استفاده میشود.
جمشید نیکمرد یکی دیگر از دامداران جازموریان از محلی که دامها مشغول چرا هستند بهعنوان مرتع "دول جنگک" نام میبرد و میگوید :خدا را شکر 200 رأس دام سبک دارم که تا اردیبهشتماه در این محل علوفه آنها تأمین میشود و بعدازاین به "توریگ صولان" قلعه گنج میرویم.
او که آثار خوشحالی از سرسبزی بخشی از تالاب جازموریان در صحبتهایش نمایان است میگوید: امیدواریم تابستان کمتر شاهد باد و طوفان باشیم.
احیای مرتع نیازمند همت دامداران
رضا سنجری، معاون فنی اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری جنوب کرمان، که در این سفر با ما حضور داشت در گفتوگو با ایسنا گفت: تالاب جازموریان با 58 هزار هکتار مساحت بزرگترین مرتع استان کرمان محسوب میشود و گونههای گیاهی آن شامل گونههای یکساله خوشخوراک هستند که در فصل سالهای پر بارش دامها از آنها استفاده میکنند؛ همچنین گونههایی دیگر ازجمله گز، کهور ایرانی و قیچ هم بهعنوان علوفه استفاده میشوند.
وی افزود:جازموریان به گودال جازموریان معروف است و یکی از بزرگترین سامانههای آبگیر کشور محسوب میشود. بارندگیهایی که در اطراف میشود به همراه رودخانههایی از سمت ایرانشهر، دلگان و جیرفت به سمت جاز سرازیر میشوند که حاصلخیزترین خاک ماحصل آن است.
سنجری مرتع جازموریان را یکی از مراکز تولید علوفه کشور عنوان کرد و افزود: رودخانههای فرعی و فصلی زیادی به سمت جازموریان سرازیر میشوند که عمدهترین آنها هلیلرود و رودخانه بمپور است و 60 درصد تالاب جازموریان در استان کرمان و 40 در صد آن در استان سیستان و بلوچستان واقعشده است.
وی بهرهبرداران مرتع جازموریان افراد بومی و محلی دانست و گفت: با توجه به خشکسالیهای متمادی عشایر در حال کوچ هستند و حدود 94 هزار هکتار از اراضی حاشیه تالاب جازموریان ممیزی مرتع دارند و 70 هزار هکتار مراتع احاله مدیریت به دامداران شده است که قابلتوجه است.
معاون فنی اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری جنوب کرمان با ابراز امیدواری از دامداران خواست برای مدیریت هر چه بیشتر مرتع همکاری نمایند.
وی همچنین از توزیع 70 تن جو میان دامداران حاشیه جازموریان خبرداد که در حال انجام است.
اقتصادیکردن مرتع در دستور کار است
حمزه احمدی، مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری جنوب کرمان، نیز با اشاره به اهمیت احیای تالاب جازموریان گفت: تاکنون ۹۴ هزار هکتار ممیزی مرتع در حاشیه جازموریان صورت گرفته که از این میزان ۷۲ هزار هکتار آن به مرتعداران (صاحبان پروانه چرا) احاله مدیریت شده است.
وی هدف از این احاله مدیریت را اقتصادی کردن مراتع، کاهش فشار دام در عرصه و افزایش تولید علوفه مرتع بیان و اظهار کرد : با این اقدام دامداران و مرتعداران خود را مالک معنوی آن مرتع دانسته و حفاظت از مرتع بزرگ جازموریان را وظیفه اصلی خود میدانند.
احمدی با اشاره به اینکه مرتع جازموریان علوفه دام سبک و سنگین ۳ استان کرمان، سیستان و بلوچستان و هرمزگان را تأمین میکند افزود: علاوه بر ساماندهی دامهای سنگین در منطقه، یکی اهداف بزرگ ما در منطقه جازموریان احیاء و توسعه پوشش گیاهی با گونههای جنگلی و مرتعی بومی نظیر کهور، گز، اسکنبیل، درختچه مسواک، لگجی، ترات و غیره هست که این گونهها در عرصههای بیابانی حاشیه جازموریان، با تشکیل گلدانهای بیابانی همچون ربدو و نبکا، نقش بسزایی در تثبیت ماسههای روان و کاهش ریزگردها دارند.
انتهای پیام