راد پورجبار، بازیگر و کارگردان تئاتر که نمایش «مطلق» را برای شرکت در چهلمین جشنواره تئاتر فجر پیشنهاد کرده بود، بعد از اینکه این نمایش در جشنواره پذیرفته نشد، یادداشتی را درباره عملکرد این جشنواره در اختیار ایسنا قرار داد که در ادامه می‌خوانیم:
همه ما می‌دانیم که ذات اصلی جشنواره‌ها بر مبنای کشف استعدادها و حمایت از آن‌هاست. چه در ایران و چه در همه جای دنیا این مهم‌ترین رسالت جشنواره‌هاست. اما به نظر می‌رسد برگزارکنندگان چهلمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر این موضوع را به کلی فراموش کرده‌اند. من هم یکی از کارگردانانی هستم که این روزها نمی‌دانم چطور باید حرف‌هایم را به گوش مسئولان هنرهای نمایشی برسانم.
چون نمایش «مطلق» که تمرینات آن را از خرداد سال ۱۳۹۷ آغاز کردم، اولین نمایشی است که بعد از حدود ۱۲، ۱۳ سال کسب تجربه در این حوزه روی صحنه بردم. نمایشی که حدود دو سال و نیم طول کشید تا توانستم آن را در تیر و مرداد ماه امسال روی صحنه ببرم. شاید سختی‌ها و فراز و نشیب‌های اجرای این نمایش به چشمم نمی‌آمد، اگر حداقل می‌توانستم در رقابتی که اهالی تئاتر را در کنار هم قرار می‌دهد، حضور داشته باشم.

خرداد سال ۱۳۹۷ بود که بالاخره به این نتیجه رسیدم نمایشنامه «مطلق» به جایی رسیده است که می‌توانم آن را روی صحنه ببرم. بهترین سالن برای اجرای این نمایش، سالن «حافظ» بود. هفت ماه تمرین کرده بودیم و در تلاش بودیم که مجوزهای لازم را بگیریم. در نهایت خودمان برای گرفتن سالن «حافظ» اقدام کردیم، این شد که هفت ماه دیگر هم تمرین کردیم. آن هم در سوله‌ای در حوالی جاده آزادگان، جایی که برای گرم کردنش مجبور بودیم هر روز گازوئیل بخریم و بخاری بزرگ صنعتی آن‌جا را روشن کنیم. حتی من در این سوله دکور زده بودم تا گروه ۳۰ نفره‌ام بتوانند به خوبی آماده اجرای نمایش بشوند. در همین زمان از یکی از مدیران وقت دعوت کردیم که برای بازبینی کار بیاید. اما آن مدیر دولتی نمایش «مطلق» را رد کرد. نه به خاطر اینکه نمایش خوبی نبود، یا کیفیت لازم را نداشت. چون مدیریت جدید «حافظ» علاقه‌ای برای روی صحنه بردن نمایشی نداشت که بازیگر چهره یا کارگردان معروف نداشت. آن‌ها می‌گفتند این نمایش نخواهد فروخت. همین موضوع باعث شد تا سرمایه‌گذار اول که شریک من در تهیه این نمایش بود، برود. ولی ما بیش از یکسال تمرین کرده بودیم، نمی‌خواستم «مطلق» را نصف‌کاره رها کنم. بچه‌ها زحمت کشیده بودند. بارها و بارها مجبور شده بودم به خاطر طولانی شدن مدت تمرین بازیگران را تغییر بدهم. این شد که سرمایه‌گذار دیگری آوردم و بازهم خودم بخش دیگری از تأمین سرمایه مالی کار را برعهده گرفتم. این‌بار قرار شد به سراغ سالن‌های خصوصی برویم، اما درست سر بزنگاه کرونا از راه رسید. در ابتدای شیوع این ویروس در جهان، همه‌چیز به‌هم ریخته بود. همه‌جا تعطیل شده بود و هیچ‌کس نمی‌توانست پیش‌بینی کند که چه اتفاقی قرار است بیفتد. همین موضوع بهانه دیگری بود تا سرمایه‌گذار دوم هم برود. مجبور شدم به هر طریقی که می‌توانستم کار را ادامه بدهم. اما در آستانه اجرا بودیم که سالن نوفل لوشاتو تعطیل شد. مجبور شدیم صبر کنیم. در همین دوران بود که کاوه سجادی حسینی به عنوان تهیه‌کننده به کار پیوست و از این نمایش ما با حضورش حمایت کرد. در نهایت ما سال بعد، یعنی تیر و مرداد امسال در نوفل لوشاتو روی صحنه رفتیم.

ماجرا همین‌جا تمام نمی‌شود. نمایش «مطلق» در روزگار کرونا روی صحنه رفت، یک هفته درمیان سالن اجرا به خاطر بالارفتن آمار مرگ و میر ناشی از کرونا تعطیل می‌شد. اجازه نداشتیم سالن را پر کنیم، اما در تمام طول این ۳۰ شب همان نصف سالن را پر کردیم. ما همه تلاشمان را کرده بودیم تا هم تماشاگران عام را راضی کنیم و هم کسانی که تئاتر را به شکل حرفه‌ای دنبال می‌کنند. این موضوع را می‌توانید از بین نظرات تماشاگران در صفحه تیوال نمایش متوجه شوید.
با این همه تمرین، این همه مشقت و سختی و هزاران مساله دیگر که در طول این نمایش با آن مواجه شدم، پذیرفته شدن در جشنواره تئاتر فجر می‌توانست راه را برای ادامه کار گروه من باز کند. چراکه در حال حاضر متن آماده‌ای برای نمایش دیگری دارم. حتی سالن نوفل لوشاتو از من دعوت کرده، کار بعدی‌ام را دوباره در آنجا به اجرا ببرم. ولی چطور باید بتوانم سرمایه‌گذاران را قانع کنم؟! من یک کارگردان کار اولی هستم که با سختی بسیاری سرمایه نمایش اولم را تأمین کرده‌ام. مگر رسالت جشنواره‌ها این نیست که از هنرمندان تازه‌کار حمایت کند؟! نتیجه حضور داشتن در رقابتی که می‌توانستیم در آن توانایی‌هایمان را ارزیابی کنیم و محک زده شویم هر چه که می‌شد، بهتر از پذیرفته نشدن بود. نمی‌توانم بفهمم اعضای هیات انتخاب که تعدادشان را هنوز درست نتوانسته‌ایم بشماریم، چطور به این نمایش اجازه حضور نداده‌اند؟! مسئولان همیشه شعار می‌دهند می‌خواهیم از استعدادها و جوانان حمایت کنیم. ولی این حمایت کجاست؟! آن‌ها که سالن دولتی را به ما ندادند، ما را از حضور در جشنواره محروم کردند، حتی کسی با ما تماس نگرفت که بگوید چرا نمایشی که برایش دو سال و نیم خون دل خوردیم، نتوانست در این رویداد حضور پیدا کند؟! لازم نیست مسئولان ادعا کنند از استعدادها یا کار اولی‌ها حمایت می‌کنند، فقط کافی است چاله‌های پیش‌روی ما را تبدیل به چاه‌هایی ابدی نکنند و فقط از سر راه ما کنار بروند.»

انتهای پیام