دکتر کامران شریفی در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص انتظارات خود از مدیریت دانشگاه اظهار کرد: انتظارات ما بیشتر از اینکه از مدیریت باشد، باید در نگاه کلان مطرح شود. انتظارات در نگاه کلان این است که دانشگاه بتواند معنای واقعی خود را داشته باشد. اکنون دانشگاه‌های ما بیش از اینکه دانشگاه باشند سازمان اداری علمی هستند. در این راستا سیستم آموزشی، آیین‌نامه‌هایی را وضع می‌کند که این آیین‌نامه‌ها و شیوه‌نامه‌ها رفتار را در سطح اعضاء هیات علمی تعیین می‌کند.
وی افزود: بنابراین این سازمان که نمی‌خواهم نام آن را دانشگاه بگذارم معتقد است که در طی سال اعضاء هیات علمی باید این تعداد مقاله و واحد درسی تدریس کرده باشند و این موارد را به عنوان آمار به مقامات بالا منتقل کنند. این نوع از عملکرد نشانه‌های وخیمی به همراه دارد. ما در کشور مسائل مختلفی مانند سیل، زلزله، خشکسالی و موارد بسیار زیادی داریم که دانشگاه می‌تواند به این مسائل بپردازد.
عضو هیات علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد عنوان کرد: مواردی مانند گسترش حاشیه‌نشینی و عوارض اجتماعی می‌طلبد که اعضاء هیات علمی دانشگاه چنین وظایفی را بر عهده گیرند و به دنبال راه‌حل برای این معضلات اجتماعی باشند. بنابراین این وظایف باید در عملکردها، دستورات و آیین‌نامه‌هایی که صادر می‌شود، تعریف شود. این آیین‌نامه انگیزه‌هایی را ایجاد می‌کند اما هنوز به تعریفی برای حل مشکلات سطح جامعه دست نیافته است.
وی بیان کرد: دانشگاه باید به جای واقعی خودش برگردد و با مسائل مبتلا به جامعه دست و پنجه نرم کند و از بین مشاهدات خود طی مقالات، جریانی از گفت‌وگو را راه بیاندازد. دانشگاه‌ها باید از سازمان‌های اداری که مقاله چاپ می‌کنند، دانش‌آموخته تربیت یا مدرک می‌دهند، خارج شوند و با مسائل واقعی روبرو شوند. اساس کار این است که باید پرسش‌های بنیادینی در نظر گرفته و به آن‌ها پرداخته شود.
شریفی اظهار کرد: هنگامی که دانشگاه را از یک حالت دانشگاه به سازمان اداری مطابق با انگیزه‌ها و آیین‌نامه‌ها در می‌آوریم و دائما از آن‌ها مقاله طلب می‌کنیم و امتیاز می‌دهیم، دیگر نمی‌توانند به سوالات بنیادین پاسخ دهند و تنها در حد یک مقاله چاپ می‌شود و هیچ مشکلی از جامعه را رفع نمی‌کند. ما در دانشگاه فردوسی مشهد ۸۰۰ عضو هیات علمی داریم و بررسی کنید که چند نفر از این اعضاء هیات علمی حاضرند که به مسائل واقعی جامعه بپردازند.
وی ادامه می‌دهد: با سیستم‌هایی که در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مشاهده می‌کنیم، حرکت به سمت حل مشکلات جامعه برداشته نمی‌شود و علت آن این است که حل مشکلات زمان‌بر است. در اسفراین مشکلی وجود داشت که نوزادان نابینا به دنیا می‌آمدند و با مطالعات زیادی که در این مورد انجام شد، سرانجام متخصصان پس از ۱۰ الی ۱۵ سال متوجه شدند که ژن این بیماری چیست و چگونه باید با آن مقابله کرد.
وی در این رابطه اضافه کرد: مشاهده ضایعاتِ چشم در چند حیوان و همچنین شکل خاص مردمک بیضی شکلِ چشم در گوسفند، گاو و اسب به این تصور دامن زده بود که شاید عاملی مشترک، از جمله نوعی مسمومیت، علت بروز نابینایی در انسان باشد. مسئله از حد بهداشت انسان و دام فراتر رفته و مسائل جامعهشناختی از نوع مهاجرت، معضلات اقتصادی، خریداری نکردن محصولات آن منطقه، خودداری از مصرف آب منطقه و همچنین بیکاری در این روستا ظهور کرده بود. بنابراین رفع یک مشکل از جامعه نیازمند زمان طولانی است که عده زیادی از افراد متحمل چنین پژوهش‌هایی نمی‌شوند.
عضو هیات علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد خاطرنشان کرد: زمانی که از هیات علمی طی یک سال می‌خواهند که این تعداد مقاله منتشر و امتیازی کسب کنند و در غیر این صورت قرارداد آن‌ها تمدید نمی‌شود و ترفیع نمی‌گیرند، واقعا چه انگیزه‌ای برای اعضاء هیات علمی باقی می‌ماند که بتوانند به چنین پژوهش‌های طولانی مدتی بپردازند. در نتیجه دید افق دانشگاهیان کوتاه مدت می‌شود و به مقاله‌ای می‌پردازند که به سرعت نتیجه دهد.
وی گفت: ما نمی‌توانیم دانشگاه را جدای از جامعه در نظر بگیریم. ما باید آموزش و پرورش و دانشگاه را یک پیوستار در نظر بگیریم. یکی از زیرساخت‌های نابخردانه، گسترش بی‌رویه دانشگاه‌ها است که امسال عوارض آن را مشاهده می‌کنیم. ۴۸ درصد از افرادی که قرار بود انتخاب رشته کنند، نتوانستند انجام دهند و مسئله دیگر دادن بودجه براساس سرانه دانشجویی است. بودجه براساس تعداد سرانه دانشجویان توزیع می‌شود و این کار بسیار خطرناک است. این اقدام به طور بازتابنده به جامعه و دانشگاه برمی‌گردد و دانشگاه را از درون تهی می‌کند.
شریفی تصریح کرد: در غرب، دانشگاه با صنعت متولد می‌شود و اگر یک هفته تعطیل شود، صنعت از کار می‌افتد و این امر در ایران اتفاق نمی‌افتد. سیستم‌های آموزشی دانشگاه شکل خاصی پیدا کرده و مملو از مباحث تئوری شده است. دانشگاه‌ها باید استقلال خود را به دست آورند و بتوانند بدون فشارهای بیرونی به کار علمی خود بپردازند و بودجه جذب کنند و با صنعت وارد مذاکره شوند.
عضو هیات علمی دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد اضافه کرد: این سیاست‌های کنترل‌گری حتی در سطح خانواده هم ارزشمند است. بنابراین باید محیطی باشد که شرایط یک سیستم دانشگاهی از بابت تحرک دانشجو، تحرک عضو هیات علمی وجود داشته باشد و بتوانند تمرین‌های یک انسان موثربودن در این مجموعه را به دست آورند. دانشگاه باید برنامه‌های آموزشی را بازبینی دقیق و نیز اجرایی کند.
انتهای پیام