«حسین مسرّت» در گفت‌وگو با ایسنا راجع به این شخصیت که به فرمانداری مردمی شهرت داشته است، گفت: «صادق نوّاب» پسر دوم «محمّدحسین نوّاب» معروف به «آقا حسین نوّاب» از نوادگان صدرالممالک بود که در سال ۱۲۹۸ هجری شمسی در یزد به دنیا آمد.

وی با اشاره به این که هنوز فرمانی را که نادرشاه برای جدّش درخصوص فراگیری فنون نظامی توسط طلاب علوم دینی صادر کرده در خانواده‌ی او موجود است، ادامه داد: پدرش در دوره‌های هشتم تا سیزدهم نماینده‌ی یزد در مجلس شورای ملی و مادرش از اعقاب علاّمۀ مجلسی بود.

مسرت خاطرنشان کرد: صادق نواب پس از تحصیلات مقدّماتی در یزد و تهران، در رشته‌ی کشاورزی در دانشکده‌ی کشاورزی کرج ادامه تحصیل داد و بعدها به استخدام وزارت کشور درآمد.

وی با بیان این که نوّاب با «گلین صدر» دختر صدر العلماء ازدواج کرد، گفت: نوّاب در زمان حیات، مسئولیت‌های گوناگونی از جمله شهردار شهرهای یزد و کرمان و فرمانداری شهرهای نوشهر، بابل، دامغان(در زمان نخست‌وزیری دکتر محمّد مصدق)، قم(در دو نوبت در زمان مرجعیّت آیت‌الله بروجردی)، قزوین(به مدّت شش سال)، کاشان و سرانجام فرمانداری کل بندرعباس را برعهده داشت.

به گفته‌ی این پژوهشگر و نویسنده‌ی یزدی، او مدتی نیز رئیس نظارت بر انتخابات و بازرس استانداران و فرمانداران استان‌ها به‌ ویژه استان خراسان را در زمان استانداری پیرنیا را بر عهده داشت.

وی متذکر شد: نوّاب بر اثر لیاقت و کاردانی، پله‌های ترّقی را یکی به یکی پیمود و در حالی‌ که هنوز خیلی جوان بود، شهردار یزد شد امّا به‌واسطه‌ی دو دستگی‌ها و اختلافاتی که در یزد، بین طرفداران نواب و دکتر هادی طاهری بود، شهردار بودن او در یزد دوامی نداشت و بی‌درنگ از سوی استاندار کرمان به شهرداری کرمان انتخاب شد که خدمات زیادی نیز در آن شهر انجام داد.

وی ادامه داد: چون برخی یزدی‌های صاحب‌نفوذ در کرمان مانند ابوالقاسم هرندی و غلامرضا آگاه، نزد اهالی کرمان قرب و منزلتی داشتند و خدمات زیادی به کرمانی‌ها انجام داده بودند، با صادق نوّاب هم روابط بسیار خوبی داشتند و نوّاب در مدت شهرداری کرمان، کارهایش با موّفقیّت قرین بود. وی سپس به سمت‌های فرمانداری کاشان و قم و قزوین انتخاب شد.  

مسرت با اشاره به این که نوّاب از دوستان صمیمی آیت‌الله طالقانی  و نیز امام موسی صدر روحانی برجستۀ ایرانی مقیم لبنان بود، عنوان کرد: آخرین مسئولیت صادق نواب، فرمانداری کل هرمزگان بود و چون مدّت زیادی در آنجا بود و خدمات سودمندی انجام داده بود، قرار بود به استانداری هرمزگان انتخاب شود امّا شبی که به‌ اتّفاق «سید موسی صدر» رئیس شیعیان لبنان، مهمان «مقدّس زاده» مدیر روزنامۀ ناهید بود، دیر وقت به خانه برگشت و سینه‌اش شدیداً درد گرفت امّا هیچ‌ یک از اعضای خانواده را بیدار نکرد و به بستر رفت و بر اثر سکته در خواب درگذشت.

وی با ذکر این نکته که هنوز مردم بندرعباس خاطره‌ی خدمات بسیار زیاد نواب را به یاد دارند، در مورد اهم اقداماتش در این دیار اظهار کرد: گفته می‌شد در آزادسازی جزایر ایرانی تنب بزرگ و کوچک نقش پررنگی داشته است، همچنین یکی از مشکلات بزرگ زندگی مردم آنجا که وجود آب غیر بهداشتی بود و هر ساله مردم زیادی گرفتار بیماری پیوک یا رشته می‌شدند و بر اثر آن در می‌گذشتند، با سرانگشت تدبیر او در موقع مسافرت «محمّد رضا شاه پهلوی» به هرمزگان حل شد و توانست آب بهداشتی را برای مردم آن سامان به ارمغان بیاورد.

این فعال فرهنگی با ذکر این که نواب در آذر ۱۳۵۰ در تهران درگذشت و در قم به خاک سپرده شد، ادامه داد: او در میان مردم و نیز دوستان و آشنایان به صداقت، صفا، نجابت و مردم‌داری معروف بود و همواره چون پدرش در غم‌ها و شادی‌های مردم شریک بود. به‌ویژه در ایّام درگذشت آیت‌الله بروجردی که او فرماندار قم بود و وسایل رفاه مردم ایران را برای شرکت در آیین تشییع‌ جنازه فراهم کرد. هرگز کسی در دوران خدمات اجتماعی و اداری‌اش از او گله و ناخشنودی نداشت چرا که همواره به نیازمندان، صادقانه کمک می‌کرد.

مسرت در پایان نیز به نقل قولی از «علی حافظی» سردبیر روزنامه‌ی دنیای جدید که بیشتر بازتاب‌دهنده افکار یزدی‌ها در تهران بود، درباره‌ی درگذشت نواب اشاره و بیان کرد: «صداقت در نگاه‌های لبریز از انسانیّتش موج می‌زد؛ وقتی با لهجه‌ی یزدی شیرینش سخن می‌گفت و نگاه‌هایش را برای پرس‌وجو حواله می‌کرد، صمیمی بود و صمیمیّت را در خون خود داشت. بارها اتّفاق  افتاد که کنار هم می‌نشستیم از این در و آن در سخن می‌گفتیم و به اقتضای حال، سخن از دیگران به میان می‌آمد، در همه این بارها آزمودم و دیدم مردانگی را در ذات خود دارد، می‌گفت: چرا غیبت‌ کنیم چرا تا می‌توانیم دوست نسازیم و دشمن خلق کنیم .... او خوب بود. باید صفت دیگری برایش قائل شوم ولی خوب، صمیمیّتی دیگر دارد، صمیمیّتی که نظیر آن را صادق نوّاب داشت. مردی را که از دست دادیم نه‌ تنها دوستانش بلکه آن‌ها که زمزمه صمیمیّت و انسانیّتش را دورادور شنیده بودند، او را دوست داشتند».

انتهای پیام