اصغر ابراهیمی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: با نگاهی گذرا و تامل‌برانگیز به جایگاه آموزش و پرورش در میان کشورهای توسعه‌یافته دنیا، حکایت از اولویت دادن به دستگاه تعلیم و تربیت و احساس نیاز به آموزش و پرورش و قلمداد این مقوله، نه تنها در صدر نیازها، بلکه سعی در ایجاد این باور همگانی در فرهنگ مردم دارند که نوسازی، اصلاح تعلیم و تربیت واقعی فرزندان فقط با مشارکت همه جانبه و همراهی مردم محقق می‌شود.
وی با بیان اینکه ترویج این فرهنگ در این کشورها و رسوخ دادن به لایه‌های جامعه بستر را به مراتب آماده همکاری و هماهنگی با آموزش و پرورش می‌کند، افزود: نگرش فرهنگ عمومی و حاکم به مشارکت همگانی در آموزش و پرورش به عنوان زیرساخت، با ایده‌آل و آرمان‌ها فاصله زیاد دارد و چه مشکلاتی در نظام تعلیم و تربیت مانند دیوان‌سالاری نظام آموزش - تمرکززدایی - محدودیت منابع مالی و ... از موانع دست‌یابی به اهداف تعلیم و تربیت است ولی توسعه مشارکت همگانی راه را هموار خواهد کرد.
این کارشناس حوزه تعلیم و تربیت ادامه داد: بررسی‌ها نشان داده که دو مانع اصلی در زمینه مشارکت مردمی موجب شده موضوع مشارکت نهادینه نشوند؛ یک اینکه توجه اذهان عمومی به اصل سی‌ام قانون اساسی مبنی بر رایگان بودن تعلیم و تربیت که انگیزه خانواده‌ها را برای مشارکت از بین می‌برد، دوم اینکه برداشت نادرست از مشارکت توسط مسئولان، مدیران مدارس که از مشارکت صرفاً تصور مادی و مالی دارند و این امر موجب شده مفهوم مشارکت مترادف کمک‌های مالی قلمداد و تعبیر شود و در واقع شاهد زمینه افراط و تفریط هستیم.
ابراهیمی تصریح کرد: به نظر می‌رسد دستگاه تعلیم و تربیت باید نسبت به تدوین راهکارهای مناسب و اصولی در ابعاد متعدد مشارکت و شناساندن موانع و فواید آن به شکل گسترده اقدام و اهتمام لازم برای نهادینه کردن مشارکت در آموزش و پرورش از همه ظرفیت‌های موجود در جامعه سود جوید و فرآیند مشارکت را تبدیل به فرآیندی دو سویه کند.
وی با بیان اینکه اولویت استفاده از تخصص اولیا و توانمندی و پتانسیل آنان، توجه همگانی می‌طلبد، عنوان کرد: منافع این مشارکت صرفاً عاید مدرسه نیست و خانواده‌ها و جامعه نیز در صورت تحقق آن سود خواهند برد و تاثیر واقعی مشارکت مفید بین اولیا و مربیان است که سبب موفقیت گسترده دانش‌آموزان می‌شود.
این کارشناس حوزه تعلیم و تربیت با تاکید بر اینکه توسعه فرهنگ مشارکت منحصر به دستگاه تعلیم و تربیت نیست، به همین خاط نهادینه کردن مشارکت همگانی وظیفه همه ارگان‌ها، نهادها، مسئولان و مدیران به صورت هماهنگ است، گفت: مشارکت واقعی و جدی قشرهای متفاوت مردم در اداره امور جامعه بیش از هر جا در دستگاه تعلیم و تربیت و در مدرسه معنای حقیقی خود را یافته و این مشارکت زمانی تحقق می‌یابد که بهترین روابط یعنی حس تفاهم، اعتماد، همدلی و هم‌اندیشی بین اولیا و مربیان حاکم باشد.
وی عنوان کرد: انجمن اولیا و مربیان مدارس بستری است که همه نهادها، ارگان‌ها، مسئولان و اقشار مختلف جامعه می‌توانند در آن نقش‌آفرینی کنند. ذهنیت داشتن برخی از والدین از عملکرد گذشته انجمن اولیا و مربیان در مدرسه باعث شده که اولیا کمتر در امور مدرسه مشارکت کرده و این امر فرآیند تعلیم و تربیت در مدرسه را با اختلال روبه‌رو می‌کند، این در حالی است که جایگاه والدین در تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی‌ها، جلب همکاری مشارکت و همیاری برای بهبود تعلیم و تربیت حائز اهمیت است.
این کارشناس حوزه تعلیم و تربیت خاطرنشان کرد: انتظار می‌رود مدیران نیز درهای مدارس را به سوی اولیا باز کنند و به طور جدی از آن‌ها در اداره مدرسه یاری بخواهند و حضور نیافتن اولیا و مشارکت نداشتن به صورت ضدفرهنگ تلقی شود.
انتهای پیام