ایسنا

مادران غریب

این روزها افغانستان روزهای خوبی را پشت سر نگذاشته و ناامنی جزئی از ولایت‌های افغان شده، ناامنی‌ای که باعث شده افغان‌ها فرار از وطن را ترجیح دهند و با تحمل سه روز گرسنگی و تشنگی و گذر از کوه‌های صعب‌العبور، خود را به ایران برسانند تا در امان باشند.

      

زن افغان همسرش را پیش از ورود طالبان ازدست‌داده است. او به همراه ۸ فرزندش در زمین کشاورزی‌شان زندگی می‌کردند و وضعیت خوبی داشتند، اما طالبان وس از ورود به منطقه دایکندی آمد، آن‌ها و تمامی اهالی را از منطقه بیرون کردند.
پدر خانواده می‌گوید: هیچ وسیله‌ای نداریم اما امنیت جانی داریم. از طرفی خوشحال است که به ایران آمده و خانواده‌اش را سالم در کنار خود دارد، از طرفی نگران آینده بچه‌هاست.
زنی معلم، فعال مدنی و صاحب یک موسسه خیریه در افغانستان که بخاطر ترس از جان به خانه خواهر خود در ایران پناه آورده است.
دختری که نهایتا ۱۴ سال دارد و تازه عروس خانواده است که با روسری سفید در کنار بقیه اعضای خانواده نشسته، نگران خانواده‌ خود در افغانستان است ولی او مجبور به ترک محل زندگی خود در افغانستان شده است.
مادر ۶ فرزند که از بیم کشته شدن شوهرش به ایران فرار کرده است. سختی‌ راه او را غمگین و افسرده کرده و گریه امانش نمی‌دهد. وقتی از فرار تلخ حرف می‌زند، گریه امانش نمی‌دهد و پا به پای مادر فرزندان هم گریه می‌کنند.
مادر خانواده همسرش را در افغانستان از دست داده و مجبور است برای گذران زندگی خود و فرزندانش در ایران کار کند. خانه‌ اجاره کرده و با کمترین امکانات زندگی را می‌گذرانندو از وقتی که او به ایران وارد شده، با کمک هموطنان خود مشغول به کار شده است.
زنی تنها و ساکت در خانه‌ای سرد با دو فرزند خود که نگران همسرش است،همسر او پزشک نظامی بوده و حالا زن نگران است که شوهرش شناسایی و تیرباران شود.
مادر ۲۵ ساله نمی‌داند وضعیت نوزاد در شکمش چگونه است. نگران به دنیا آمدن فرزندش در کشوری غریب است که کارت اقامت در ایران را ندارند. یک ماه مانده که فرزندش به دنیا بیاید.
خانواده‌ای پر جمعیت، اهل مزار شریف، ۲۰ روز را در ایران غریبانه گذرانده‌اند. آن‌ها با کمترین وسایل اولیه برای زندگی با ۴ فرزند کوچک روزگار می‌گذرانند. همسایه یک هموطن خود شده که برایش روزنه امیدی است.
پیرزنی مریض و ناراحت که رسیدگی چندانی به اون و خانواده اش نشده. سختی‌های راه و فرار از افغانستان او را غمگین کرده و تمایلی به صحبت کردن با کسی ندارد.
پسر کوچک خانواده هیچ ذهنیتی از وطن و اتفاقات آن ندارد. اما او دوست دارد به افغانستان برگردد و با دوستان خود در کوچه بازی کند.
وقتی از مادر خانواده درباره فرزندانش می‌پرسم اشاره می‌کند دو بچه دارد. با تعجب به دخترانش نگاه می‌کنم و می‌پرسم مگر این‌ها بچه‌های شما نیستند؟ برایم توضیح می‌دهد که در افغانستان بچه فقط برای پسران کاربرد دارد و باید دختران را جدا بپرسی یعنی چند بچه و چند دختر داری!
قاچاق‌برها بخاطره قیافه افغانی دختر بچه او را ساعت‌ها در صندوق عقب ماشین گذاشته‌اند تا بتوانند از مرز عبور کنند. هر ماشین سواری حدود ۱۶ نفر مسافر به ایران منتقل می‌کند.
زنی ۲۵ ساله که منتظر به دنیا آمدن فرزند چهارم خود است. از سختی‌های راه می‌گوید که چگونه سه روز شبانه بدون غذا با کودکان خردسال خود در کوه ها هر خطری را به جان خریده تا کودکانش را به جای امنی برساند.
زن‌ برادر زن معلم تنها در گوشه‌ای نشسته و مشغول پسته پاک کردن است. از سختی‌های راه چیزی نمی‌گوید و فقط با بغض به دو دختر خود نگاه می‌کند و خوشحال است که‌ توانسته آنها را نجات دهد. برای رسیدن به ایران سه بار به قاچاق برها پول داده بود ولی آن‌ها را به ایران نیاورده بودند.
پیرزنی مریض که رسیدگی چندانی به او و خانواده اش نشده. سختی‌های راه و فرار از افغانستان او را غمگین کرده و تمایلی به صحبت کردن با کسی ندارد.
خانه‌ای خالی، غریب و سرد، همچون روزهای تلخ فرار از افغانستان که تنهایی در آن موج می‌زند. پدر خانواده پزشک نظامی است و مجبور به ترک وطن با خانواده‌اش شده است. پدر در خانه نیست.
شوهر خانم معلم نظامی است و برای حفظ جان فرزندانش به خانه خواهر همسرش در قزوین پناه آورده‌اند. او از سختی‌های راه و مریض شدن فرزندانش می‌گوید که چه بر سر آنها آمده است.
  • شنبه/ ۲۰ آذر ۱۴۰۰ / ۱۱:۰۵
  • دسته‌بندی: مستند
  • کد خبر: 1400092015152
  • خبرنگار :

اخبار مرتبط

برچسب‌ها