به گزارش ایسنا و به نقل از نانومگزین، هنگامی که شخصی، ضربه‌ای را تجربه می‌کند که به خونریزی قابل توجه منجر می‌شود، چند دقیقه نخست بسیار مهم است. دریافت سریع داروی وریدی برای کنترل خونریزی، اهمیت بسیاری دارد اما دارورسانی با سرعت مناسب می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. تزریق آهسته‌تر می‌تواند واکنش‌های منفی کمتری را به همراه داشته باشد اما ممکن است دارو به اندازه کافی سریع عمل نکند؛ به خصوص در مواردی که یک ضربه جدی رخ می‌دهد.

چهار نفر از پژوهشگران "دانشگاه مریلند در بالتیمور"(UMBC)، روشی منحصر به فرد را برای اصلاح سطوح نانوذرات در این داروهای نجات‌دهنده ایجاد کرده‌اند تا تزریق‌هایی را ارائه دهند که می‌توانند سریع‌تر انجام شوند اما با میزان کمتری از خطر واکنش‌های منفی همراه باشند.

واکنش‌های ناشی از تزریق می‌توانند به بروز طیف وسیعی از نشانه‌ها مانند بثورات پوستی و واکنش‌های‌های التهابی منجر شوند. این نشانه‌ها می‌توانند "آنافیلاکسی"(Anaphylaxis) را نیز شامل شوند که نوعی نارسایی تنفسی تهدیدکننده زندگی است. جدی بودن این واکنش‌ها، استفاده از نانوداروهای امیدوارکننده را محدود کرده است اما کاهش احتمال بروز واکنش‌های نامطلوب می‌تواند شرایط را تغییر دهد.

"آرین لاویک"(Erin Lavik)، استاد شیمی، بیوشیمی و مهندسی محیط زیست، "چاک بیبریچ"(Chuck Bieberich)، استاد علوم بیولوژیکی، "نزهت مایشا"(Nuzhat Maisha)، مهندس شیمی و "مایکل روبنشتاین"(Michael Rubenstein)، پژوهشگر علوم بیولوژیکی، روش جدیدی را در پیش گرفته‌اند. آنها بر مواد اصلی نانوذرات ارائه‌شده به بیماران تمرکز کرده‌اند.

لاویک گفت: ما دریافتیم که استفاده از یک هسته "پلی‌اورتان"(Polyurethane)، نشانه‌های مرتبط با واکنش‌های تزریق را کاهش می‌دهد.

پژوهشگران در پروژه خود خاطرنشان کرده‌اند که هفت درصد از افراد در حال حاضر، واکنش‌های ناشی از تزریق را تجربه می‌کنند. آنها توضیح دادند که این واکنش‌ها، درمان‌های موجود را در بخش قابل توجهی از بیماران محدود می‌کنند.

لاویک ادامه داد: ما زمان بسیاری را برای اصلاح سطوح نانوذرات صرف کرده‌ایم تا واکنش را تعدیل کنیم. به نظر می‌رسد که این مواد، تأثیر بیشتری داشته باشند.

پژوهش‌های انجام‌شده توسط لاویک، بیبریچ و همکارانشان، زمینه‌ را برای آزمایش‌های آینده مدل‌های بالینی با استفاده از نانوکپسول‌ها برای توقف خونریزی داخلی فراهم می‌کند. لاویک گفت که همکاری، یکی از عناصر مهم این کار بود.
این پژوهش، در مجله "Nano Letters" به چاپ رسید.

انتهای پیام