این آسیب‌شناس و متخصص علوم رفتاری در گفت‌وگو با ایسنا، درباره تأثیرات پاندمی کرونا بر بروز رفتارهای پرخاشگرانه، جامعه‌گریزانه و افزایش میزان بزهکاری در آینده کودکان بیان کرد: مهم‌ترین نکته درباره کودکانی که در خانه می‌مانند و از روابط عاطفی و اجتماعی فاصله می‌گیرند، آینده آن‌هاست. این بچه‌ها چون از ابعاد عاطفی فاصله می‌گیرند و کمتر در رفت‌وآمدهای خانوادگی و دوستانه قرار دارند، دچار خلاء عاطفی شده و آسان‌تر و سریع‌تر از دیگر همسالان خود در معرض آسیب‌هایی مثل بزهکاری و کاهش روابط عاطفی قرار می‌گیرند. اگر این کودکان مشمول سلسه‌مراتب درمانی و رفتاری نشوند، در آینده دچار چالش‌های فکری شده و مهارت همسان‌سازی خود با کودکان دیگر را از دست داده و به افرادی منزوی و گوشه‌گیر تبدیل می‌شوند که همین حالات رفتاری و روانی باعث گرایش آنان به رفتارهای پرخطر می‌شود.
ابهری درباره دسته‌بندی گروه‌های کودکانی که در دوران کرونا دچار آسیب‌های رفتاری شده‌اند، گفت: گسترش بیماری کرونا علاوه‌بر کشتارهایی که میان طبقات و افراد مختلف به‌وجود آورد، عوارض و آسیب‌هایی را از نظر عاطفی به جامعه وارد کرد. در این میان علاوه‌بر سالخوردگان و جوانان، کودکان نیز از این آسیب‌ها در امان نماندند. کودکان به‌عنوان سرمایه‌های اصلی کشور در دوران کرونا به دو گروه تقسیم می‌شوند. گروه اول کودکانی که مشغول تحصیل در مدارس بودند و به‌علت همه‌گیری به آموزش مجازی روی آوردند و از فاصله دور به تحصیل پرداختند، و گروه دوم کودکانی که به مدرسه نمی‌روند و در خانه هستند و کارشان بازی و سرگرمی در خانه بوده و احیاناً ممکن است به مهد کودکی می‌رفته‌اند. درمورد کودکان گروه اول، جامعه‌گریزی، نظم‌گریزی و قطع روابط عاطفی آنان با دوستان و آموزگاران آسیب جدی به آن‌ها وارد کرده و باعث شده این کودکان تا مدت‌ها دچار عوارض این آسیب‌های عاطفی شوند. و این‌که اگر بار دیگر مدارس افتتاح شده و آن‌ها در مدرسه حاضر شوند، باید آموزگاران و مربیان طی برنامه‌های خاصی آن‌ها را به مجاری قبلی وارد کنند.
این آسیب‌شناس و متخصص علوم رفتاری درباره کودکانی که به مدرسه نمی‌روند و در خانه و در کنارِ والدین هستند نیز بیان کرد: این کودکان هم به دو گروه تقسیم می‌شوند. گروه اول که والدین شاغل دارند و گروه دوم که مادرِ خانه‌دار، مشغول مراقبت از آن‌هاست. کسانی که شاغل‌اند، به مشکلات متعددی برای مراقبت از کودکان خود دچارند؛ آن‌ها یا مجبور می‌شوند از محل کارشان مرخصی بگیرند و دورکاری را بپذیرند، و یا بچه را در خانه تنها بگذارند که خود به اضطراب و عذاب وجدان مبتلا می‌شوند.
ابهری با ذکر توصیه‌ای در جهت بهبود اوضاع رفتاری کودکان، افزود: کودکانی که مادران آن‌ها در خانه‌اند و به خانه‌داری مشغول‌اند، وضعیت بهتر و راحت‌تری دارند، اما آن‌ها هم به‌دلیل دور افتادن از اقوام و قطع روابط عاطفی رفت‌وآمد با خویشاوندان نزدیک مثل پدربزرگ و مادربزرگ، عمه، دایی، خاله، عمو و حتی اقوام دورتر، دچار مشکلات و خلاء عاطفی شده‌اند. باتوجه به این مسئله این کودکان در آینده‌ای نه‌چندان دور، در ردیف کودکانی قرار می‌گیرند که نسبت به اقوام و فامیل دچار سردی عاطفی شده و دشوار است که آن‌ها را دوباره در کانال‌های رفتاری قبل قرار دهیم. رسانه‌ها و والدین می‌توانند برنامه‌های ویژه‌ای برای این قشر تدارک ببینند. مثلاً والدین می‌توانند با قصّه‌خوانی و بازی‌های سرگرم‌کننده از تنها شدن فرزندان جلوگیری کنند.
انتهای پیام